Το τέλος

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Ξύπνημα πρωινό ,άγριο ,κατακαλόκαιρο –δροσιά ακριβοθώρητο το δώρο του χειμώνα

νιρβάνα ύπνου ακόμα αντηχεί

σκόρπια λεπτά θολώνουνε ,ανάμνησης ,σκέψης παλιάς

 κάστρα που φτιάχτηκαν και γιγαντώθηκαν τα περασμένα χρόνια

 

κει στο παράθυρο γωνιά χώρος ελεύθερος στο άδειο το περβάζι

ένας σπουργίτης έφηβος πάνω στην κάψα της ζωής

με τάσεις αυτοκτονικές εκεί που λίγο πριν φώλιαζαν τα  γατιά

τους ρίχνει βλέμμα αδιάφορο περί άλλων τυρβάζει

 

μονολογούσε σκούζοντας αδιαλείπτως έλεγε για την κακιά την ώρα

μια καταιγίδα φονική μάνιαζε ο αέρας έδερνε τα στάχυα τους καρπούς  

σκόρπια κορμιά να κείτονται νεκρά δίχως ακολουθία

τι είναι αυτό που γίνηκε εκεί στην πέρα χώρα

 

το ξέρω θα έρθει και από εδώ ο σατανάς μαύρο μανδύα φόραγε και πήγε στους γειτόνους

δεν θα γλυτώσουμε κανείς είναι γραφτό τι θα συμβεί

το τέλος μας θα είναι φρικτό απαίσιο

εάν δε μας εβρει αγκαλιά και μας πετύχει μόνους

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Ήταν μια πρώτη απόπειρα να γράψω διαφορετικά.Πάει πάνω από χρόνο που γνώρισα τη γωνιά μας.Η επίδραση της ανεξίτηλη.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Θαυμασια τα καταφερες!!!

[Ειρήνη]

Το είπαμε τότε και το λέμε και σήμερα, ότι το πέτυχες και με το παραπάνω!

Βέβαια έμεινες στην απόπειρα και να σου πω την αλήθεια ,σε προτιμώ έτσι όπως σε γνώρισα!

Τα ποιήματά σου όπως είναι γραμμένα δεν τα αλλάζω με τίποτα!

Είμαι ντεμοντέ, τι να κάνω! Να αλλάξω τώρα που με πήραν τα χρόνια?

 

Γεια σου Χρηστάρα μας καταπληκτικέ στα πάντα όλα!!!!

[Nick Renito]

Πολύ ωραίο Χρήστο!..

Καλημέρα!..