Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Όλες οι καταχωρίσεις ιστολογίου (11,539)

Κινήσαμε με όνειρα

Κινήσαμε με όνειρα
και μια κρυφή ελπίδα
τα μόνα μας εφόδια
στη ξένη την πατρίδα

Γευτίκαμε τη μοναξιά
από την πρώτη μέρα
κι η νοσταλγία στην καρδιά
καρφώθηκε σαν σφαίρα

Και έγινε η ξενιτιά
φαρμάκι στη ψυχή μας
κι ο πόνος μέσα μας φωτιά
στην άχαρη ζωή μας

Κινήσαμε με όνειρα
ν'αλλάξουμε τη μοίρα
μα βρήκαμε λασπόνερα
και δάκρυα πλημμύρα

© Copyright, Νικολακάκος Γεώργιος (spartinos)

Προστέθηκε από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 4 Δεκέμβριος 2009 στις 7:30 — 10 σχόλια

Οι μυρωδιές του κόσμου

Οι μυρωδιές του κόσμου

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Στα ποιήματά μου θα κολλήσω

γραμματόσημα

Συλλεκτικά και ακριβοθώρητα

Φυλακισμένα σε άλμπουμ

Που ποθούν να ταξιδέψουν

Τα ποιήματά μου θα στείλω

Σε όλες τις πολιτείες

του κόσμου

Σε ψεύτικους παραλήπτες

Για να επιστραφούν στον ποιητή

Έτσι σφουγγάρια ψυχής

θα γίνουν

Που θα ρουφήξουν τις μυρωδιές

του κόσμου

και τις γεύσεις του

Και όταν κάποτε… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Γιάννης Ποταμιάνος στις 3 Δεκέμβριος 2009 στις 20:16 — 8 σχόλια

'Εβρεχε πάλι χθές...

Έβρεχε πάλι χθες και δεν μπορούσα

κάτω απ' το πρεβάζι σου να τραγουδώ,

όσο και να πονά το είναι μου, αδυνατούσα

να ρθώ γλυκιά μου αγάπη να σε δω...

Νούμερο ήταν του καιρού να μην μπορέσω

τα λόγια της καρδιάς μου να σου πω,

σε μίαν άκρη της ψυχής σου να χωρέσω

και να σου πω, μωρό μου σ' αγαπώ...

Έγινε η ψιλή βροχούλα καταιγίδα

και το ρυάκι εγίνη ποταμός

στου χωρισμού να πέσω την παγίδα

αργά να με σκοτώνει ο… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Στιχοπλάστης στις 3 Δεκέμβριος 2009 στις 17:30 — 21 σχόλια

ΣΤΗ ΓΚΡΙΖΑ ΑΥΓΗ ΚΑΝΕ ΕΥΧΗ

i>b>Γκρίζα ξημέρωσε αυγή ,

στο νου και τη καρδιά μου ,

σκουπίδια λιώνουνε στη γη ,

όλα τα όνειρά μου .

Ρεφρέν

Στη γκρίζα αυγή , κάνε ευχή ,

ο ήλιος φως να στείλει ,

έχε ελπίδα κι αντοχή ,

άνοιξη θ΄ ανατείλει .

Μουντός βαραίνει ο καιρός ,

πλακώνει τη ψυχή μου

κι ένας βαρδάρης φοβερός ,

σαρώνει τη ζωή μου.

Ρεφρέν

Στη γκρίζα αυγή , κάνε ευχή ,

ο ήλιος φως να στείλει ,

έχε ελπίδα κι αντοχή… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ στις 3 Δεκέμβριος 2009 στις 7:27 — 9 σχόλια

Φύσηξε τ'αγέρι του νοτιά

Φύσηξε τ'αγέρι του νοτιά

Και θα μου ματώσει την καρδιά

Θα με σκορπίσει σε κομμάτια

Σε δακρυσμένα μονοπάτια

Θα μου θυμίσει περασμένα

Φεγγάρια πού’χα ξεχασμένα

Νύχτες που μέτραγα τ’αστέρια

Φιλιά που κράταγα στα χέρια

R : Φωλιά του έρωτα , ψυχή μου

κρυφή ανάσα και πνοή μου

Ξέρεις μονάχα ν'αγαπάς

και στ'όνειρο να σεργιανάς

Φύσηξε τ'αγέρι του νοτιά

Και θα ρίξει λάδι στη φωτιά

Θα μου ξυπνήσει αναμνήσεις

Πάλι… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 21:38 — 12 σχόλια

τα δυο της ματια τα μαβια

Στης πρωτης νιοτης μου ,το ανθος

σαν σε εικονων ,προκυμαια,

ψηλα κυμματιζε μοναχη

των ψευδαισθησεων η σημαια.

