"Αυτοί οι στίχοι",

λέω,

"θα είναι οι τελευταίοι.

Τους αποσυναρμολογώ

και κάνω μιά προσπάθεια

να εθιστώ σε κάποια τετριμμένη κίνηση.

Και πάντα απολαμβάνω

τον ερχομό της διάψευσης,

παρόλο που ακόμα φοβάμαι,

κάθε φορά που μπαίνω,

για "πρακτικούς" λόγους,

μέσα στην πραγματικότητα,

μήπως θυμηθώ ολοκάθαρα

τον ήχο από το σκίσιμο του χαρτιού.

Του καλοκαιριού τ' αχνάρι

έσβησε απ΄το νησί

κι ο ορίζοντας γκριζάρει

απ' τις πέντε και μισή.

Με θαμώνες πότε ένα,

πότε δυο ο καφενές,

τραπεζάκια σκονισμένα

κι οι καρέκλες του κενές.

Απομείναμε πέντε έξη

μα εγώ δεν το…

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ



Φορτώθηκες ζωούλα μου,

Με «πρέπει» σα καρότσια,

Για ν’ αντέξεις κορούλα μου,

Θέλει να βρεις τα κότσια.



Να μη γυρίζεις βιαστικά,

Σκορπίζοντας κομμάτια,

Να δούνε τα περαστικά,

Της ψυχής σου τα μάτια.



Φταίει η στραβή μοίρα σου,

Των καιρών η αρρώστια,

Αγάπα το χαρακτήρα σου,

Μη τρώγεσαι εντόσθια.



Να μη γυρίζεις βιαστικά,

Σκορπίζοντας κομμάτια,

Να δούνε τα περαστικά,

Της ψυχής σου τα…

Όσα πολλά στα μάτια σου δάκρυα να κυλούν

όσα πολλά χαμόγελα τριγύρω να πετούν

όσο οι πράξεις με όνειρα ποτέ δε συμβαδίζουν

οι σκέψεις σου θα είναι εκεί και πάλι εκεί γυρίζουν

Αριστερός  και καπιταλιστής ιδεολόγος οπορτουνιστής

Κολόμβος γίνεσαι και  ψάχνεις νέα μέρη

μα μένεις πάντα στάσιμος ότι η ζωή σου φέρει

Όσες και  αν κάνεις μέσα σου  χιλιάδες προσευχές

όσες και αν δίνεις γύρω σου απλόχερα ευχές 

όσο η…

Sadness in her eyes 

Λία Νικολαΐδη

Ενδέχεται,

η πραγματική δυσκολία

να βρίσκεται

μεταξύ του πρώτου

και του δεύτερου βήματος.

Μέχρι να γίνει το θάρρος,

αυτοπεποίθηση.

                                                            Σώμα που έγινες πουλί εξαπτέρυγο

Μ΄ έξι φτερά σαν άνεμος…

Λογικά πρέπει να φύγω

και να εξαφανιστώ,

απο σένα λίγο-λίγο

να αποτοξινωθώ.

Να μαζέψω το μυαλό μου

και ν' αλλάξω τακτική

να αλλάξω και σελίδα

στη…

Ο ρυθμός

των κοινών μας δευτερολέπτων

και το ανείπωτο,

-δε μπορεί-

κάπου άφησαν

τη σύμπτωσή τους.

Πιθανόν,

στο πρώτο τραγούδι

που θα μας κάνει

ν' ανατριχιάζουμε

και περα από το ακουσμά του.

Κι αν λέξεις πια δεν τα χωρούν…

Στη  γειτονιά μου την παλιά υπήρχε ο Σωκράτης

ζούσε σε χώρα μαγική

 μες του μυαλού του τη σιγή

όπου ήτανε  δραγάτης

Φιλοσοφούσε τη ζωή της φόραγε στολίδια

χρυσό ατόφιο  απ΄την  καρδιά

και όχι του κόσμου τα κενά

άχρηστα μπιχλιμπίδια

θυμάμαι ήμουνα μικρός όταν τον πρωτοείδα

το ξέραν  όλοι ήταν τρελός

απόμακρος διστακτικός

μα εγώ κοντά του πήγα

Και ένοιωσα τόση σιγουριά στα χέρια σαν με πήρε

με σήκωσε με…

*

Ο  κόσμος  μάτωνε  ...  κάποιος  τον  λάβωνε ...

βοήθεια  ζήταγε ... Eσένα  κοίταγε ,

χάος   πλανιότανε ... το  φως  χανότανε ...

θολοί  ορίζοντες  ...  παντού  γνωρίζοντες ,

της  γης  τα  βήματα  ... φιδίσια  σχήματα ...

αίμα  που  στάλαζε  ... χρώματα  άλλαζε ,

φάλτσο  στερέωμα ... φαύλο  περέωμα ...

στιγμές  παράλογες  ... ρότες  παράτολμες ,

ψυχές  και  σώματα ... λάσπες  και  χώματα…