Οτι μ΄αφησε ο χρονος
στις παλαμες των χεριων,
υφαντα σχισμενα μοιαζουν
ερημα, αραχνιασμενα.
Χορταριασαν οι μετώπες
στα σημαδια των καιρων
και κουρνιασανε στα ματια
τα θαμπα, ρυτιδιασμενα.
Οτι μου΄δωσε ο κοσμος
στους αιωνες να βαστω
προσευχη κομμενη μοιαζει
που τελειωνει στο '' δι΄ευχων.
Και κλειδωθηκεν ο δυοσμος
σε μικρο οπλοβαστο,
σαν κρυμμενη αμαρτια
στο πηγαδι των ευχων.
Μα κι αν χαθηκεν η… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 14 Δεκέμβριος 2009 στις 19:28 —
7 σχόλια
Στα βαθη της αγρυπνιας,
σκαρωνα δυο τρεις στιχους..,
κι ηταν αργα για ερωτες, ..
τους παιρναν οι αγερηδες,
...μιας ανθισμενης γυμνιας
ζωγραφισα τους τοιχους,
και περναγαν οι σκεψεις
αργα, σαν καμηλιερηδες.
Αργα ,κυλουσε η πενα μου
επανω στα χορταρια,
και κρινοι ασημενιοι
ρουφαγαν το μελανι της,
...κι εκεινη η μικρη η εννοια μου
που στεκε στα κλωναρια,
εκλεβε απ ΄τον ηλιο
κι ανθιζε ,σαν γερανι της.
Να… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 9 Δεκέμβριος 2009 στις 1:00 —
5 σχόλια
Ποσο πολυ τις λατρεψα
τις ομορφες στιγμες μου,
πανω μου σαν αλαριευαν
και γινονταν δικες μου.
Χαμενης νιoτης χρωματα
γλυκιες ξεθωριασμενες,
που κειτονταν στ΄αρωματα
μικρες κι αγαπημενες.
Απ΄τα περβαζια της ζωης
τις κοιταγα, κερενιες
Καθως, πηγης ταιριαζανε
σταλαγματιες μελενιες
Τ΄ ανθονερο που σταζουνε
μαζευα σε κανατια,
για να ξεπλενει παντα ο νους
της γης τα μονοπατια.
Χαμενες σ΄αλλα… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 8 Δεκέμβριος 2009 στις 17:22 —
6 σχόλια
Φοβασαι,
το σκοταδι,
αυτο που σε τυλιγει,
το βαρυ,
τ΄ασηκωτο.
Μικρε
ανθρωπακο
ασημαντε μπροστα,
στο μαυρο
το απεραντο.
Παλιωνουν
οι λησμονιες,
δαιμονες λυσσασμενοι
στ΄απολυτο
το σκοτος.
Σ΄ενα εκμαγειο
ουρανου,
αναλαμπη μοναχη,
το ψευτικο,
το σθενος.
Κι η νυχτα
ξεκιναει,
σαν που χει χιλια χρονια,
ακομα
να διανυσει.
Η… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 7 Δεκέμβριος 2009 στις 6:16 —
6 σχόλια
Δυο θυμησιες μοναχα ,
και τις αποθεσα, στου πλατανιου την ακρη
βαθυσκιωτες να στεκουνε
σαν θα΄ρθω να τις βρω...
Δυο, μονες, δυο μονακριβες
και τις αποθεσα, στου ρεματιου την ακρη
σαν δακρυα να φαινονται
στο γαργαρο νερο.
Να βλεπουν το ξημερωμα
τ΄ανθισμα χρυσανθέμων,
και λαγνα να λυκνιζονται
στ΄αγγιγμα των ανεμων.
Δυο ειχα, και τις χαρισα
στης πλασης ,τα ατελειωτα ταξιδια
και ΄μεινα μονος κι… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 7 Δεκέμβριος 2009 στις 6:13 —
6 σχόλια
Στης πρωτης νιοτης μου ,το ανθος
σαν σε εικονων ,προκυμαια,
ψηλα κυμματιζε μοναχη
των ψευδαισθησεων η σημαια.
Θαρρεις πως εσπερνε ο χρονος
αναθυμιας ,μικρα βλασταρια,
αγερωχα να μεγαλωσουν
της μοιρας μου να γινουν σταρια.
Μα οπως εκλειναν τα περα
για να ξορκισουν τους χειμωνες,
τα τοσα ,που ΄ταξε η Τερρα
τωρα τρυπανε σαν βελονες.
Ποιος αραγε θα τα θυμαται
καθως… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 20:53 —
10 σχόλια
Κατω απ΄το σελας
το θαμπο, της αρκτικης,
οι παγωμενες οι κορφες
στεκουν αιωνια...
...λεξεις παγωνουν
και δεν εχεις, τι να πεις,
ξανα της σκεψης,
να ακουσεις , τα ευφόνια.
Κι οι λιγοστοι που ζουν
σε τουτο το λευκο,
σαν π΄αποδρασαν απ΄τον κοσμο
σαν διωγμενοι...
...κρυβουν τα αισθηματα
μεσα στον παγετο,
δεν ονειρευονται
και ζουνε , παγωμενοι.
