Απόψε φόρα της νύχτας το κραγιόν

έχεις μια γεύση απο αυτές που ταξιδεύουν

τον ήχο σπάει της σιωπής τ'ακορντεόν

όταν νεραϊδες στο λιμάνι σου χορεύουν



Γυμνή σκιά σε μια ομίχλη σε τυλίγει

με την αλμύρα να σου βρέχει τα μαλλιά

λευκό πανί στα μάτια σου ανεμίζει

όταν οι μούσες θα σε παίρνουν αγκαλιά



Φωτιά που καίει στου νου την αμμουδιά

γίνομαι ένα με φεγγάρια αναβάτες

αναπολώντας μια ανάσα απ'τα παλιά

μέσα σε όνειρα γυρνώ… Συνέχεια

'Ενα βήμα αργό στου ανέμου το πλάνο

η καρδιά μου χτυπά όταν πάλι σε χάνω

σε ποτίσαν στιγμές σ'ενα κόκκινο στίβο

δε με ξέρεις καλά τίποτα δε σου κρύβω



Σε δρομάκια στενά αναμνήσεις γυρεύω

όλα αυτά που μετά στη ψυχή μου παλεύω

μια σειρήνα του νου σε οδηγάει σε κάτι

μα σε βρίσκει στο τέλος μοναχά μ'ενα δάκρυ



Δεν υπήρξες ποτέ το δικό μου στερέωμα

πως λοιπόν μου ζητάς αυτό το δικαίωμα

ν'ασελγείς σε κορμί που το δένει πλημμύρα

αγκαλιά… Συνέχεια

Φυσάει ο αγέρας η μέρα φοβάται

ομίχλη σκεπάζει αλήθειες φευγάτες

κάτω απο φώτα η πόλη βρυχάται

παγώνει το αίμα επάνω στις στράτες



Ζυγώνω με μάτια που στάζουν οι φόβοι

σε άδεια πλατεία με λόγια τυφλά

σφυρίζει το κρύο σε ανάσα που κόβει

μοιάζουν τα αδύνατα με δυνατά



Χαμένος στο πρίν σβήνεις το τώρα

φωνές που μουγκρίζουν μες την σκιά

καθώς νυχτώνει έρχεται η μπόρα

πάνω στις θλίψης τα μαύρα χαλιά



Λύκος κρυμένος σε χιόνι… Συνέχεια

Δάκρυ που καίει όπως ο λίβας τα σπαρτά

έκλεισες μέσα σου μια θάλασσα του Μάρτη

σ'ενα τραγούδι του Παυλή απο τα παλιά

για μια αγάπη έκλαψες που βγήκε σκάρτη



Κλείδωσες σε πέτρινο υπόγειο τη καρδιά σου

σαν το κρασί που ξέμεινε στις λήθης το κελάρι

για να αντέχεις τη σιωπή στα αιώνια δεσμά σου

όταν στα χέρια θα βρεθείς του χρόνου μακελάρη



Τι και αν δε γνώρισες ποτέ του ήλιου την ακτίδα

αναμονή σε γέρασε στις θλίψης τα μπαλκόνια

δεμένη… Συνέχεια