Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ιανουάριος 2010 Καταχωρίσεις ιστολογίου (247)

Είμαι καλά!

Είμαι καλά! Μ' αρέσει η ζωή!

Καί τη διάθεσή μου δεν χαλάνε

οι ατυχίες που 'ρχονται και πάνε,

χαμογελάω περπατόντας στη βροχή.

Είμαι καλά! Οσο κι αν επιμένουν

τα ζώδιά μου και μου λένε πως

και σήμερα κι απο 'δω και μπρώς

μόνο προβλήματα με περιμένουν.

Είμαι καλά! Είμαι το καλοκαίρι!

Κι ας φυσάει και χιονίζει διαρκώς

και μες στα συννεφα μπερδεύεται το φως

εγώ τον ήλιο έχω μες στο…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Mar Tim Ar στις 11 Ιανουάριος 2010 στις 18:00 — 15 σχόλια

Ρωγμη

Τις νυχτες σκορπας

να μην ερχονται αγαπες,

παλιες στο μυαλο μου

γλυκιες λησμονιες,

να μεινουν ζητας

των ονειρων οι στρατες

δικες σου που να΄χουν

μικρες προσμονες

Τα χερια μου δενεις

στα μαυρα μαλλια σου

μην τυχει κι αγγιξουν

μια αλλη ψυχη.

ξανα με μαθαινεις

τα αγια φιλια σου,

ξανα σε λατρευω

και ΄γω απ΄την αρχη.

#

Μα που να βρουμε μια ρωγμη , (ρεφραιν)

για να υπαρχουμε,

ρωγμες δεν… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 11 Ιανουάριος 2010 στις 14:06 — 9 σχόλια

Λυκόφως …

*

Κρυμένος πίσω απ τον δυσμικό ορίζοντα

με φως τις ράχες χρύσωνε του πράσινου βουνού ,

αργά βασίλευε ο ήλιος ... μεγαλόπρεπα

σκιαγραφόντας τις ακτές της Κοτονού .

Τρεις μέρες δρόμο πίσω μας μένει το Μαρακές

τραγούδι καμηλιέρικο λένε οι Βεδουίνοι ,

της αραπίνας το φιλί αγιάτρευτη πληγή

κάποτε επουλώνεται αλλά ποτέ δεν κλείνει .

Σε τούτες δω τις θάλασσες πάντα νωχελικά

οδεύει το φθινόπωρο νωθρό προς τον Χειμώνα ,

τον χρόνο… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 11 Ιανουάριος 2010 στις 9:46 — 12 σχόλια

Χάρτινο καραβάκι …

*

Χάρτινο καραβάκι στο γυαλό

των παιδικών μου χρόνων η παρέα ,

μαζί σου αρμενίζω μεσοπέλαγα

σαν το καράβι μας χορεύει στη μαρέα .

Γόνιμο άρωμα φυκιών του Μαρακές

Φελάχας άγγιγμα , δαγκωματιά στο στόμα ,

σαν ο καιρός γυρίσει στο Γαρμπή

μυρίζει πάντα ιδιόμορφα το χώμα .

Μπροστά μου φανερώνεται ξανά

της εσπερίας η μενεξεδένια δόξα ,

Ιαπωνία - Σαν Φραντζίσκο καταχείμωνα

ευχή μου το `δωσες … απόφευγε τα τόξα… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 11 Ιανουάριος 2010 στις 9:43 — 8 σχόλια

Μπάρκο με το Μάρκο ( μελ. )

Βούλιαξα σε μια ρετσίνα

και σαλπάρισα γι’ Αθήνα.

Νεα Υόρκη, Πόρτο,Μπάρι,

Καλαμάτα, Κολυμπάρι.

Δυο κλαρίνα για ναυτάκια,

δυο μπουζούκια στα πανάκια,

παίζανε αβέρτα Μάρκο

κι είχαμε ωραίο μπάρκο.

Ρεφρεν :Ντράγκα-ντρούγκα,ντράγκα-ντρούγκα

τα μπαγλαμαδάκια που ’ν’ τα,

να τα βάλουμε στην πλώρη

να ψαρώσουνε οι φλώροι?

Ντράγκα-ντρούγκα,ντράγκα-ντρούγκα

άιντες πιάσαμε Ελούντα

Παραέξω απ’ τις Εβρίδες

δυο Εγγλέζοι… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 10 Ιανουάριος 2010 στις 20:00 — 19 σχόλια

Έχει και ήλιο σήμερα.

