Του μελανιού τις συγκινήσεις

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Σαν κιτρινίσει το χαρτί

και ψάχνεις μες στα φύλλα

γίνεται η ανάμνηση γιορτή

και σου φωνάζει, μίλα.

Μίλα, στα γράμματα, στο φως

μίλα στη κάθε μέρα

για να μερώσει ο καημός,

μια καθημερινή Δευτέρα.

Μέτρα τα φύλλα, διάβασε

όσα ποθεί η ψυχή σου,

μέτρα τα φύλλα, διάβασε,

ρομαντική την ύπαρξη σου.

Θυμήσου, χίλιες πληγές

πληγές και αναμνήσεις

όλων των χρόνων τις παλιές,

του μελανιού τις συγκινήσεις.

Σαν κιτρινίσει το χαρτί

πόσα δεν λεν οι λέξεις

για όσα ρώτησες γιατί

κι` όσα ζητάς ν` αντέξεις.

Παλιές αράδες στη σειρά

όλα μαζί τα αισθήματα,

σ` ένα χαρτί τα νοερά

του μελανιού τα βήματα.

Σαν κιτρινίσουν τα χαρτιά

μια χαρακιά, κάθε λέξη,

μες στη ψυχή μια ζεστασιά

να ζεσταθείς, ν` αντέξεις.

Λόγια και αισθήματα, σωρός

που κιτρινίζουν με τα χρόνια,

μες στη ζωή ο στεναγμός

σαν την παλιά μας, την κολώνια.