Μες του βουνού την άγρια πλαγιά

όπου κουρνιάζουν  οι αετοί και τα γεράκια

πήγα και εγώ να φτιάξω τη δική μου τη φωλιά

για να ακούω πως βαδίζουν  τα ρυάκια

Λιθάρια ξύλο λάσπη χώμα και νερό

μονάχος έμαθα την πέτρα να λαξεύω

εκεί ψηλά είχα δικό μου σπιτικό

για να μπορώ όλο τον κάμπο να αγναντεύω

Και τους  χειμώνες που το κρύο ήταν βαρύ

έκοβα δέντρα να έχω κούτσουρα στο τζάκι

δικός μου ο τόπος  η δικιά μου…

Είναι τα καράβια αδειανά ξώμειναν τα μπακίρια

ξοπίσω η στέρνα βρώμισε νερό δεν ακουμπάει

απέμεινες μονάχος σου πιστός στα εμβατήρια

θαρρείς πως είσαι ανέπαφος μα το κορμί γερνάει

 Σε έσκιαξε ο κρότος  ο βαρύς  μα η αστραπή πληγώνει

και άφησες  απροστάτευτα στο θέρος τα βλαστάρια

προσμένοντας  τη χαραυγή  και πότε ξημερώνει

κουλούριασαν  το σώμα σου της πίκρας τα ζωνάρια

στις φυλλωσιές ξαπόσταινες   κρυμμένος απ’τον…

Έψαχνες να βρεις μέρος στο χαλάζι να κρυφτείς

και αν σε πετύχει η μπόρα τι σε νοιάζει

μπίλια νερού είναι και εσύ γουστάρεις να βραχείς

μα είναι η ιδέα πιο πολύ που σε τρομάζει

Συνήθισες να πίνεις ένα βότανο πικρό

σου ‘παν δεν είναι πρέπον η τεκίλα

και εσύ που κάποτε δε καταλάβαινες Χριστό

τώρα μου προκαλείς ανατριχίλα

Στα είκοσι σου είχες για πρότυπο τον Τσε

ξεθώριασε όμως μέχρι τα σαράντα

μεταλλαγμένος…