Θέλω να σου πω πως σ’ αγαπώ νυχτιές να μη σωπαίνω

και για σένα να καρδιοχτυπώ με νου ξελογιασμένο.

Θέλω να μπορώ να σε θωρώ, για σένα να σκορπιέμαι

πάνω στων ματιών μας το χορό μ΄ αγάπη να τα λέμε.

Όλα δικά σου ρήγισσα που στη θωριά σου λύγισα

ανάγκη νά’ σαι κι έννοια μου στα πιο τρελά ντουζένια…

Θα κλειστώ μες στης καρδιάς σου το κουτί

σαν γράμμα από καιρό κιτρινισμένο

που τ’ ανοίγεις με συγκίνηση βαθιά

και τό’ χεις με το δάκρυ ποτισμένο.

Να με σκέφτεσαι κι εμένα που και που

κι ας γρήγορα περάσαν τόσα χρόνια

ο έρωτάς σου να με ζώνει ίδιο στοιχειό

και να κρατά στο νου μου σαν κολόνια.

Θα σε καρτερώ στο τζάκι τ’ αναφτό,

θα συδαυλίζω δίπλα σου τα ξύλα

κι όπως θά’ μαστε τα δυο μας αγκαλιά

θα μας πυρώνει μιαν ανατριχίλα.

Κι…

Δώσε μου τα χέρια κρίνα που’ ναι άσπρα

κι έλα γκρέμισε των πόνων μου τα κάστρα

άνοιξε και τη θερμή την αγκαλιά σου

για να αισθανθώ τη θεία ζεστασιά σου.

Δώσε μου τα χέρια κρίνα που’ ναι άσπρα

σαν το γιασεμί ν’ ανθίζω μες στη γλάστρα.

Και μη λες τίποτα μα μονάχα να σιωπάς

κι ως τον παράδεισο γλυκιά μου να με πας

σαν ροκ συγκρότημα τα δύο σώματά μας

να ντύνουν μουσικά τη γκρίζα κάμαρά μας.

Και μη λες τίποτα μα μονάχα να σιωπάς

και με το…

Φωλιά μου, λημέρι, στήριγμά μου,

αύρα καλοκαιρινή,

δικιά μου, μικρή σταλαγματιά μου,

απ’ τη λίγη μου ζωή.

Καρδιά μου, φωτιά στα όνειρά μου,

πάθος μου και ταραχή,

γλυκιά μου, σαν βρίσκεσαι κοντά μου

ξαναγίνομαι παιδί.

Φως μου, είσαι συ το φως μου,

μα κι ο ίδιος εαυτός μου

και με κυβερνάς.

Φως μου το φιλί σου δος μου

γύρω μου σαν φύλλο δυόσμου

να μοσχοβολάς.

Φως μου, είσαι συ το βιός μου,

μες στην έρημο του κόσμου…

Κάναμε εμείς ευχέλαιο

μ’ ύμνους στον Πολυέλεο

και στον Άγιό μας τάμα

για να γίνει κάποιο θάμα

ο ιός πια να γίνει αντάρα

που μας έγινε κατάρα.

Κάναμε και παράκληση

πληγές απ’ την κατάκλιση

κουρνιαχτός νά’ χουνε γίνει

κάθε πόνος ν’ απαλύνει

να βγούμε έξω στον αέρα

λιόχαρη να δούμε μέρα.

Ιέ δεν θα πεθάνουμε

και τις καρδιές θα ράνουμε

μ’ αισιοδοξίας δόσεις

όπου νά’ ναι θα τελειώσεις

φύγε φόβητρο και φρίκη…

Ευτυχώς που σ’ αγαπώ γιατί αν δεν σ’ αγαπούσα

θα’ σβηνα και δεν θα ζούσα δίχως λόγο και σκοπό.

Ευτυχώς που σ’ αγαπώ κι ας με κάνεις να σκορπώ

μάγισσα ξανθομαλλούσα.

Τί να την κάνω τη ζωή αν δεν θωρώ κάθε πρωί

της λάμψης σου το θαύμα.

Θα’ μαι μιαν ύπαρξη νεκρή και με το στίγμα του μπεκρή

παντοτινό μου τραύμα.

Τι να την κάνω τη ζωή αν χώρια σου φυλλορροεί

και μου’ χει γίνει δράμα.

Ευτυχώς που σε ζητώ γιατί αν δεν σε ζητούσα

δέκατη δεν…

Με τα πολλά στο λιμάνι πλεούμενα

ο γέρο γεμιτζής γυρίζει πάντα

και πού’ δενε θυμάται νιος τη γούμενα

και που παράγγελνε πόντζα λαμπάντα.…

%

Αγκαλιά μου σαν γέρνεις ευτυχία μου φέρνεις

δεν μ’ αφήνεις μονάχο σαν…

ΠΑΜΕ ΙΠΑΝΙΜΑ

Της καρδιάς μας τα λάφυρα ψεγάδια και χαρίσματα

ανοιγμένα παράθυρα στων ανέμων τα πείσματα.

Μας παρέχουν την ώθηση ν’ ανεβούμε στον Πήγασο

μια κατάρα, μια φώτιση σ’ ένα πάθος ασίγαστο.

Παντού βρίθουν στρατόπεδα με ψυχών κρεματόρια

όπου κάτι παλιόπαιδα τραγουδούν ορατόρια.

Κει στης τούνδρας τα οικόπεδα δεν βάζει ο χάροντας όρια

σε Άουσβιτς ανισόπεδα με υπάρξεις άυλα μόρια.

Ύστερα απ’ την επώαση τ’ ανεγκέφαλα μιάσματα

μας πετούν στην ακρόαση…

Των μαλλιών σου οι πλεξίδες μού’ χουν φέρει καταιγίδες

και μ’ ανάβουν πυρκαγιά

των βλεμμάτων σου οι μπόρες με ριπές θανατηφόρες

μου γαζώνουν την καρδιά.

Αίσθημά μου φλογισμένο μ’ έχεις κάνει τρελαμένο…

Σ’ αγαπάω λουκουμάκι μου

κι ατελείωτο μεράκι μου,

που σ’ ολόκληρη τη ζήση μου

είσαι πάθος και μεθύσι μου.…

Εσύ που δεσπόζεις στα όνειρά μου

και τα βάσανά μου χαλιναγωγείς

είσαι στα έρημα τα κύτταρά μου

το πιο μυροβόλο λούλουδο της γης.

Εσύ που πολύτιμα πετράδια

περιέχει της καρδιάς σου ο κορβανάς

μες στον ύπνο μου έρχεσαι τα βράδια

κι ολόκληρη τη ζωή μου αποπλανάς.

Χαμογελαστή μου Μόνα Λίζα

που φαντάζεις πλάσμα εξωπραγματικό

σ’ έβαλα στη σκέψη μου κορνίζα

της αναποδιές της μοίρας να νικώ.

Όσο ζω ποτέ δεν θα ξεχάσω

το πρόσωπό…