14 Αυγούστου,μια νύχτα ίδια όπως τότε,προσπαθώ να θυμηθώ ή να ξεχάσω..

Μια ανάγκη απερίγραπτη με σπρώχνει να γράψω,να γράψω για έναν ήρωα,για έναν αδελφό,για έναν φίλο που λείπει..

Μα η πένα στα χέρια μου τρέμει,αντιστέκεται,αρνείται να με αφήσει.



´´Σταμάτα!´´ φωνάζει μια φωνή βαθιά μες την ψυχή μου,´´σταμάτα!´´.

´´Λόγια γράφτηκαν πολλά,φτάνει!´´.



Η πένα πέφτει απ τα χέρια μου,ακίνητη πάνω στο χαρτί,αφήνεται στη σιωπή..







Ενός λεπτού σιγή…

Η αυλαία ανοίγει και στη σκηνή ένας μπαμπουίνος με φράκο υποδέχεται το πλήθος κάνοντας υποκλίσεις.

Τα φώτα χαμηλώνουν και πάνω στα σανίδια περπατούν αργά χορευτές που παραμιλούν,δεν υπάρχει ρυθμός,ο καθένας κάνει ότι θέλει,κάποιος σκοντάφτει και πέφτει,σηκώνεται ξανά και συνεχίζει να περπατά παραμιλώντας με βλέμμα χαμένο,στο πιάνο οι νότες παίζουν Erik Satie,η σκηνή…