Μια ήσουν ήλιος και μια φεγγάρι,

πότε αστέρι λαμπερό,

το φυλακτό μου στο μαξιλάρι,

σε εκκλησιά το ιερό.



Πότε ο στίχος κι η μελωδία,

ένα τραγούδι θεικό

και η γλυκιά μου μελαγχολία,

ολοδικό μου αερικό.



Πότε η αύρα και το αγέρι,

ένας Απρίλης να με ανθεί,

γλυκύ μου έαρ, αγγέλου χέρι

να μ' ακουμπά, χωρίς σπαθί.



Ήσουν το θαύμα, μα το θάμα

κρατά τρεις μέρες όπως λεν,

στέρεψε της πηγής το νάμα

κι έμεινε μόνο…

Αύριο είναι Κυριακή

κι εγώ μέσα στη φυλακή

που έχω φτιάξει,

φωνές και γέλια παρακεί,

αύριο που 'ναι Κυριακή

τι θα αλλάξει.



Της Κυριακής το χάραμα,

και κάθομαι κατάχαμα,

τι περιμένω.

Δεν έχω κάτι να σκεφτώ,

για μένα να ονειρευτώ,

μόνο σωπαίνω.



Της Κυριακής ανατολή,

μα η ματιά μου η θολή

να βλέπει δύση.

Μέσα σε τούνελ προχωρώ,

γύρω μου άγγελοι χορό

έχουνε στήσει.



Κει μέσα η…

Κάποιος άνθρωπος σε ψάχνει
μες του δειλινού την πάχνη.
Μες τους δρόμους τριγυρνά
στα στενά τα σκοτεινά.

Κάποιος με σκυφτούς τους ώμους,
σε φωνάζει μες τους δρόμους.
Κάποιος σε αναζητά,
με τα δάκρυα λυτά.

Κάποιος θέλει να σ' ακούσει
κι η καρδιά του μες το πούσι.
Κάποιος θέλει να σε δει,
κάποιος κλαίει σαν παιδί.

Τόμμυ

Χίλια άστρα στην αράδα

άναφταν στο έμπα σου,

φίλε μου δεν τα ξανάδα

έξ' από τη σφαίρα σου.



Άνοιξαν καινούργιοι δρόμοι,

ίσως με βαρέθηκες,

στην καρδιά μου όμως Τόμμυ,

φίλος μου εστέφτηκες.

-----

Της ζωής σκληροί οι νόμοι

και χωρίζουνε οι δρόμοι,

φιλαράκι μου, αλλά

όπου πας, όπου συχνάζεις

τα αστέρια θα συνάζεις,

να 'σαι μοναχά καλά.

-----

Είσαι για μεγάλες ρίψεις

και ψηλά πετάγματα,

έχεις και για…

Όσο κρατά μια αναλαμπή

μες τη ζωή μου τη θαμπή,

ήταν το πέρασμά σου.

Και τώρα σαν αερικό

και με χαμένο λογικό,

ψάχνω τα βήματά σου.



Χάθηκες στην εκκίνηση,

πριν μείνει κάποια θύμηση

έπεσε η αυλαία,

με άλυτο το αίνιγμα

της φαντασίας γέννημα

αν ήσουν και ιδέα.



Αν είσαι ένα ξωτικό,

το πέρασμα το μυστικό

θα το ακολουθήσω.

Κι αν στο παρόν δε θα σε βρω,

σ' άλλη ζωή, σ' άλλο καιρό

θα…

Είδα απόψε το φεγγάρι
από ψηλά να με φλερτάρει.
Δειλό χαμόγελο αρχίζει
μες την καρδιά μου να ανθίζει.

Θέλει απόψε το φεγγάρι
στην αγκαλιά του να με πάρει.
Αργά-αργά πάει το βήμα,
για να πιαστώ μου στειλε νήμα.

Πάρε μ' απόψε βρε φεγγάρι
κι έχω βρεγμένο μαξιλάρι,
μέχρι η νύχτα να τελειώσει,
το προσκεφάλι να στεγνώσει.

Θέλω πριν φύγω να μου τάξεις

ούτ' ένα δάκρυ να μη στάξεις,

μη νιώσεις θλίψη.