Μουρμουρίζω,

Τραγουδάω,

Κοιτάζω

Δεξιά – αριστερά.

Προσπαθώ

Νε κρατήσω «ίσες αποστάσεις».

Να καταλάβω

Και τις δυο πλευρές.

Δεν τα καταφέρνω.

Καταλαβαίνω μόνο τη μία.

Μόνο αυτό.

Δεν μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο.

Γι’ αυτό θα συνεχίσω

Να τραγουδάω

Και να γελώ.

Χωρίς να ψάξω τι φταίει.

Ίσως φταίει

Που παρόλο το… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την NaTaSsA στις 10 Ιανουάριος 2010 στις 18:20 — 16 σχόλια

Ρεβάνς …

*

Στο τραγικό του παραλόγου θέατρο

ρόλο μικρό δεν δέχομαι να παίξω ,

σαν ζώο άγριο στη ζούγκλα σαν βρεθώ

ξωπίσω από το θήραμα θα τρέξω .

Διαδρομές παράτολμες , χαοτικές

χωρίς ενδοιασμούς θα επιλέξω ,

αδιαφορώντας γιά φραγμούς συμβατικούς

του ήλιου τη μονάκριβη θα κλέψω .

Με κάποιο σκουριασμένο συρματόσχοινο

γάσα τις αμαρτίες μου θα πλέξω

και όλους όσους μοχθηρά με έκριναν

χαιρέκακα και γω θα διαψεύσω .

Του… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 10 Ιανουάριος 2010 στις 17:30 — 12 σχόλια

Εγω δεν ειμαι αετος, ειμαι σπουργιτι.

Το σπουργιτακι του κυρ’ Θαναση
δε πεταει τωρα πια
τη φτερουγα εχει σπασει
και αδιαφορα κοιτα.

Δε τραγουδαει, μητε κελαϊδαει
πικραμενο στο κλουβι του,
με αγαπη χαϊδευει
ο κυρ' Θανασης το πουλι του.

Πεταξε μικρο πουλι μου
ανοιξε παλλι φτερα,
δωσε μου και εμέ του γερου
αλλη μια φορα χαρα.

Κλεει το μικρο πουλακι
στο κλουβι του διαρκως.
Τωρα ειμαι σπουργιτακι
καποτε ημουν αετος.

Προστέθηκε από τον/την αισχυλος στις 10 Ιανουάριος 2010 στις 13:30 — 13 σχόλια

Το μυστικό

Το μυστικό

Δεν μπορείς να ηρεμίσεις

το ρίχνεις στο πιοτό

θέλεις μέσα σου να πνίξεις

το δικό σου μυστικό

Τις νύχτες τριγυρίζεις

σε μπαράκια σκοτεινά

την ορμή σου να δαμάσεις

σ' όποια βρεις αγκαλιά

Το πρωί όταν επιστρέφεις

στον καθρέφτη σου κοιτάς

τον εαυτό σου δεν αντέχεις

το κεφάλι σου χτυπάς

Αισθάνεσαι μέσα σου αηδία

το μυαλό σου τυραννάς

σου φταίνε ακόμα και τα θεία

που την ψυχή σου… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΜΙΜΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ στις 10 Ιανουάριος 2010 στις 10:12 — 9 σχόλια

ΚΛΕΦΤΗΣ

Ο κλέφτης μπήκε από την πόρτα με το κλειδί

που έκρυβε η σκιά μου , εκεί δίπλα στη γλάστρα

- καιρούς ατέλειτωτους - .

Δίχως να φοβηθεί τον ήλιο

άνοιξε τα σφαλισμένα παράθυρα και κάπνισε

το τσιγάρο που καιγόταν ακόμα αγέρωχο στο τασάκι .

Ήπιε το ποτήρι με το αλμυρό νερό σαν δάκρυ

που στεκόταν πάνω στο τραπέζι

για να ξεδιψάσει .

Μετά έπιασε δουλειά

κι άρχισε να μαζεύει σε μια πλαστική σακούλα

στεναγμούς .

