Μάνα μου, μοναχικέ αετέ

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Δεν ήσουν ένα άσπρο κρίνο

μ` ένα λευκό χαράς φουστάνι

κι` ήταν παιδί, μικρό εκείνο

στο δρόμο με την πάχνη.

Δεν έλαμπες, σαν άστρο αυγής

κι` ούτε γελούσες μάνα

την ερημιά σου, της κραυγής

την σκέπαζε η καμπάνα.

Μια γκρίζα θύμηση θολή

μ` ένα μαντήλι, σφιχτά δεμένο

στόμα ξερό δίχως φιλί

κι` ένα στασίδι πεπρωμένο.

Μαύρη σκιά, όλο το βιός

στης ρυτίδας το βλέμμα

μήτε να υφαίνει αργαλειός

να` χεις μπρισίμια γνέμα.

Σαν να μη γέλασες ποτέ

είχες σφιχτά τα χείλη.

Μάνα μου, μοναχικέ αετέ

στημόνι, φάδι και σφονδύλι.

Τα χέρια σου πουήταν ξερά

σαν τις χαραματιές στο χώμα

τα ζαρωμένα τ` ακριβά

είχαν της ορφάνιας χρώμα.

Κόμπο να δένεις το μαντήλι

σφιχτά! ως όριζαν οι άλλοι,

μια φιγούρα μες στο δείλι

που γράφε πάνω, βιοπάλη.

Στα κοκολόγια τ` αλλουνού

τα κούτσικα, στο λιθαράκι

κείνα τα χρόνια του καημού

στης εγκατάλειψης σαράκι.

Δεν ήσουν κρίνο μάτια μου

κι` εγώ μικρό παιδί,

ήσουν τ` άσπρα άτια μου

γιατί είχες τη ψυχή.

Όλο γυρνώ στις θύμησες,

μον θυμάμαι τα χέρια σου,

μάνα τα όσια τίμησες

δικά! τα καντηλέρια σου.