Θαρρεις πως εσπερνε ο χρονος

αναθυμιας ,μικρα βλασταρια,

αγερωχα να μεγαλωσουν

της μοιρας μου να γινουν σταρια.

Μα οπως εκλειναν τα περα

για να ξορκισουν τους χειμωνες,

τα τοσα ,που ΄ταξε η Τερρα

τωρα τρυπανε σαν βελονες.

Ποιος αραγε θα τα θυμαται

καθως… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 20:53 — 10 σχόλια

Στου καραβιού την κόψη

Με αναμνήσεις μακρινές απ΄ την πατρίδα

Σε πλοίου κατάστρωμα νιώθω τ’ αγέρι

Σαν χάδι πατρικό που η θάλασσα γαλήνια

Μου στέλνει και στα σπλάχνα της με παίρνει .

Σε ακούω μες απ’ του σφυριού τον ήχο

Ρυθμικό κι αέναο να κτυπά το καλοκαίρι

Ριγεί η καρδία μου τώρα σε κάθε κτύπο

Στο καλαπόδι σου μοιάζει φυλακισμένη

Σε οσμίζομαι στην μυρωδιά απ’ την κόλλα

σαν ύπουλο ναρκωτικό αργά με… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την zaku στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 20:30 — 10 σχόλια

Αρκτικες νυχτες

Κατω απ΄το σελας

το θαμπο, της αρκτικης,

οι παγωμενες οι κορφες

στεκουν αιωνια...

...λεξεις παγωνουν

και δεν εχεις, τι να πεις,

ξανα της σκεψης,

να ακουσεις , τα ευφόνια.

Κι οι λιγοστοι που ζουν

σε τουτο το λευκο,

σαν π΄αποδρασαν απ΄τον κοσμο

σαν διωγμενοι...

...κρυβουν τα αισθηματα

μεσα στον παγετο,

δεν ονειρευονται

και ζουνε , παγωμενοι.

Ετσι… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 20:30 — 8 σχόλια

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΩ. (Μελοποιημένο απ' τον Κώστα Τσελά)

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΩ.

(Μελοποιημένο απ' τον Κώστα Τσελά)

Να με ζητάς, στα μονοπάτια της σιωπής,

κι όχι στους ήχους των μεγάλων λεωφόρων.

Μεσ’ στους ψιθύρους, της κρυφής ανατροπής,

κι όχι στα κούφια λόγια, των «σημαιοφόρων».

Να ψάχνεις, μόνο στην αφάνεια, να με βρεις,

εκεί που παίρνει την εκδίκηση η ελπίδα,

και με ορμή μιάς ερινύας στυγερής,

γίνεται θάνατος, και δίκοπη λεπίδα.

Σαν Δον Κιχώτης, μ’… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την paroikos στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 18:18 — 5 σχόλια

Ερωτικό κάλεσμα

Ερωτικό κάλεσμα

Με κάλεσες σε ταξίδι μαγικό

σε έναν γαλάζιο απέραντο ουρανό

δε ρώτησες αν μπορώ να ακολουθήσω

τη μαγεία διπλά σου να ζήσω

Εμφανίστηκες πολύ αργά

να αγγίξεις την ψυχή μου

αν είχες έρθει νωρίτερα

σίγουρα θα γινόσουν προσευχή μου

Μακάρι να μπορούσα μαζί να ταξιδέψω

σε κόσμο μαγικό τον ερώτα να νιώσω

άργησες να ‘ρθεις πέρασαν πολλά τρένα

και ‘μειναν στα μάτια μου τα δάκρυα… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΜΙΜΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 10:08 — 8 σχόλια

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Πάνω στα χνάρια τα δικά σας δεν πατάω ,

εγώ κρατάω τη δική μου τη γραμμή ,

σεις μου χρωστάτε , μα εγώ δεν σας χρωστάω

δεν την πουλάω της ψυχής μου την τιμή .

