Ανάμεσα στα μάτια σου

βλέπω τον κόσμο όλο,

παγώνοντας τα σύμπαντα

και της καρδιάς το πόνο.

Αχτίδες είναι…

Παντού στο σώμα μου
φυτρώνανε αυτιά κουφά.
Κι'ολούθε γύρω τους
στριμώχνονταν τυφλά μάτια.

Και ''βλέπανε'',
κι' ''ακούγανε'' να λες:
θα'θελα τούτο, μα ωστόσο..
αχ, να'χα εκείνο, αλλά να..
το θέλω τόσο, αλλά πρέπει..

Σιχάθηκα όλα τούτα
τα μα,τα να,
τα πρέπει,
τα ωστόσο..

Σαν μια ριπή ένα πρωί,
ξέρω, το νιώθω,
πως θα τρέξω από κείνα
να γλιτώσω..

Σε ελπίδες που σε έπεισαν

και μετά άλλαξαν και έφυγαν.

Πρόσκαιρη δύναμη, ελπιδοφόρα ώθηση,

κάποιο χαμόγελο που τόσο γρήγορα

 έπαψε να φέγγει το δρόμο της ευτυχίας σου.

Όλα είναι κύκλος μα σένα σε κούρασε

η τόση παραμονή σου  …

Υπάρχουν παντού τριγύρω

διακριτικά εγκατάλειψης.

τα πράγματα

και τη ψυχή

που έμειναν πίσω.

Και πάνω στα σημάδια

που άφηναν τα βήματα παρηγοριάς

καθώς πλησίαζαν,

Όταν ένα πλάσμα γεννιέται  κάποιο άλλο πεθαίνει στη γη

είναι ανθρώπινη αδυναμία να ορίζεις την κάθε στιγμή 

Τα ρολόγια καταστρέφουν τον χρόνο εγκλωβίζουν την κάθε στιγμή

τη ζωή μας γεμίζουν με φόβο δίνουν τέλος στην σκέψη και αρχή

Τα όνειρα μας με τοίχο φραγμένα οι  ελπίδες θανάτου κραυγές

η  Ιθάκη σε αδιέξοδο δρόμο δε θα φτάσεις σε εκείνη με ευχές

το ρολόι σου ασταμάτητα τρέχει και σου δίνει το δικό του ρυθμό

δεν μπορεί η…

ΘΑ ΣΕ ΣΚΕΦΤΩ

Αχ! σα τρελός θα σε σκεφτώ,

Και πάλι για να ονειρευτώ,

Κάμε κι εσύ το πιο σωστό,

Δώσε μου χάδι σου ζεστό.

Σε καρτερώ κάθε πρωινό,

Να δω τον ήλιο στο βουνό,

Έλα να φύγει η θλίψη,

Η αγάπη μου ‘χει λείψει.

 …

Μετά από χρόνια αναπολώ και μια μορφή θυμάμαι,

μία μορφή που χάθηκε για πάντα απ’τη ζωή μου.



Το κλάμα έγινε ηχώ στ’αυτιά τα παιδικά μου,

και η ηχώ ανάμνηση, που στάζει πότε πότε

απ’το ρηχό ποτήρι της στη σκέψη όταν ζυγώνει.



Άραγε που να κρύβεται αυτή η αιθέρια όψη;

Σε ποιόν μακρύ ορίζοντα τα μάτια της κοιτούνε;

Τα δυο της μάτια, που θαρρώ σα νούφαρα σε λίμνη,

βυθίστηκαν και σβήστηκε…

τα δάκρυα

και το πεσμένο βλέμμα

που έσερνα όλη τη μέρα.

το να ξαπλώνω στο κρεβάτι

…Ολίγον από, επικήδειο.

Στα πρώτα βήματα σου αναθάρρησες

τη πρόσθεσες επ’ ώμου και μπαρκάρισες.

Με πρόσωπο καθάριο ήσουν απέναντι

σου χρώσταγε και ,πήρες μόνο έναντι.

