Τουρλού μανιφατούρα

[Αρτέμης Αξαρλής]

Το αιδοίο γιατί γιόρταζε
είπε να κάνει πάρτι,
στο πέος στέλνει πρόσκληση,
για γλέντι, στο κρεβάτι
εκείνο μόλις το μάθε
όλο χαρά γεμάτο
φόρεσε το σκουφάκι του
καμαρωτό και νάτο.

Στου αιδοίου κοντοστάθηκε
το χαμηλό πορτάκι
καθώς εκείνο άνοιγε,
με νεγκλιζέ … γουνάκι..
Καλώς μου το. Καλώς μου το…
Έλα τι, στέκεις έξω?
Από λαχτάρα ίδρωσα
να μπω μήπως, σε βρέξω?

Μα τώρα, λόγια είν’ αυτά
εσύ κι’ αν είσαι λούτσα
φίλος μου είσαι καρδιακός
μπες και με τα πα…πούτσα!
Τα φουσκωτά δωράκια μου
που να σου τα ακουμπήσω?
Στη κλειτορίδα απαλά
άστα να τη στολίσω.

Το πέος που αναθάρρησε
προχώρησε, σε βάθος
βρήκε αναμμένα τα κεριά
και μουσική, με πάθος
μα πάνω κει, στις μπαλοθιές
του μεθυσιού τη ζάλη
από ψηλά ακούστηκε
φωνή βαριά, μεγάλη.

Εεε, παρακατιανοί
μας έχετε τρελάνει
γλεντήστε το ποιο ήσυχα,
μη βγάζετε φιρμάνι!
Το αιδοίο π’ αφουγκράστηκε
λέει, στο πέος σώπα
τα βογκητόχαχανητά
τι, τα θελες και στο πα.

Γιατί, ποιος ενοχλήθηκε
νωρίς, δεν είναι ακόμα?
Ποιος άλλος ο αθυρόστομος
ο γείτονας, το… στόμα.
Το πέος τότε φώναξε
που ένοιωθε, σε …φόρμα…
Μη ροβολήσω προς τα εκεί
για, θα το κάμω λιώμα!

Όχι, ρεζίλι γίναμε μπορεί
να βγάλει βρώμα
χώρια, «το αιδοίο πρόσθεσε
μέσα, στη ταραχή του»
που είναι δύσκολο
να αρπαχτείς μαζί του
σαν πέσεις, στη γλυκοφωλιά,
θα δεις τη δύναμη του.

Εμένα, όπως φαίνεται
δε, μ’ έμαθες ακόμη,
στη πρώτη τη γυροβολιά
τον έχω κάνει σκόνη.
Προθέσεις έχεις μα, μυαλό
ίσιο, με δυο αράδες,
στα πονηρά τα χείλη του
κρύβει τις συμπληγάδες…

Όπλο που ως σήμερα κανείς,
δεν έχει προσπεράσει
κι’ όσο να φαίνεσαι τραχύς
το σφρίγος σου, θ’ αλλάξει
και τι προτείνεις το λοιπόν
εφ’ όσον συνεχίζει
άπραγοι να καθίσουμε,
για να μας εκνευρίζει?

Δε ξέρω, κάνε ότι θες
παρ’ ό,τι επιμένω
μη απομείνω, στο χορό
μόνο και ξαναμμένο.
Στο λέω, πα να ξηγηθώ
σταράτα και ωραία
κι’ αν χρειαστεί, ξέρω λαβή
το εξήντα εννέα.

Η ώρα όμως πέρναγε
το πέος, δε φαινόταν
το αιδοίο απ΄ τα νεύρα του
διαρκώς, πηγαινοερχόταν
και κάπου, όταν εδέησε
το πέος να γυρίσει
την τόση καθυστέρηση,
του είπε να εξηγήσει.

Τι να σου πω το άμοιρο,
τι να ομολογήσω
τα όσα μου είπες εξ’ αρχής
έπρεπε να ζυγίσω
μαθές, ήτανε τέσσερεις
κι’ η γλώσσα να επιμένει
μου ρούφαγαν τη κεφαλή
βαθιά, για να μη βγαίνει.

Εν’ τέλει, πως το γλύτωσες
το κούφιο σου κεφάλι?
Αμόλησα, σαν τη σουπιά
λίγο, λευκό μελάνι
και με μια γύρα σαματά
μου ρθες σακατεμένο
δίχως ακμή και ανδρισμό
ολότελα πεσμένο?

Θα σου τα κάνω ποιο λιανά
και μη κακοκαρδίσεις,
κι’ ελπίζω στη συνέχεια,
να με δικαιολογήσεις.
Μπα! Απαιτείς συγχώρεση
για το δικό σου ρίσκο?
Ναι γιατί μου βάλε φωνές
κι’ ο γείτονας σου ο πίσω!

Ξηγήσου, κατά που το πας
μήπως, σε καταλάβω.
Τις βλάβες που του κάναμε,
έτρεξα να προλάβω.
Ποιες βλάβες, κάντα μου λιανά
μολόγα, έτσι κι’ έτσι…
Ότι, κατεβήκανε υγρά
κι’ η στέγη του, θα πέσει…

Οπότε, μια υπέρβαση
έκανα, με ρεσάλτο
πετάχτηκα μέχρις εκεί
μα έπεσα, σε βάλτο
αληθινά, τέτοια ζημιά
πως να τη διορθώσει
καθώς, δεν είχε χρήματα
μάστορα να πληρώσει…

Στην αγωνία του κι’ εγώ
του είπα, θα σε σώσω
το τρυπημένο λούκι σου
ευθύς, θα το βουλώσω
παραπανήσια ήτανε
ξέρω η αβαρία
μα, σκέφτηκα ας τελειώνουμε,
μ’ αυτή τη φασαρία…

Κι’ έτσι, με ένα πεταχτό
περίσσιο που είχα μίγμα,
σε λίγα δευτερόλεπτα
του έκλεισα το ρήγμα.
Κακόμοιρο αν ορκίστηκες,
στη τριχωτή σου φράντζα
πότε να κάνεις το νταή
πότε τη μαστοράντζα…

Τι, να σε κάνω τώρα εγώ,
που σαι, σα μινιατούρα
στυμμένη λεμονόκουπα,
καχεκτική φιγούρα.
Έλα μου, μην ανησυχείς,
θα βαρβατέψω πάλι
λίγες στιγμές υπομονής,
ως να μου φύγει η ζάλη.

Δε σφάξανε να καρτερώ
πότε, θα ορθοποδήσεις
αφού εσύ τους γείτονες,
πήγες να ευχαριστήσεις
και σου δηλώνω, στο εξής
κομμένη η φιλία
αν θες, με πίσω κολλητή
να ζεις, υποκρισία.

Του πέταξε κατάμουτρα…
Και τα πλισέ μπαλόνια
πάρτα και δίνε του από δω
σβήνοντας τα λαμπιόνια
απ’ τη γιορτή που τελείωσε,
άδοξα τάκα, τάκα
και με υπονοούμενο,
μία πρόσφορη ατάκα…

Άσπρα μούρα, μαύρα μούρα
και τουρλού, μανιφατούρα!