Ρεφ.

Βαρέθηκα να σας ακούω να μιλάτε ,

για μια Πατρίδα , που εσείς δεν αγαπάτε ,

βορά την κάνετε στην κάθε βουλιμία ,

για να την σώνετε στην πρώτη ευκαιρία .

Δεν αποδέχομαι τις όποιες σας προτάσεις ,

που ‘χετε φτιάξει με αρρωστημένο νου ,

που ‘ναι γεμάτες από μύριες… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 8:29 — 9 σχόλια

Σαν χέρι ινδικού θεού

Μόνος απομεσήμερο , κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι

Της νιότης σου το λίκνισμα , μαχαίρι που πληγώνει

Τα χρώματα του δειλινού , ραίνουν το πρόσωπό σου

Σαν χέρι ινδικού θεού , με φέρνεις στο βωμό σου

Θα γίνω σαν αερικό , να ‘ρθω στην κάμαρά σου

Στον κόσμο σου παραίσθηση , αχτίδα στα όνειρά σου

Ν’ αγγίξω απαλές χορδές ,με μαγικό δοξάρι

Και να με νιώσεις στο κορμί , σαν σκίρτημα , σα χάδι

Και θα σε πάρω μακριά ,σε λαμπερό λιβάδι

Των πόθων σου τ’… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την zaku στις 1 Δεκέμβριος 2009 στις 22:27 — 10 σχόλια

Ζωή χαμένη

Ζωή χαμένη χρόνια από στάχτη

στιγμές χαμένες στο κενό

μορφές που τρέμουν μέσα στη θλίψη

εγώ πότε θα φύγω από δω

Κενά από μνήμη θολές εικόνες

αναμνήσεις να πέφτουν στο γκρεμό

στενά σοκάκια υγροί κοχλίες

ακροβατώ δεν μπορώ να κρατηθώ

Ψάχνω ένα χρώμα μια μελωδία

ένα καράβι σου μυστικό

για να με πάει σαν οπτασία

σ'ένα λιμάνι αλαργινό

Kραυγή υψώνω μέσα στη νύχτα

στείλε μου φως για να λουστώ

Σαν μια ηλιαχτίδα λίγη… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την zaku στις 1 Δεκέμβριος 2009 στις 21:27 — 7 σχόλια

Ο Νιότης και η Νεραΐδα

Νιος και πρωτοπαλίκαρο περήσα ζηλεμένος

Της μάνας του και του κυρού ήτο κανακεμένος

Γιε μου στη βρύση να μην πας απού ναι στοιχειωμένη

Νεραΐδα βλέπει το νερό κι’ οποιός την δει ποθαίνει

Κυνήγι ο Νιότης εβγήκενε αγρίμια να λαβώσει

Το ριζικό τον έσπρωξε στη βρύση να σιμώσει

Δούλες θωρούν τα μάτια του νεραΐδα να χτενίζουν

Άλλες να την παινεύουνε και να την κανακίζουν

Ο Νιότης μόλις σίμωσε οι δούλες τον θωρούνε

Όλες μαρμαρώσανε και πλιό τους δεν… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Μαυροκωστας Αντωνης (niotis) στις 1 Δεκέμβριος 2009 στις 20:41 — 13 σχόλια

ΣΤΗΣ ΖΩΗΣ Τ’ ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΑ

Μπάτης πνέει δροσερός ,

πουνέντες στη ψυχή μας ,

σβάρνα πάει ο καιρός

κι η μοίρα τη ζωή μας .

Ρεφ.

Στης ζωής τ’ ανεμολόγια ,

παρά πέντε τα ρολόγια ,

της ζωής μας δείξανε ,

χιόνια πάνω στα μαλλιά μας

και το κρύο στη καρδιά μας ,

οι καημοί μας ρίξανε .

Όστρια στρέφει τα πανιά

και δεν ακούει τιμόνι ,

τρώει αρμύρα τα σκαριά ,

ποιος φεύγει , ποιος γλιτώνει .

Ρεφ.