Δε μίλησες , συνέχισες στη ρώτα της

καλύπτοντας, με όνειρα τα νώτα…

Κάποτε,

αγγιζόμασταν δειλά,

επιφυλακτικά.

Έτσι όπως αντιμετωπίζονται,

στην αρχή,

όλα τα άγνωστα σημεία.

Όπως φέρεται ο καθένας,

όταν βγαίνει για πρώτη φορά

στ' ανοιχτά του κορμιού.

Πριν να γνωρίσει όλο τον κόσμο...

Μια ζωή ψάχνω με πάθος

τι είναι σωστό τι λάθος

μα απάντηση δε βρήκα

του μυαλού μου σκόρπια η προίκα

Να κοιτάζω τη δουλειά μου

και τα δυο μικρά παιδιά μου

η να ρίχνω και ένα μάτι

στου περαστικού το δάκρυ

Να γυρεύω εγώ τον ήλιο

να βρω…

Η πόρτα κλείνει ξοπίσω αφήνοντας προβλήματα άλυτα, δισεπίλυτα.

Αφήνει πίσω το παρελθόν να πληγώνει όσους σ' αυτό ανήκουν.

Όσοι ζουν με την ανάμνηση και τη στυφή της γεύση.

Εκείνοι που ξεροκαταπίνουν όταν θυμούνται πρόσκαιρα.

Άφησε έξω όσους ζουν με το κουφάρι τους να κυριαρχεί στα όνειρά τους.

Όσοι εξοβελίζουν μια σκέψη παρανοική!

Μα δεν ακούσατε πως η παράνοια αντιστέκεται στην κοινή επίνοια;

Δεν σας είπαν ότι τα φρένα σταματούν τον ίλιγγο…

Ο 666

Νόμιζε μαζί μας πως θα παίξει,

Ο Βελζεβούλ 666,

Είχε από καιρό τέτοιες σκέψεις,

Μα έπεσε έξω στις προβλέψεις.

Όλους αδέλφια σας κάνω,

Να σηκώνουμε το Σταυρό πάνω,

Ας σπέρνει άφθονα ζιζάνια,

Μας φυλάνε άγγελοι στα ουράνια.…

Πήρα τα μάτια μου και φεύγω

απ' της αγάπης το βραχνά

και μέρα-νύχτα θ'αλητεύω

σε μονοπάτια μακρινά



Άφησα πίσω τα 'νειρά μου

και τη χαμένη μου ζωή

τον πόνο που'χω στην καρδιά μου

κι ό,τι μου…

Οι νύχτες άθικτες

Από σένα

Θα παραμείνουν άγνωστες ορφανές και θερισμένες

Απ τη λάμπα του…

Επειδή η Ιστορία δεν είναι εκ των πραγμάτων αντικειμενική  και επειδή οι περισσότεροι σε τούτο το βιλαέτι έχουνε γνώμη ακόμα και για γεγονότα που δεν έζησαν,έτσι και εγώ εστω κι αγένητος τότε,θα εκφέρω και την δική μου γνώμη για το γνωστό ΟΧΙ και ποιός το πρωτόπε. Δημοκρατία άλλωστε έχουμε και μπορούμε να λέμε και να γράφουμε ότι κατεβάσει η κούτρα μας.. Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν από ένα διανυκτερεύον περίπτερο στο Κολωνάκι,εκει κοντά στους καφενέδες που την αράζανε…

Στου ονείρου το καρνάγιο ψες με την αστροφεγγιά

κάποιος θύμωσε στον Άγιο και έριξε μια ντουφεκιά

δεν την άντεχε την πίκρα και την άδικη ζωή

το όνειρο του τσακισμένο βούλιαξε στην προσευχή

Πεταχτήκαν οι αγγέλοι και τον πήραν αγκαλιά

του τραβήξανε το χέρι πριν να κάνει τη ζημιά

το ντουφέκι είχε βάλει φυλακτό προς την καρδιά

την σκανδάλη να πατήσει να πετάξει μακριά

Mα δεν είχε έρθει η ώρα η ψυχή του να διαβεί

και…