Χάθηκε το νόημα

οι λεξείς κυλάνε στατικές

Ο χρόνος μιλάει

κι ο ήχος μετριέται με στιγμές



Χρυσόσκονη στα μάτια

του άπιαστου, του γυαλιστερού

Ευχές που εκπληρώνονται

και θες κι άλλη ευχή για να ξεχαστούν



Ακόμη κι όταν ο κήπος έγινε τύρφη

δεν μας πτόησαν οι άλυτοι γρίφοι

Όσοι το θελήσαμε, τόσοι γίναμε ίσοι



Λυγίζουν τα γόνατα

δεν είναι προσευχή, μάλλον προσμονή

Στα μέσα του…

Μέρα με τη μέρα η διαίρεση γιγαντώνεται.



Το αποτέλεσμα συρρικνώνεται, ο παρονομαστής μεγαλώνει.



Το ακέραιο αθροίζεται με ακέραιο και το αποτέλεσμα είναι δεκαδικός αριθμός.



Τα μυστικά πολλαπλασιάζονται με φόντο τον εαυτό τους, πνίγουμε τα ουσιαστικά,

άρτος σε Μυστικό Δείπνο τα τοξικά.



Γεμίσαμε μονάδες μέσα στις μονάδες.



Το άθροισμα πρέπει λέει να είναι πάντα 1.



Το 1 και 1 κάνει 1,5 πιά και το 1 τείνει την…

Το σκοινί που ισορροπούσαμε

έχει σπάσει και απλά κρεμιόμαστε στο κενό

και η ευτυχία που αναζητούσαμε

εξατμίστηκε σαν σταγόνα λάδι μέσα στο νερό



Φιλικοί, μακρινοί, απρόσιτοι

ξοδεύουμε ζωή για λίγα κάλπικα αργύρια

μα συνάμα και αφιλόξενοι

κάνουμε υπόκλιση σε φθονερά ακροατήρια



Αμαρτωλοί και μόνοι

στης νύχτας το τιμόνι

η απουσία χάρτης

στων ματιών την δακρυσμένη άκρη



Ευαίσθητοι και μόνοι…

Στην τσέπη έχω δυό δεκάρικα

σαν ίχνη απο φιλιά παθιάρικα

μια καλημέρα που δεν διαρκεί

μια μόνιμη φυγή, για μένα αυτό αρκεί

μα όταν φεύγω δεν το αντέχω



Δεν με φοβίζει ο χειμώνας

η εξαίρεση έγινε κανόνας

σφυρίζω για να σπάει η σιωπή

αίσθηση απατηλή, η πόλη αδειανή

παντού γνωστοί που δεν τους ξέρω



Μέσ’το πάτο απ’το ποτήρι το πρόσωπό μου κοιτώ

κυνηγός που έγινε θύμα απ’τον ίδιο του τον εαυτό

σαν…