Δεν είναι ο δρόμος  ο στραβός αυτό που φταίει

φταίει μονάχα πως στραβά εσύ βαδίζεις

και  άμα κουράζεσαι και δεν καταλαβαίνεις

τότε θα χάνεσαι και πίσω δε γυρίζεις

Δε φταίει ο ήλιος που σκοτείνιασε  το σπίτι

φταίει η πόρτα που την έχεις κλειδωμένη

και άμα το ανάθεμα τις σκέψεις σου θολώνει

λάμψη σκιάς θα σε αγκαλιάζει θυμωμένη

Δεν φταιν τα άνθη που δεν είναι ανθισμένα

φταίει  που σταμάτησες  εσύ να τα ποτίζεις

και αν…

Ο πράτων την αδικία ο σπόρος.

Ο ανεχτής της ο σπορέας. 

Στις Πίνδου τις βουνοκορφές τα αετόπουλα γλεντάνε

τα αστέρια αγναντεύουνε στον ουρανό μιλάνε

Πέρασαν δύσκολοι καιροί φουρτούνες κακουχίες

μα δε λυγάν τα όνειρα δε χάνονται οι αξίες



Γιάννενα πρώτα στα άρματα στα γρόσια και τα γράμματα

που έχουν για καμάρι τους τον Άγιαξ της Ηπείρου



Η πόλη των ευεργετών η πόλη των γραμμάτων

τραβάει ξανά το δρόμο της τον δρόμο…

Η Άνοιξη κατέφθασε

φορώντας τα καλά της

τον ήλιο έχει συντροφιά

τα αστέρια είναι παιδιά της

Τα αηδόνια σιγοτραγουδούν

τα αετόπουλα χορεύουν

πίνουν γλεντάνε και μεθούν

και όλους μας μαγεύουν

Τους στίχους πλέκει η καρδιά

τις νότες η ψυχή μας

μήνυμα στέλνουν στο ντουνιά

όμορφη η ζωή μας

Για σου ωρέ τρελοτζίτζικα

ασίκη μπεχλιβάνη

οι ήχοι απτ’ακορντεόν

της Άνοιξης…

Επάνω σε ψηλά βουνά στους λόγγους στα λιθάρια

κάτι άνθρωποι αλλόκοτοι εχτίσανε φωλιά

σε ένα κοντάρι βάλανε κουρέλι για σημαία

και γράψαν με το αίμα τους τη λέξη λευτεριά

Ο Αλή Πασάς τους έστειλε απτά Γιάννενα χαμπέρι

με έναν κακομούτσουνο από την αραπιά

τα βράχια αν του δώνουνε του κάνουν το χατίρι

θα τους εδώκει αρχοντικά και ολόχρυσα φλουριά

Αυτοί χαμογελάσανε και ξύονταν στα παπάρια

τα γέλια τους ακούστηκαν σε όλο το…

   ΑΝΘΡΩΠΟΣ

          Λόγια ,λόγια ,λόγια, λόγια, λόγια, λόγια

          λόγια ,λόγια ,λόγια, λόγια, λόγια, λόγια

                            …………………………νεκρική σιγή.…

Γιάννενα

Γλυκιά  ανάμνηση παλιά σοκάκια νοσταλγίας

τσίγκινα υπόστεγα βροχή  να πλέκει μουσική

ξημερο βράδιαζε ο έρωτας  στην Ανεξαρτησίας

του έδινες ζυμωτό ψωμί και αυτός κούπα κρασί

Στο γυαλί καφενέ γωνιά ανάσανε το τζάκι

από όξω οι καλικάτζαροι γελούσαν δυνατά

 σε ένα τραπέζι μάζωξη εφτά αστυφυλάκοι

ξεπέζευαν από νωρίς  χάιδευαν τη φωτιά

Μετά σαν κατηφόριζες τραβώντας για το μόλο

περνώντας μέσα…

Ποιος είναι αυτός που χάρο δε υπολογίζει

τον προσκαλεί και του ορθώνεται μπροστά

φτιάχνει η καρδιά του της ελπίδας μετερίζι

σαν νυχτοπούλι το φυλάει και ξαγρυπνά

Στέκει μονάχος ,τα όνειρα του συνοδεία

κοιτάει τον ήλιο τα πουλιά και αναπολεί

τότε χαμόγελα που γέμιζε η πλατεία

και η κάθε μέρα ξεκινούσε με γιορτή

Μα οι δοσίλογοι πουλήσανε τη χώρα

θλίψη φυτρώνει από παντού σαν το αγκάθι

το παρελθόν…

Μια στο φρένο μια στο γκάζι

πάει η βάρκα μας βουλιάζει

είναι και μακρύ ταξίδι

το τιμόνι μας δε στρίβει

Το παλεύαμε αιώνες

και γελούσαν οι γοργόνες

μαζωχτήκαμε απάνω

με στραβό τον  καπετάνιο  

Μια μπροστά και δέκα πίσω

τι να πάρω τι να αφήσω

ποιος να χάραζε τη ρότα

που είχαμε σβηστά τα φώτα

Χαμογέλαγε  το κύμα

που μας πάνε όλα πρίμα

πώς να χάσουμε το δρόμο

βρε…

Αντιλαλούν δυο προσευχές

απ’το λιβάνι έγινε ο τόπος μου τεκές

το αλφαβητάρι μου ζαλίκωνα

ψάχνοντας τρόπο να περάσω

το Ρουβίκωνα

Αμπεμπαμπλόμ τουκιθεμπλόμ

και πάντα καταλήγουμε στο μπλομ

το μήλο πέφτει κάτω απ’τη μηλιά

θέλει καρύδια και όχι μήλα

για τη λευτεριά

Σαράντα χρόνια δέσποτας

σαράντα χρόνια Κνίτης

παλεύω με ανεμόμυλους

που είμαι ιδιοκτήτης

Σαράντα χρόνια στη…