Της θλίψης τα χαλιά

[ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ]

Φυσάει ο αγέρας η μέρα φοβάται
ομίχλη σκεπάζει αλήθειες φευγάτες
κάτω απο φώτα η πόλη βρυχάται
παγώνει το αίμα επάνω στις στράτες

Ζυγώνω με μάτια που στάζουν οι φόβοι
σε άδεια πλατεία με λόγια τυφλά
σφυρίζει το κρύο σε ανάσα που κόβει
μοιάζουν τα αδύνατα με δυνατά

Χαμένος στο πρίν σβήνεις το τώρα
φωνές που μουγκρίζουν μες την σκιά
καθώς νυχτώνει έρχεται η μπόρα
πάνω στις θλίψης τα μαύρα χαλιά

Λύκος κρυμένος σε χιόνι που καίει
πέφτεις σε λάκο γεμάτο παγίδες
ακούς τη σελήνη βουβά που κλαίει
σε χείλη που γίναν χειμώνα λεπίδες

[ELPIDA]

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

[ermioni]

[Μαίρη]

καθώς νυχτώνει έρχεται η μπόρα
πάνω στις θλίψης τα μαύρα χαλιά

ωραίο!!!!!!

[Στιχοπλάστης]