Λόγιοι, εκπρόσωποι,  πραματευτάδες

σαν γυμνοσάλιαγκες  μετά τη βροχή

σπρώχνονται να βγουν μπρος στη σκηνή

να σπείρουν τρόμο στους μαχαλάδες

Λάμπουν τα πρόσωπα απτά φτιασίδια

πρόστυχο δάκρυ εικόνα θολή

πίσω απτά οφίτσια κλαίει το παιδί

ειν΄στο ψωμί μυρωδιά από σκουπίδια

θλίβεται ο γέροντας κλείνει τα μάτια

ακούει τις μπότες και αναπολεί

τίποτα ήταν και είναι η ζωή

δίχως ελεύθερα του νου…

Μες στα σοκάκια τριγυρνούσε η Μυρσίνη

το κόντρα μπάσο για της πόλης τους ρυθμούς

αυτούς που αρέσκεσαι το βράδυ να ακούς

απεγνωσμένα να γυρεύει εμπιστοσύνη

Εγκλωβισμένη σε φθαρμένη ιστορία

παραδομένη στης ζωής τους ατραπούς

κορμί  ζωσμένο πληρωμένους στεναγμούς

αδυνατώντας να διαβεί άλλη πορεία

και εκεί στο σπίτι το ανήλιο διχασμένη

σιωπή την έσκιαζε το κλάμα ενός μωρού

και οι ενοχές του πιο αρχαίου…

 Σε ένα ταξίδι ως τα πέρατα του νου

μέσα στις θάλασσες η αγάπη έχει καράβι

και παιχνιδίζουνε  οι σκέψεις στο γαλάζιο του ουρανού

χαμογελάει ο ήλιος διώχνει το σκοτάδι

Σαν πεταλούδες τριγυρίζουνε  ανέμελα οι ευχές

και σεργιανίζουν  στα στενά του παραδείσου

διώχνουν τα σύννεφα μακριά σου της ψυχής οι προσευχές

σου  ψιθυρίζουν  είμαι δίπλα σου κοιμήσου

Είναι ο αγέρας σύμμαχος  πιστός συνοδηγός  

σε  πάει σε μέρη…

Γυρνούσε  στα στενά σαν ξωτικό

μεγάφωνο κρατούσε υπό μάλης

του εαυτού μας το άλλο το μισό

είναι της πόλης ο τρελός τελάλης

Πολέμαγε η φωνή του τη σιωπή

έσκιαζε όλου του κόσμου το ραχάτι

στην νηνεμία ξεχασμένη αστραπή

κακός μπελάς σαν τσίμπλα μες στο μάτι

Το θράσος του δεν είχε τελειωμό

τον έβλεπα και του έλεγα σταμάτα

το μέλλον μου δε θέλω να το δω

ούτε να ακούσω άσχημα μαντάτα

Μα…

Σκουριάσανε τα μάτια από τα δάκρυα

χαμόγελα που γίνανε εφιάλτες

ψυχές παρθένες ξένων λάθη πλήρωσαν

και εμείς πάλι να ζούμε με αυταπάτες

Μια κοινωνία σάπια ως το κόκκαλο

ρούφηξε τη ζωή ως το μεδούλι

τα αφεντικά για λίγο όλα κομπιάσανε

μα πάντα την πληρώνουνε οι δούλοι

Οι δούλοι που ποτέ δεν καταλάβαμε

ελεύθεροι για πάντα θα πετούσαν

σε σκέψεις και ιδανικά που πίστεψαν

ταγμένοι πάντα τα υπηρετούσαν

Το θάνατο…

Ξέχασες που μεγάλωσες και το ποιους είχες φίλους

και μόλις δίπλα σου τους δεις την πλάτη τους γυρνάς

τώρα που συνευρίσκεσαι με άλλους καταλλήλους

το παρελθόν διέγραψες το έσβησες μονομιάς

μα να το ξέρεις φίλε  μου πως ζεις μες την απάτη

ο κόσμος που σου φτιάσανε είναι σατανικός

όσο και να πλημύρισες αγοραστή αγάπη

μονάχος είσαι δίπλα τους  και ας νοιώθεις σαν θεός

Μπορεί ο ξυλοπόδαρος από ψηλά να βλέπει

μπορεί όμως και…

Σαν τον χιονάνθρωπο που λιώνει από τη βροχή

λιώνουν τα όνειρα του κόσμου και τρομάζω

έξω έχει κρύο βολοδέρνει κάποια  ευχή

κλείνω τα μάτια και στο πάτωμα κουρνιάζω

Είναι τα σύννεφα γεμάτα με λυγμούς

αυτή η θολούρα με φοβίζει με πληγώνει

έρχεται μπόρα από τόπους μακρινούς

και η ελπίδα σκιάζεται σαν χάνεται το χιόνι

Μια εικόνα όμορφη συνάμα τραγική

για λίγο κάτασπρη καθάρια όλη η πλάση

μ α η καταιγίδα φέρει…