Αφήνω εκεί ό τι δικό μου

κι υπόσχεση το σ' αγαπώ μου

να μη σου λείψει.



Κράτα του γέλιου μου τον ήχο,

το σ΄αγαπώ σε κάθε στίχο,

φυλάκισέ τα.

Απ' τη δική μου απουσία,

αν πέσεις σε μελαγχολία,

λευτέρωσε τα.



Φωνή θα δίνω στον αέρα

για να σου λέει καλημέρα

κι όλα τα βράδια,

την…

Να 'ρθεις

Θα έρθεις ένα δειλινό απ' τα γλυκά τ' Απρίλη,

μ' ένα χαμόγελο αχνό και θα με πλησιάσεις,

θα κρύψεις μέσα στα μαλλιά, σιωπηλός τα χείλη

κι ανάλαφρα το χέρι σου, στους ώμους θα περάσεις.



Και δε θα βγάλουμε μιλιά, τα χέρια τα πλεγμένα,

θα μαρτυρούν και θα μιλούν του έρωτα τη γλώσσα,

κλεφτά θα κοιταζόμαστε με μάτια νοτισμένα,

μόν' οι καρδιές θα φλυαρούν κι έχουν να πούνε τόσα.



Τη μέρα της επιστροφής πάντα…

Δε θα σε δω και αν ακόμα

κάποτε θα βρεθείς μπροστά μου,

δε θα ριγήσει πια το σώμα,

ούτε θα τρέμει η καρδιά μου.



Δε θα σ' ακούσω αν μιλήσεις,

μια άγνωστη η φωνή σου θα 'ναι,

νεκρώνοντ' όλες οι αισθήσεις

όταν και οι καρδιές ξεχνάνε.



Δε θα μυρίσω την οσμή σου

κι ας ήταν κάποτε οικεία,

θα ανταλλάξω πια μαζί σου

μια παγωμένη χειραψία.

----

Αν τύχει και σε συναντήσω

σήμερα ή μετά καιρό

το δρόμο μου θα…

Ενθύμιο μία καδένα
και όσα έγραψε η πένα,
είν' ό τι μένει
από τον έρωτα εκείνο
που το φαρμάκι του κι αν πίνω
μ' έχουν δεμένη.

Μία καδένα από ασήμι,
που ζωντανεύει μες τη μνήμη
τις αναμνήσεις,
ίσως μια μέρα καταλήξει
θηλειά να γίνει να με πνίξει,
αν δε γυρίσεις.

Πίσω στο χρόνο με γυρίζει,
μία καδένα που γυαλίζει
πάνω στο στέρνο,
όταν με μάτια βουρκωμένα
πόσο επόνεσα για σένα,
στη σκέψη φέρνω.

Ποιο είν' εκείνο το γιατι
π' αγάπη αποτρέπει,
αν είναι τόσο δυνατή
να σταματά στα πρέπει.

Αγάπη που καρδιά γεννά,
εκείνη την ορίζει,
τα μη και όχι ξεπερνά,
τα πρέπει κολαντρίζει.

Ποιο είν' εκείνο που μπορεί
μια αγάπη να νικήσει
κι εκείνη να υποχωρεί
χωρίς να πολεμήσει.

Μια αγάπη που την πολεμούν
για να σωθεί παλεύει,
μεσ' από χίλιους στεναγμούς
φουντώνει κι αντρειεύει.

Είσ' ένα όνειρο με σάρκα και οστά,

τα χέρια μου απλώνω και σ' αγγίζω

κι αν η καρδιά σου δε χτυπά σωστά

είν' όταν σ' αγαπώ σου ψιθυρίζω.



Είσαι φεγγάρι που με παίρνει αγκαλιά.

ολόγιομο, το φως του μ' έχει λούσει,

μέλι στα χείλη σου η κάθε σου λαλιά,

τόσο γλυκιά δεν έχω ξανακούσει.



Είσ' ένα όνειρο τόσο αληθινό,

μα όταν φόβος μη χαθείς με ζώνει,

αλαφιασμένη μες τα μπράτσα σου ξυπνώ,

εσύ μου λες για μας πως…