Ρείκια, ξέρα κι` ο θεός

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Τη διαβήκαμε

τη πέτρα

και μας ξέρανε

τα χείλη.

Στης ζωής τα

χίλια μέτρα

καθώς έπεφτε

το δείλι.

Περπατήσαμε στα

βάτα

κι` ήταν μέρα

μεσημέρι.

Και  τα λόγια

τα σταράτα

τα εκάναμε

μαχαίρι.

Της ζωής μας

τις διαβάσεις

είχανε βουνά

μεγάλα,

Είχαν πέτρες

και στουρνάρια

και μια

χωματένια

σκάλα.

Ρείκια, ξέρα

κι` ο θεός

του φτωχού

συμπαραστάτης.

Για να ζήσει

κι` ο αμνός

γιός μιας

κοινωνίας

σκάρτης.

Κόψαμε την

αλυσίδα

που μας έδενε

στη θράκα,

χώμα, λάσπη

κουρνιαχτός!

Απ` της μάνας μας

τη νάκα.

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Της ζωής μας

οι διαβάσεις