Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ Τ' ΑΝΑΦΤΟ

Θα κλειστώ μες στης καρδιάς σου το κουτί
σαν γράμμα από καιρό κιτρινισμένο
που τ’ ανοίγεις με συγκίνηση βαθιά
και τό’ χεις με το δάκρυ ποτισμένο.
Να με σκέφτεσαι κι εμένα που και που
κι ας γρήγορα περάσαν τόσα χρόνια
ο έρωτάς σου να με ζώνει ίδιο στοιχειό
και να κρατά στο νου μου σαν κολόνια.

Θα σε καρτερώ στο τζάκι τ’ αναφτό,
θα συδαυλίζω δίπλα σου τα ξύλα
κι όπως θά’ μαστε τα δυο μας αγκαλιά
θα μας πυρώνει μιαν ανατριχίλα.
Κι ζωή μας θά’ ναι γλέντι και γιορτή,
θα χαμογελά η μοίρα μας παρέκει
που με μεγάλη ξεδίνουμε χαρά
με κλαρίνο, βιολί και τουμπελέκι.

Κάποτε να νοιώθω πως ήμουν κι εγώ
αυτός πού’ χει χαράξει τη ζωή σου
και σού’ φερε αγαλλίαση και φως
κι άνθισες στην αυλή του Παραδείσου.
Κι αν χάθηκες απ’ το δρόμο το στρωτό
στου κόσμου τ’ άγριο τ’ αλισβερίσι
Άγγελος για μένα θά’ σαι φωτεινός
και θά’ χεις απ’ τον Άδη ξεστρατίσει.