Στης ζωής τ’ ανεμολόγια ,

παρά πέντε τα… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ στις 1 Δεκέμβριος 2009 στις 7:27 — 16 σχόλια

Πύρινος Κλοιός

Τα βράδια ονειρεύομαι την θάλασσα

Την άχνα των κυμάτων της αγγίζω

Κι ας λένε την ζωή μου πως την χάλασα

Παλεύω με το μαύρο και το γκρίζο

Οι μοίρες σου‘ταξαν ένα αστέρι φωτεινό

Το δρόμο σου να δείχνει το φεγγάρι

Μα χάθηκες σε κόσμο κρύο τώρα σκοτεινό

Γεννιέσαι και πεθαίνεις σ’ένα βράδυ

Κι είδα τα μάτια σου σε πύρινο κλοιό

Σαν τον σκορπιό να δίνεις την ψυχή σου

Κι είπαν της μοίρας μας πως ήτανε γραφτό

Μια καταιγίδα στάζει το φιλί… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την zaku στις 1 Δεκέμβριος 2009 στις 7:11 — 9 σχόλια

ΣΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΤΗΝ ΑΚΡΗ Η ΒΡΟΧΗ (Μελοποιημένο από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου)

Βρείτε περισσότερη μουσική σαν κι αυτή στο Poihtikh gwnia

ΣΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΤΗΝ ΑΚΡΗ Η ΒΡΟΧΗ

(Μελοποιημένο από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου)

Ίσως ότι πιο βιωματικό έχω γράψει ποτέ.

Ένας άδικα χαμένος έρωτας στα 17.

Αδελφέ Δημήτρη, χίλια ευχαριστώ γι'αυτή την "ανάσταση"!

!!

Έσταζε τ’απόβραδο σιωπή,

σκάλωναν οι ώρες, στο ρόλοι.

Έπλεκα, θλιμμένο… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την paroikos στις 30 Νοέμβριος 2009 στις 17:07 — 10 σχόλια

ΜΑΤ

Βασίλισσα νύχτα.Σε θέση βολής περιμένει.
Την κίνηση.Την μάχη.Την κατάκτηση.
Πιόνια την τριγυρίζουν.
Τρομαγμένοι υπήκοοι,τιμές της αποδίδουν.
Δειλοί μαχητές,εις άτακτον φυγή τρέπονται.
Εξουσιάζει με δύναμη,τους ταγμένους
ασπρόμαυρους ήρωες,που θυσιάζονται
για χάρη της,στην χαμένη τους παρτίδα.
Λαβωμένοι εξακολουθούν να την υπηρετούν.
Κι εκείνη πότε μαύρη,πότε κόκκινη,
προκλητικά αλαζονική τους κάνει ΜΑΤ.

Προστέθηκε από τον/την M alive s στις 30 Νοέμβριος 2009 στις 11:30 — 23 σχόλια

Φεγγάρια δακρυσμένα

Μού 'στειλες τα δυο σου μάτια

σ’ένα γράμμα σου

και μαζεύω τα κομμάτια

άπ’το κλάμα σου.

Πέρασες της πίκρας λόγια

φεγγαράκι μου

στου καημού τα κομπολόγια

αστεράκι μου

Υγρές σελίδες έστειλες

μέσα τους ν’ αρμενίσω.

Με αναμνήσεις ξέχειλες

τον πόνο πώς να σβήσω...

Φύτεψες φωτιάς λουλούδι

στην καρδούλα μου

και ‘γώ σέ’κανα τραγούδι

αχ ψυχούλα μου.

Μού ‘γραψες για περασμένα

αμαρτήματα

για φεγγάρια… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 30 Νοέμβριος 2009 στις 8:32 — 12 σχόλια

ΤΙ ΕΙΝ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ

Απ’ της ζωής το ισοζύγιο ,

με τη χαρά σε διαζύγιο ,

είμαστε πάντοτε χαμένοι από χέρι ,

τι είν’ αυτό που μας κρατάει ,

στον άνεμο δεν μας σκορπάει ,

βουτιές σαν κάνουμε στου πόνου το πανέρι .

Ρεφ.

Είν’ η αγάπη που τη δύναμη μας δίνει ,

στα δυο τον πόνο τον μοιράζει κι απαλύνει ,

σκουπίζει δάκρυ που στα μάγουλα κυλά ,

αιώνια τη συντροφιά της μας χαρίζει ,

ότι γκρεμίζεται ξέρει και ξαναχτίζει ,

σαν Άγιο χέρι , μας χαϊδεύει , μας… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ στις 30 Νοέμβριος 2009 στις 7:26 — 8 σχόλια