Κι έψαξε σπιθαμή προς σπιθαμή για… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Μιχάλης13 στις 9 Ιανουάριος 2010 στις 21:59 — 6 σχόλια

Βαδίζει προς την άνοιξη

Βαδίζει προς την άνοιξη

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Πέταξε τα φουστάνια της

κι’ έμεινε ολόγυμνη

Οι αέρηδες σμιλεύουν

το κορμί της

Οι βροχές ξεπλένουν

τις αμαρτίες της

Απλώνει τα χέρια της

και αγκαλιάζει τον ουρανό

Δεν την τρομάζουν πλέον

οι θύελλες και οι καταιγίδες

Ότι περιττό είχε, το απέρριψε

Και η προσδοκία του χιονιού

δεν ταράζει τη γαλήνη της

Έχει συμφιλιωθεί πλέον

με το λευκό

Mε τ’… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Γιάννης Ποταμιάνος στις 9 Ιανουάριος 2010 στις 15:54 — 10 σχόλια

Ράθυμες εικόνες …

*

« … Βράχωσε η καδένα μας και χάθηκε ,

δραπέτευσε σε κάποια ράδα στη Χιλή … ,

… ναύτης πνιγμένος κάπου την αντάμωσε

κι αυτή του γύρεψε κλεφτά ένα φιλί … »

Μποτζάρει το βαπόρι μας αλλόκοτα ,

παραδομένο στα τερτίπια του καιρού ,

« …θαρρώ εκείνο π` αντιφέγγισε κατάπλωρα

είν` το φανάρι του Καλλιάο στο Περού ... »

Οινόπνευμα μυρίζουν οι κουβέντες μας ,

χάμω κοιτάζεις μα το νοιώθω τι θα πείς …

… θύελλες πέρασα , μη με… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 9 Ιανουάριος 2010 στις 15:42 — 12 σχόλια

Θυμάμαι ,πού’σουνα μικρός

Θυμάμαι ,πού’σουνα μικρός

Κι έλαμπες σαν τον ήλιο

Ο κόσμος γύρο σου σκληρός

Και η ζωη μαρτύριο

Σου κλέβαν το χαμόγελο

Μικρό τρελό διαμάντι

Και το μισό σου όνειρο

Σέ ‘βαζε στο σημάδι

Και έκλεινες τα μάτια σου

Η νύχτα να περάσει

Μάζευες τα κομμάτια σου

Κι έλεγες ,που θα φθάσει?

Θυμάμαι, πού’σουνα μικρός

Κι έλαμπες σαν αστέρι

Ο χρόνος ήτανε εχθρός

Κι η μόναξιά μαχαίρι

Εσυ αγάπη… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 9 Ιανουάριος 2010 στις 15:42 — 11 σχόλια

δεν ειναι πως εγυρισα

Δεν ειναι πως εγυρισα

για τα γλυκα σου χειλη

που εχουν γευση φραουλα

βυσσινο και σταφυλι.

Ουτε γυρισα αγαπη μου

για τα γλυκα σου χαδια

που μ’ αναβαν τρελη φωτια

τα ερωτικα μας βραδια.

Και πιοτερο δεν γυρισα για να γευτω

του κορμιου το αρωμα, την ακριβη κολόνια

γυρισα γιατι μου ελειψαν

τα υπεροχα σου... Μακαρόνια.

Καρποναρα ή με κιμα

ναπολι ή με τονο

και μονο που το σκεφτομαι

στη σκεψη μονο… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την αισχυλος στις 8 Ιανουάριος 2010 στις 23:51 — 12 σχόλια

Τι να πεις

Τι να πεις στεναγμε μου, μοναχος
που κοιτας τους ανεμους που κλαινε,
δεν τους εχει αγγιξει κανενας
μα, μοναχα για ερωτα λενε.

Κι ειναι ο ερωτας, οπως των γραψαν
οι μεγαλες καρδιες των αιωνων,
στο αερισμα, δυοσμοι που κλαψαν
και χαθηκαν στον κοσμο των πονων

Κι η ψυχη μου πενθει σαν αηδονι,
σε ξερο περιβολι της γης,
οτι αγγιξε τωρα , κλειδωνει
τι να πεις, στεναγμε, τι να πεις

Προστέθηκε από τον/την ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ στις 8 Ιανουάριος 2010 στις 22:51 — 10 σχόλια

Kάπου κάποτε...

Κάθε φορά που θα πονάς
κάθε που θα ραγίζεις
να φέρνεις τ'όνειρο στο νού
κάποιου μικρού καλοκαιριού
χρώματα να γεμίζεις...

