Θυμάμαι.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Θυμάμαι εκείνη την υπέροχη στιγμή
τότε, που ζήτησες μαζί μου να χορέψεις,
κι’ ήταν τα ματιά σου γλυκά, μενεξεδί
που, δεν απέφυγα εσύ, να με πλανέψεις.
Θυμάμαι ήταν, μια πανσέληνο τρελή,
στην αγκαλιά σου, σαν με κράταγες σφιγμένη
όλοι τριγύρω, μας κοιτούσαν γελαστοί
κι’ εγώ στον ώμο σου, ανέμελα ριγμένη.

Έπαιζε εκείνο το υπέροχο ταγκό
και με το πάθος σου, με είχες συνεπάρει
ίσα που πρόφταινα ν’ ανταποκριθώ,
στα βήματά σου, στου ρυθμού τη παραζάλη.
Ήταν η ώρα που μου είπαν, σ’ αγαπώ
μεθυστικά τα δυο μισάνοιχτα σου χείλια
και της καρδιάς μου γέμισαν τον ουρανό,
με της αγάπης τα πανέμορφα κειμήλια.

Σαν τα θυμάμαι όλα αυτά αργοκυλά,
ένα μου δάκρυ, για τα χρόνια τα ωραία
εκείνα που έσβησαν, στου χρόνου τη φθορά
αφήνοντας μου αναμνήσεις, για παρέα.

[Παντελής]

με χάρη και τεχνική η δημιουργία σου, αγαπητέ φίλε Αρτέμη.