Τάλε -κουάλε. Τριακόσιες τόσες μέρες, που είμασταν παρέακλαίγαμε, στα άσχημα γελούσαμε, στα ωραίαπες μου, πως τις ξέχασεςκι’ ένα κρύο βράδυ,σαν το κλέφτη έφυγεςμέσα, στο σκοτάδι? Κάποιοι μου το λέγαν…

[Αρτέμης Αξαρλής]

Τάλε -κουάλε.

Τριακόσιες τόσες μέρες,
που είμασταν παρέα
κλαίγαμε, στα άσχημα
γελούσαμε, στα ωραία
πες μου, πως τις ξέχασες
κι’ ένα κρύο βράδυ,
σαν το κλέφτη έφυγες
μέσα, στο σκοτάδι?

Κάποιοι μου το λέγανε,
όταν πρωτοήρθες
μη τυχόν, σ’ εμπιστευτούν
οι φρούδες μου ελπίδες
γιατί, τέλος άσχημο,
θα είχε η φιλία
και θα τη κοπάναγες,
θα μ’ άφηνες, στα κρύα.

Όλοι δικαιώθηκαν
παρ’ εκτός εμένα
θες γιατί κουβάλαγα,
ένα τσουβάλι τρέλα
ν’ αρκεστώ, στα ξύλινα
λόγια σου μεγάλα
χρόνε μου παλιόφιλε
που έκανες, γαργάρα.

Χώρια που, στο πόδι σου
ήρθε χρόνος άλλος
μα μου φαίνεται κι’ αυτός
παπατζής μεγάλος
έφτασε, μ’ ένα σωρό
ψέματα και βάλε,
ίδιος παραμυθατζής
με σε, τάλε κουάλε!

[Παντελής]

τον χειμώνα τούτο άμα τον πηδήσουμε,

για σαράντα χρόνους μετά θα καθαρίσουμε...

το εννοώ Αρτέμη!!!