Καλοκαιρακι βραδινο μπανακι
και εσυ μου δινεις φιλι καυτο
τρεμω σα ψαρι, κρυο νερακι
δεν ειναι η ωρα αυτη για κρυφτο.

Σηκω του λεω μην με προδωσεις
θελω μου λεει μα δε μπορω
σηκω μικρο μου μην με χρεωσεις
μια ηττα τετοια δεν την βαστω.

Τρεμω σαν ψαρι κι αυτος σαν κομπος
τον ψαχνω μα δεν ειναι εκει
αχ, ο μικρος μου ο Κολομβος
δεν θα βρει σημερα Αμερικη.

Με νύχια και με δόντια,

κρατάμε τον πληθυντικό

από τις αναμνήσεις.

Το μείγμα μας

έχει κρυώσει,

γίνεται πιο στερεό.

Πλησιάζει

ένστικτα αυτοσυντήρησης,

κοντινα

και πιο απομακρυσμένα

από τη σάρκα

κι άλλες πολλές

άγριες επιφάνειες.

Τρίβεται συνεχώς,

αποδίδοντας

κομμάτια αυξημένα

και ταυτοχρόνως μειωμένα,

εξαιτίας

μιάς χαμένης,

σε πολλές κοινες…

Στο θέτρο των σκιών,

ένα δέντρο φυλλορροεί.

Στο θέατρο των παθών,

ένα χέρι αιμορραγεί.

Η βαρβαρότητα

που άφησε σημάδι

σε αίσθηση ή αισθήματα,

η περηφάνεια

που έκρυψε τη βαρβαρότητα,

η εμπιστοσύνη,

που κατάφερε

να παραμερίσει την περηφάνια,

καλούνται όλες

να διαλέξουν παράσταση ζωής.

Ο έρωτας για μας  δες  ανατέλλει ,

Στα μάτια μου σαν ήλιος την αυγή ,

Που λες και τον ζωγράφισαν αγγέλοι

Και έχει την δική σου τη μορφή .

Ρεφρέν…

Τη νύχτα αυτή θα ψάξω το κορμί σου ,

Φιλί – φιλί να ζω τη ζεστασιά  ,

Στα μάτια σου θα βλέπω την ψυχή σου ,

Να λέει της καρδιάς τα μυστικά.

Ρεφρέν…

-τα μάθατε υπέρτατε?



-τι να μάθω σύντροφε Πάγκαλε?



-οι γυναίκες μας, πήρανε το χρυσό  !



-είσαι σίγουρος?



-απόλυτα !



-Ανταααααα…

"Οι σκιές μας"

θα λες.

Οι τέλειες απομίμησεις

του ίσκιου.

Κάτι

το εντελώς διαφορετικό.

Κάτω

από αυτό

το βαριά μειωμένο φως,

δε ξεκουράστηκε κανείς.

Αντίθετα,

γερνούσαν αγωνίες,

ανύπαντρες,

γκρινιάρες.

Εκεί,

θέλαμε πολλά,

αλλά,

προ ανάλογων αναγκών,

ξεχάσαμε να βγάλουμε

απο τις πιέσεις μας,

το "μετ' επιτάσεως".

Όποιος κοιμήθηκε,

σε τέτοιες…

Μέθυσα απόψε και παραπατάω ,

Πάνω στου κορμιού σου τις γωνιές ,

Μάτωσ’ η καρδιά μου και γλυκά πονάω ,

Απ’ του έρωτα τις μαχαιριές.

Ρεφρέν

Νύχτα μου γλυκιά μη ξημερώσεις ,

Δώσ’ μου απόψε ότι σου ζητώ ,

Σου έρωτα τα δίχτυα ,…

"Σπονδή στον Ήλιο κάντε με βινσάντο,

θηρεύοντας του νου σας το Ελντοράντο!"

Κυκλαδανθέ, που βλάστησες σε λάβα και σε στάχτη

και βγήκες μέσα από της γης τα φλογερά τα σπλάχνα,

που η γέννησή σου αντήχησε σα ρόχθος καταρράχτη

κι από πελάγου ζέοντος φασκιώθηκες την άχνα:

Τ' όνομα που έχεις ξακουστό, σε λένε Σαντορίνη

κι από παλιά σ' αποκαλούν ενίοτε και Θήρα,

ο Ήφαιστος σε πύρινο σε…

-Γιώργο,Γιώργο !

-εσύ είσαι πατέρα?

-εγώ ανάθεμα σε !
...
-τι με θες βραδιάτικα?

-να μου πείς,τι έκανες με τα αυθαίρετα

-ότι συνηθίζω να κάνω

-δηλαδή?

-αυθαιρεσίες !

Μαράκος

========

Σπείρε μαρούλια στο χωριό

μολότωφ στην Αθήνα,

να κάψεις το σκουπιδαριό

της μίζας τον πυρήνα.

Κράτα τη Μάρω στο χωριό

ξέσκιζε στην Αθήνα

το γαμημένο πουσταριό

που σ’ έριξε στην πείνα.

Κράτα το χτήμα απόμακρα

να καβαντζάρεις ζέν

φτωχούλη ζείς θεόμακρα

‘π’ τον Πασοκομεζέν.

Φορούσανε στενόμακρα

και σ’ είχαν αγκαζέν

τώρα κοιλιές…

Άπλωνες τα χέρια

Και με φώναζες κοντά σου ,

Μεσ’ του φεγγαριού τη σιωπή ,

Έφεγγαν  τ’ αστέρια

Και φωτίζαν τα μαλλιά…

========================================

Δείξε μου εσύ το δρόμο της αγάπης

Στο παγωμένο ηλιοβασίλεμα

Σύννεφο που δάκρυ δεν πετάς

Άνεμε που απ’ τα ψηλά δέντρα περνάς

Πες μου για του έρωτα το σμίλεμα

Δείξε μου εσύ τον δρόμο της αγάπης

Σελήνη της νυχτός διαβάτισσα

Πουλί του κρύου δειλινού

Γέννημα βράχου τ’ ουρανού

Πες μου γιατί βαθειά σ’ αγάπησα

Δείξε μου εσύ την πόρτα της…

Αξιοθαύμαστη αντοχή,

αν και χάνει,

κάθε τόσο,

το "Τ",

καθώς

το χρησιμοποιούν

εξαντλητικά

η τρέλα

κι ο τρόμος.

Αποκολλώ

άλλη μιά μέρα της

από τα κλειστά μου μάτια,

και τη βάζω

στο βιβλίο ενθυμίων,

που έχει ανοίξει

η αξιοπρέπεια

του προκύψαντος αδιεξόδου,

δίπλα στις άλλες

του παρελθόντος,

για να σχηματιστεί

το πρόσωπο της Μέδουσας.

Άγονες σκέψεις, σφυρηλατούν τον νου

με ταξιδεύουν σε άγρια πελάγη

σε αφιλόξενα τοπία του μυαλού

αχ η αγάπη σου παράνοια παράγει…