Ετσι… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 2 Δεκέμβριος 2009 στις 20:30 —
8 σχόλια
Στο πλευρο μου γαντζωμενη
σαν κομματι απ΄την ψυχη μου,
..κοκκινη κλωστη δεμενη...,
..χαμηλωνω την φωνη μου.
Θα΄ναι η νυχτια γεματη,
μακρινα που φεγγουν αστρα,
καλοκαγαθες νεραιδες,
και πριγκιπισσες με καστρα.
Η ανασα σου θα τρεμει
στη λαχταρα για να μαθει,
κι η χαρα θα περιμενει
στου παραμυθιου τα βαθη.
Ποιο σφιχτα θα μ΄αγκαλιαζεις
μηπως δρακος και φανει,
τη σελιδα να περασω,
να τον διωξω , να… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 23 Νοέμβριος 2009 στις 7:59 —
13 σχόλια
Οι αερηδες που φυσηξαν
των Θελω, των μεγαλων,
σαν ,που λειψα τις ζησαμε
ζωες μοιαζουν των αλλων.
Σαν παντα των ανειπωτων
στεκουν μπροστα, τα χρονια
και τις καρδιες ταιριαζουνε
σαν του σκακιου τα πιονια.
#
Πες μου τι μενει
οταν τα ονειρα τελειωνουνε
πες μου τι μενει
οταν σχολαν οι εφηβειες..
.τα αισθηματα ουρλιαζουν
αλλαζουν χρωμα και πληγωνουνε,
γερναν θαρρεις οι αισθησεις μας
και… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 20 Νοέμβριος 2009 στις 12:51 —
11 σχόλια
Ζουσαν καποτε σε χωρα μακρινη
μια μικρη κοπελα που εκλαιγε ζαφειρια,
κι ενας ομορφος και νεος πειρατης
που καρδιες κουρσευε σ΄ολα τα ταξιδια.
Οπως εβγαινε της πούλιας ο χορος
η κοπελα ξενυχτουσε στο λιβαδι,
τα ζαφειρια απ΄τα ματια της, σωρος
τρεμοπαιζαν και φωτιζαν στο σκοταδι.
Κι ετσι περναγαν τα χρονια στη σειρα
μα η πουλια τα ζαφειρια ειχε ζηλεψει,
και φιρμανι εστειλε στον πειρατη
τα δυο ματια της κοπελας να… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 19 Νοέμβριος 2009 στις 9:43 —
11 σχόλια
Χαρα μου!!,
Μονακριβη μου θλιψη.!!
Τουτες οι λιγες λεξεις ερχονται να σ΄ανταμωσουν,
σαν τους αρμους της βαρκας μου που πλεει,
σ΄εναν αλλιωτικο ωκεανο αισθησεων.
Στη στερνη μου αναθυμια
παλι ξεπροβαλες.
Αγερωχη ως ησουν...
σαν που γενηθηκες, να σ΄εχω..
καθως, γεννιουνται τα ονειρα
στις κουνιες των νηπιων.
Σημερα φυσσαει ενας αλλιωτικος αερας.
θαρρεις της σκεψης ,γερνουνε
τα γιασεμια..,ολανθιστα,
και οι γαζιες.
Αποψε… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 18 Νοέμβριος 2009 στις 14:00 —
12 σχόλια
Σεληνη μου ολογιομη
φεγγοβολας ακομα,
κι ολα ανθιζουν τα θαμπα..
μες της νυχτιας το δωμα.
Δεν ειναι, που ξορκιζονται
στο φως σου οι ερινυες,
κι οι τροβαδουροι αντρειεψαν,
υμνωντας τη φεγγια σου,
Ειναι ,που παν΄στη σκονη σου
μερευουν οι μανιες,
κι ερωτες μας λουζονται,
σαν κωμες,στη φωτια σου.
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 16 Νοέμβριος 2009 στις 18:06 —
10 σχόλια
Παν΄στις σκεπες που ροδιζαν
στο λιογερμα, τα δειλια
Ενας μικρος Αποσπερειτης
τραγουδαει μοναχός.
Τι κι αν στη γειτονια
παρεα εχει αστρα, χιλια
Μοναχος...κι ως τη θαλασσα
δες, φτανει ο αχος
Θυμαμαι ακομα αμυδρα
σαν που΄λεγε η γιαγια μου,
τα βραδια για να κοιμηθω
τουτο το παραμυθι,
στ΄ Αποσπερειτη την αυλη
κρυβονται τα φιλια μου,
εκει που ζωντανευουνε
της νυχτας ολοι οι μυθοι.
Καθε που ερωτευεται
στον…
Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 15 Νοέμβριος 2009 στις 0:18 —
15 σχόλια
<Του παρελθοντος μια γραφη
κι ενα αγιο γραπτο,
στον ηλιο λογια ανειπωτα
σκαλισε σαν γλυπτο.
Κι οπως οι Αγιοι σαλευαν
να πουν προσευχη τους,
των κοσμων μας τους ερωτες
τους περνανε μαζι τους.
Ακροστιχιες που κειτονταν
τα ΄στερια στο μπαλκονι,
τα λογια τα επουρανια
να κρυψουν στο σεντονι.
Ω!! σαν φαινοσουν ,στεναγμε
πιο ομορφη απ΄το καλλος,
θαρρεις πως καθε σου φορα
σε΄ ρωτευοταν κι… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 14 Νοέμβριος 2009 στις 11:34 —
9 σχόλια