...στη πλευρά

του προσώπου σου,

που βρίσκεται

δίπλα στο παράθυρο

και σε λίγο θα έχει πανσέληνο...

Εκεί θα ήθελα να κοιμηθώ....

Ας  γινόταν ένα σάλτο

να μας φέρει κατά κει,

στη γιορτή σου, άσπρο πάτο,

να κεράσεις τη ρακή.

Να ‘τανε οι φίλοι όλοι

μ’ ένα τρόπο μαγικό,

να βρισκότανε στη σχόλη

σου να φάνε το γλυκό.

Όλοι οι φίλοι οι ωραίοι

στο δικό σου τον οντά,

τις ευχές μας, να ‘ταν λέει,

να σου πούμε από κοντά

 Μ’ αν δεν είμαστε Ικάροι

και φτερούγα δεν κολλά,

των Στιχοπλαστών μπροστάρη

από…

Κραυγές απόγνωσης συνθέτουν την τύρβη του ανόσιου πολέμου.

Βόγγοι λυγίζουν την ατσαλένια θέληση της ελευθερίας.

Ο πόνος θυμίζει τη ζωή και η ζωή γίνεται άλγος.

Σκέψεις, θεωρίες κ' ιδέες στέκουν σαν σήμαντρα της ανάξιας λογιοσύνης. Λογόρροια!

Κήνσορες και θεράποντες των  αρρώστων του κόσμου, ακούστε!

Ακούστε το χτύπο της ύψιστης αγωνίας.

Νιώστε τον παλμό μιας άρρυθμης καρδιάς που μυνιρίζει φοβάμαι.

Είναι η δική σας καρδιά. Είναι ο δικός σας…

Κι αυτός

ο πρωινός πονοκέφαλος,

μιά συνέπεια είναι,

του να μεγαλώνει κανείς

ένα λουλούδι,

στο δωμάτιό του.

Αλλά τουλάχιστον,

υπάρχει ανταπόδοση.

Γιά όσο συμβατικό οξυγόνο παίρνει,

προσφέρει το άρωμά του στα όνειρα.

Τα μπολιάζει με κάτι αληθινό.

Τα σεκλέτια μου τα ορίζω μοναχά εγώ

δε γουστάρω να μου λένε πως θα ονειρευτώ

άρχοντες παραμυθάδες έξω από εδώ

στον οντά μου ένα είναι το αφεντικό

Το κονάκι μου δεν δίνω εγώ μπιρ παρά

Θα στα κόψω εγώ τα χέρια παλιομασκαρά

μου το παίζει η κουφάλα φίλος ακραιφνής

από τώρα ψάχνε τρύπα να βρεις να κρυφτείς

Βάλε μάστορα στην κούπα κόκκινο κρασί

στρίψε και ένα τσιγαράκι κάνουμε γιορτή

όσοι είναι μερακλήδες…

Νύχτες...

Νύχτες ατέλειωτες αγάπη μου...

Όταν είχαν σπάσει

τα φτερά των ονείρων σου...

Όσο κοιμόσουν

μέσα στο ρίγος

κι ο πυρετός

δεν ερχόταν στα μάτια σου...

Κάθε φορά,

που απείχες από την πρωτοβουλία

και μετρούσες κομμένες ανάσες,

για να φτιάξεις την κραυγή σου...

Νύχτες κοφτερές περνούσα,

ακονισμένες από το σκοπό τους,

και μοίραζα πάνω τους τη ψυχή μου,

για να σου φτιάξω με τα κομμάτια…

Μέσα απ' τα μάτια θα μιλήσω αυτά που βλέπω απλά θα πω,

με περιγραφή ωμή θ'αρχίσω του κόσμου τούτου στο λεπτό.

Τα όσα νιώθω εξιστορώ εκείνα που αισθάνομαι,

αυτά που βλέπω κι απορώ εκείνα που απεχθάνομαι.

Ήρθε η ώρα κ' η στιγμή ν' αλλάξουμε πορεία,

έφτασε ο καιρός να γράψουμε μια νέα ιστορία.

Τον άνθρωπο να προσπεράσουμε μία και για πάντα,

υπάρχουν λόγοι πολλοί, ίσως, πιο πάνω από σαράντα.

Τη θέση του ανθρώπου ας πάρει ο…

Τι  να είμαστε μαζί και τι να είμαι μόνος

τι και αν έχω εγώ χαρά όταν υπάρχει πόνος

τι και αν κάποιοι βάζουνε  λουλούδια στις αυλές τους

όταν έχουνε σκουριά και λάσπη στις καρδιές τους

Είμαι τόσο δίπλα σου και τόσο μακριά σου

διώξ’τα μαύρα σύννεφα από τα όνειρα σου

την κακία σκότωσε ύψωσε το δοξάρι

βάλε του ουρανού το μπλε  στον ύπνο μαξιλάρι

Δώσε  αγάπη δίχως να έχεις δίπλα σου ταμείο

η ζωή  θεόρατο κλειστό…

Τώρα είναι αλλιώς.

Δεν υπάρχει βροχή,

δεν υπάρχει φυγή,

ούτε μιά παγωμένη παλάμη,

σε σχήμα αποχαιρετισμού,

κολλημένη στο γυαλί.

Αυτή τη φορά,

συναντιούνται δύο ανάσες

που δηλώνουν αγάπη.

Το τζάμι ιδρώνει από μέσα.

Μπορούμε τώρα,

να ξεπλύνουμε  το πρόσωπό μας,

από την καταιγίδα που σοβούσε.

Σε κάθε φιλί,

η κάθε πνιγμένη λέξη,

ήταν ένα κύμα

στην θάλασσα

του κόσμου μας.

Εκεί όπου βρέθηκαν

να επιπλέουν μαζί

και η ελπίδα

και η υποψία,

για ό,τι δεν ειπώθηκε.

Γεννημένη μες στην στάχτη στις προπέλες της ζωής

βουτηγμένη μες στο ψέμα δάκρυ άσπλαχνης βροχής

ψάχνοντας να βρεις το αστέρι να σου γιάνει την πληγή

ματωμένο…

Συννεφάκια,   συννεφάκια

τα τσουγκρίσαμε.

Έφτασε η βροχή στα μάτια

πλημυρίσαμε.

Πάνω π’ ήτανε γαλήνη

σήκωσε βοριά,

τρικυμία στο μυαλό…