Το μυστικό του κοχυλιού

[Liontas]

Έν' αυγουστιάτικο πουρνό

στης θάλασσας το κύμα

βουτούσα και σκεφτόμουνα

ποιο τάχα να 'ν' το νήμα

 

του κόσμου τούτου, της ζωής,

τ' ουράνιου του βάθους

και τάχα ποιος να 'ν' ο βυθός

του ανθρώπινου του πάθους

 

Και καθώς ενατένιζα

του βένθους τα χαλίκια,

τα χτένια και τα όστρακα

που κρύβονται στα φύκια

 

βλέπω να φέγγει σύθαμπα

σαν τ' ουρανού το δείλι,

μισοκρυμμένο στον βυθό,

ροδόχρωμο κοχύλι

 

Και σαν τ' αντίκρισα, χαρά

γέμισε την ψυχή μου,

να το τσακώσω σκέφτηκα

να μπει στη συλλογή μου!

 

Και να σου! Δίνω μια βουτιά

και φτάνω στον πυθμένα,

στο χέρι το 'χω, το κρατώ,

ανήκει πια σ' εμένα!

 

Έξω το σύρω απ' το νερό,

το λούζει φως κι αγέρας

και λάμπει το κοχλάδι του

στην αγκαλιά της μέρας

 

Οι στοχασμοί μου μονομιάς

χαθήκαν απ' τον νου μου

σαν κοίταζα τη ρόδινη

θωριά του κοχυλιού μου!

 

Μεμιάς για λίγο σκέφτηκα

στ' αυτί μου να το φέρω,

ήχους και νότες του βυθού

ν' ακούσω, που δεν ξέρω

 

Και τότες, όλο έκπληξη,

αισθάνθηκε τ' αυτί μου

απ' το κοχύλι μου να ηχεί

λαλιά σαν τη δική μου!

 

Το στόμιό του πάλλεται,

βουίζει και δονείται

κι ένα του βάθους μυστικό

αρχίζει ν' αφηγείται:

 

"Πριν με σκεπάσει στον βυθό

η άμμος και το φύκι

μιανής γοργόνας στόλιζα

τ' αυτί, σαν σκουλαρίκι!

 

Φορούσε περιδέραιο

κοράλλια και κοχλίδια

κι άλλα μου αδέρφια του βυθού

γι' αυτήν ήταν στολίδια

 

Και με τα πορφυρόχρωμα

κελύφη και κοχύλια

έβαφε κατακόκκινα

τα δυό γλυκά της χείλια

 

Στο δάχτυλό της φόραγε

λαμπρό μαργαριτάρι,

ο σύζυγός της κάποτε

δώρο της το 'χε πάρει

 

Δέλφινα πήρε γι' άντρα της

η όμορφη γοργόνα

και τη ζωή τους χαίρονταν

στου βύθους τον λειμώνα

 

Ώσπου μια μέρα οι στεριανοί

τον δέλφινα σκοτώσαν

και τη γοργόνα στον γιαλό

σύραν και ξεγυμνώσαν

 

Και σαν ικανοποίησαν

τα σκοτεινά τους πάθη

στο πέλαγος αιμόφυρτη

την έριξαν, κι εχάθη

 

Όμως το αισθάνομαι πως ζει,

μια μέρα θα γυρίσει

μ' εμένα και τ' αδέρφια μου

το σώμα της να ντύσει

 

και της ψυχής μας τον καημό

να σβήσει και τη θλίψη...

Μακάρι να το γνώριζες

πόσο μας έχει λείψει!

 

Μόνο μια μέρα καρτερώ:

που πάλι στο αυτί της

θα με κρεμάσει, να κοσμώ

το αγέραστο κορμί της

 

Ρίξε με πάλι στου βυθού

την άμμο και τα φύκια,

αδέρφια έχω τα κύματα,

γειτόνους τ' αρμυρίκια

 

Άσε με τη γοργόνα μου,

την παιδική μου φίλη

να καρτερώ - σεβάσου με

κι εμένα, το κοχύλι!

 

Αν με κρατήσεις στης στεριάς

τον κόσμο τον επάνω,

όλοι θα με θαυμάζουνε

εγώ όμως θα πεθάνω!"

 

Τότε κι εγώ το κράτησα

στο χέρι λίγο ακόμα,

τα μάτια να χορτάσουνε

το ρόδινό του χρώμα

 

Ύστερα, το 'ριξα απαλά

στη θάλασσα, κι εχάθη

εκεί που 'ναι το σπίτι του,

τα πελαγήσια βάθη

[αισχυλος]

ενα υπεροχο μαεστρικα δοσμενο παραμυθι!!!!!!!!!!!!!

[αισχυλος]

με ταξιδεψες σε εικονες μαγικες...

[Βαγγέλης Βουτσίνος]

του κόσμου τούτου, της ζωής,

τ' ουράνιου του βάθους

και ποιος να' ν' τάχα ο βυθός

του ανθρωπίνου πάθους

 Όνειρο, την κασπέρα μου.....

[Nefeli riga]

Ολα τα ωραια  τελειώνουν...

Με μάγεψε!!!τινα σχολιάσω ..?

Δεν εχω λόγια

[Liontas]

Να' στε καλά, χαίρομαι που σας άρεσε. Ευχαριστώ για τα σχόλια και για τον χρόνο που αφιερώσατε.