Οταν σου λείπει η αγκαλιά
στη μοναξιά οταν πέφτεις
κλείνε τα μάτια θάμαι εκεί
στην κρύπτη σου τη μυστική
μόνιμος επισκέπτης...

Κι αν σου ματώνουν την ψυχή
αγάπες της ζωής σου
υπήρξε κάποιος να τους λές
κάποτε κάπου μες το χτές
αληθινά μαζί σου...

19-11-2009

Προστέθηκε από τον/την ΕΦΗ -efrosiba στις 8 Ιανουάριος 2010 στις 20:44 — 8 σχόλια

Σκουριά και όνειρα …

*

Σκυφτός εργάζεσαι κι ώρες ατέλειωτες

κτυπάς αμίλητος το ματσακόνι ,

όλος ο κόσμος σου άλμυ και σίδερο

ένα μονόπρακτο που δεν τελειώνει .

Όνειρα που` χτιζες , κάστρα που ρήμαξαν ,

χλωμά φαντάσματα του χθες οι σκέψεις ,

κι ήρθε το σήμερα , άλυκο σάβανο ,

μα πως το όραμα να παραβλέψεις ;

Ψυχή και σώμα μου , ματιά μου πύρινη ,

κάθε σου κίνηση μια αυταπάτη ,

ορμές και πάθη μου , του νου εκτρώματα ,

κι όσες αγάπησα ,… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 8 Ιανουάριος 2010 στις 8:52 — 11 σχόλια

ΆΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ

Ανέρωτο κρασί να κοινωνούν, τα όνειρα γυρεύουν

σε μια γωνιά μοναχική σαν άγρυπνοι ξενύχτες

Σε πίστες αδειου φεγγάριου , τη νύχτα τους ξοδεύουν

λίγο πριν φεξει η αυγή, το σκάνε σαν αλήτες

Στο πορφυρό το δειλινό ,τα βλέπω να χορεύουν

Σε ήχο ρέκβιεμ μαγικό φερμένο απ τους αιώνες

Χαϊδεύοντας την άρπα σου τα μάτια ταξιδεύουν

Στα θέλω σου που μείνανε αγνού παιδιού εικόνες

Όμως εσύ, είσαι εκεί , σαν θεϊκό ανείπωτο ρήμα

Μοιάζει η άγια σου μορφή… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την zaku στις 7 Ιανουάριος 2010 στις 23:03 — 5 σχόλια

Εσύ που στέκεσαι στο κρύο

Εσύ που στέκεσαι στο κρύο

και στα σκοτάδια σου γερνάς

στα νιάτα σου μη λες αντίο

πλάτη στην τύχη μη γυρνάς.

Εσύ που τρέμεις στ’ όνειρό σου

κι έχεις χαμόγελο σβηστό

ψάξε να βρείς τον εαυτό σου

κεφάλι μη κρατάς σκυφτό.

R : Βρες το κουράγιο και πολέμα.

Θεό και άγιο κάν' το αίμα.

Κόκκινο είναι της φωτιάς.

Πολέμα, μη τα παρατάς.

Εσύ που λες δεν πάει άλλο

και πίνεις θάλασσες ποτά

κάνε στη μοίρα σου σινιάλο

κι… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 7 Ιανουάριος 2010 στις 21:00 — 12 σχόλια

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ (1ος Έπαινος Παγκόσμιο φεστιβάλ της International Art Society έτους 2009)

Όποιος ζωή φοβήθηκε βαθιά για να σε ζήσει ,

ποτέ του δεν κατάλαβε γιατ’ έχει γεννηθεί ,

συχνά αναλογίζεται τα χρόνο που ‘χει αφήσει ,

σαν το νερό στην έρημο , άδικα να χαθεί .

Ρεφ.

Εγώ πάντα το έπινα της ζήσης το ποτήρι ,

ως τη στερνή του τη γουλιά ,

γλυκιά ή και πικρή ,

γι αυτό ποτέ δεν ζήτησα του θάνατου χατίρι ,

με ανοιχτή την αγκαλιά ,

θα είμαι όταν θα ‘ρθει .

Όποιος σε ξόδεψε ζωή σ’ ανούσιες παρέες ,

σε συντροφιές π’… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ στις 7 Ιανουάριος 2010 στις 20:50 — 10 σχόλια