παντα πιστευα οτι ειμασταν μαζι μα τελικα αυταπαταθηκα οικτρα

παντα πιστευα οτι οι κρικοι μας ηταν αλληλενδετοι

δεμενοι αεναει ολοκληρωτικοι και αφθαρτοι 

αυταπαταθηκα

παντα πιστευα οτι θανιωθα την ανασα σου σου και την ζεστασια του σωματος σου αυταπαταθηκα

παντα ενιωθα οτι δεν χωριζει ο ηλιος απο το φως 

αυταπαταθηκα παντα πιστευα οτι το τελος το νιωθουμε λιγο πριν ερθει μα ριπιτα δεν ενιωσα 

τοσο ξαφνικος θανατος τοσο παγερος σε…

οταν φθασεις εκει στο μακρινο προορισμο σου

ουδεποτε να αναρρωτηθεις πως εφθασες και γιατι

αναρρωτησου μονο πως τα καταφερες και το σκοπο 

της προσπαθειας σου 

σαν φθασεις στο προορισμο σου αναλογισου ποιος εισαι

σαν φθασεις στο προορισμο σου ψαξε μεσα σου 

γιατι επρεπε εκει να φθασεις λαι κανε τον συλλογισμο σου

σαν φθασεις στο προορισμο σου νιωσε δυνατος οχι γιατι εισαι 

αλλα γιατι τα καταφερες να βρισκεσε εκει που…

********************************************************************

*~*~* ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗς ΑΓΚΑΛΙΑς ! ! !*~*~*

" Γείραν & νοτίzονται μες το υγρό στοιxειο…

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ







Έκλεισαν του Άδη

οι Πύλες μονομιάς

και το Κακό Σταυρώθηκε

σε Χρόνους Μοναξιάς . . .

Σ' Άγιου το Κατευώδιο

που αφέθηκε στη Γη

και Γνώρισε το Άναρχο

σε δρόμου Προσευχή . .

Οι Ουρανοί Ανοίξανε

σε Γνώση του Καλού

και ο Χρόνος το Σεβάστηκε

σε Πείσμα του Καιρού . . .

Μίλησαν τα Ανώνυμα

που ξέρει η Ψυχή

και Δίνει στα Επώνυμα

σαν σε Διάσταση Μικρή . .…

Δεν γεννήθηκα αλήτης σ' ένα κάλπικο ντουνιά,

να γυρνώ ερημοσπίτης και να λειώνω στο χιονιά.

Δεν γεννήθηκα να σέρνω κάθε βήμα μου βαρύ,

να τσακίζω και να γέρνω στον αέρα σαν κλαρί.

Νά' μαι μια ζωή το θύμα δεν γεννήθηκα,

να παλεύω για το χρήμα, που στερήθηκα.

Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ στα όνειρά σου κάρτα να χτυπώ

και τη ματιά σου ολοένα να γυρεύω.

Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ στην αγκαλιά σου μέσα να σκορπώ

κι απ’ τ’ άγγιγμά σου σαν τα τραίνα ν’…

ΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΙΑ


Άνοιξε διάπλατα
ο ουρανός τα χέρια,
χάρισε στη θάλασσα
αγάπης περιστέρια.

Ταξίδεψαν οι θύμισες
σε πέλαγα χαράς,
διαβαίνοντας τα όρια
που φτιάχτηκαν για ‘μας.

Δάκρυσε ο άνεμος
σ’ απανεμιάς μετόχι,
και το νερό ζωγράφισε
με της ζωής τη λόγχη.

Προσπέρασαν το σήμερα
του δρόμου οι εποχές,
έδωσαν το στίγμα τους
σε πύρινες στοές.

Πώς βάσταξες μωράκι μου και μ’ άφησες στ’ αγέρι

και σ’ έχω για σαράκι μου χειμώνα καλοκαίρι;

Πού νά’ ριξες τα δίχτυα σου αλλού για νά’ βρεις σκέπη,

ποιος θα' ναι στα ξενύχτια σου τα μάτια σου να βλέπει ;

Παρά τα χτυποκάρδια μου μπροστά στα σκαλοπάτια σου

ερείπιο του δρόμου

στα μαύρα τα σκοτάδια μου δεν μού’ δωσες τα μάτια σου

για φάρο κι οδηγό μου.

Μού’ χεις κόψει τα φτερά μου, τρέχουν δάκρυα ποτάμι

που δεν μού’ δειξες λιγάκι πως μ'…

Τη ρότα μου την χάραξα νωρίς

Πυξίδα είχα μόνο την αγάπη

Ταξίδεψα στο αύριο χωρίς

Της τρέλας να διαβώ το μονοπάτι

Δεν πέταξα ποτέ στους ουρανούς

Δεν ζήλεψα παλάτια ούτε κάστρα

Μεθούσα στου ερωτά σου τους ρυθμούς

Και άφηνα στους άλλους όλα…

ΣΤΟΥ ΕΣΩΨΥΧΟΥ ΤΟΝ ΜΥΔΡΟ !





Κλέβω τ' απομεσήμερο

να (σου) Γράψω δυό Κουβέντες

στου Ονείρου τα Τετράστιχα

και της Καρδιάς τους Δέκτες . . .

Την Οπτασία σου Θωρώ

μες του Μυαλού τη Θέση

κι ανοίγω την πόρτα της Ψυχής

αυτής που είχες Διαλέξει . .

Σε Χρόνο που Μεσουρανεί

ο Ήλιος και το Φεγγάρι

Δίνω στο Είναι σου Μορφή

και στην Αγάπη Χάρη . . .

Δώσε μου Συναισθήματα

να σου Χαρίσω Σχέση…