κατα το δαιμονα εαυτον

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ]

Φοβασαι,
το σκοταδι,
αυτο που σε τυλιγει,
το βαρυ,
τ΄ασηκωτο.

Μικρε
ανθρωπακο
ασημαντε μπροστα,
στο μαυρο
το απεραντο.

Παλιωνουν
οι λησμονιες,
δαιμονες λυσσασμενοι
στ΄απολυτο
το σκοτος.

Σ΄ενα εκμαγειο
ουρανου,
αναλαμπη μοναχη,
το ψευτικο,
το σθενος.

Κι η νυχτα
ξεκιναει,
σαν που χει χιλια χρονια,
ακομα
να διανυσει.

Η δρασκελια
..μιση,
του τρομου
σαν φυονται..
..οι κισσοι!!!

[ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Κι η νυχτα
ξεκιναει,
σαν που χει χιλια χρονια,
ακομα
να διανυσει.

Η δρασκελια
..μιση,
του τρομου
σαν φυονται..
..οι κισσοι!!!
Θανάση υπέροχο!!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!
καλημερα

[ELPIDA]

[Στιχοπλάστης]

[ermioni]

[M alive s]

Του σκοταδιού φόβος δόκιμος φύεται.
Ανιχνεύει.Αναδρομεί κατά τον δαίμονα εαυτόν.