Στο ποδάρι

Στον άλλο κόσμο που θα πας

δε θα έχει σκλάβους σαν εμάς

δε θα έχει σκλάβους σαν εμάς

για να παιδέψεις

θα έχει κλαρίνα και βιολιά

και θα γλεντάει η φτωχολογιά

και θα γλεντάει η φτωχολογιά

πως θα το αντέξεις

Θα τριγυρνάς στους ουρανούς

με όλους τους παρακατιανούς

με όλους τους παρακατιανούς

θα βγεις σεργιάνι

Σε αυτή τη φτωχογειτονιά

στου παραδείσου τα σκαλιά

στου…

Η Διακήρυξη

Ήρθε ο καιρός που έτρεμα που φύσηξε ο αγέρας

με λύσσα ανεμπόδιστος έσπασε τα κλαριά

κρυμμένος στις παλάμες του  έκλαιγε ένας πατέρας

πώς να κοιτάξει απ’τη ντροπή τα δυο του τα παιδιά

Η μάνα απαρηγόρητη που στέρεψε το γάλα

θυσία να γινότανε  να  γιάνει την πληγή

τους δίκασαν που πίστεψαν στα λόγια τα μεγάλα

λόγια που πρώτο άκουσαν από το δικαστή

Οι διακηρύξεις έγιναν του κώλου…

Άδεια δωμάτια , σκόρπια κομμάτια

έρωτες δίχως συνοχή

έρημοι δρόμοι ,βουβή συγγνώμη

ποιήματα δίχως τέλος και αρχή

λάμψη στο μαύρο ,ματιά στο άδειο

στη στάχτη ελπίδα δίνει πνοή

βλέμμα γεννιέται ,φόβος ξεχνιέται

μέσα στη σκόνη προβάλλει ζωή

Κάπου στην άβυσσο πουλιά πετάξανε

λουλούδια φύτρωσαν στην άκρη του γκρεμού

παιδιά μιλήσανε και τραγουδήσανε

διώξαν τα σύννεφα στα βάθη του ουρανού

δώσμου το…

Πράττεις σωστά

μιαν ήσυχη συνείδηση

να φτιάξεις

Σκέφτεσαι λάθος

μονόδρομος

δικός σου

Ο ασυνείδητος

μιαν ήσυχη συνείδηση

δεν, έχει

Απόψε τα μεσάνυχτα

μου ήρθε μια ιδέα

να βγούμε μεσοπέλαγα

όλη η τρελό παρέα

με συντροφιά τη θάλασσα

και οδηγό το κύμα

θα θάψουμε τις έγνοιες μας

της σκέψης μας το κρίμα

Τα γέλια μας τα δυνατά

τον κόσμο να ξυπνήσουν

τη μίζερη τους τη ζωή

να την ταρακουνήσουν

τα όπλα μας η μουσική

τα βόλια μας στιχάκια

τη θλίψη θα σκοτώσουνε

τις πίκρες τα φαρμάκια

Θα ανάψουμε έναν…

Νέγρος του εικοστού πρώτου αιώνα

απροσδιόριστος  από φυλή και χρώμα

από τη γέννα στο ποδάρι η αλυσίδα

απόκληρος υιός από μαμά πατρίδα

Μες τους αιώνες κάλπικη δημοκρατία

ανυπεράσπιστοι βορά για τα θηρία

στο κολοσέο  σάρκες βλέπεις και δακρύσεις

με υγρο μάντηλα τα μάτια σου σκουπίζεις

σε πλημυρίζει μια φρεσκάδα άρωμα δυόσμου

θεέ μου τι κρίμα τα μαρτύρια του κόσμου

Και τριγυρίζεις άυπνος και μπερδεμένος

άλλος δοξάζει…

Περίσσιος ήλιος στο ντορβά σου πεταμένος

στάλες μαζεύεις  μα έξω έρχεται βροχή

εκ γενετής με σύνορα σημαδεμένος

σαν ξεμακρύνεις σε φέρνουν πάλι στη γραμμή

Με τη σκιά σου αλυχτάνε τα ζαγάρια

ρίχνεις το κόκκαλο  κουνάνε την ουρά

θεό σε βλέπουν που βαστιούνται στα ποδάρια

το παραμύθι σου φθηνή παρηγοριά

Με σκουριασμένα τα φτερά πως να πετάξεις

είναι τα σύννεφα πολλά και θα τρομάξεις

είναι το ταξίδι μακρινό…

Πρόσφορο έδαφος

Μες την ομήγυρη των πρέπει και των θέλω

πρόσφορο έδαφος απλώνεται η πραμάτεια

σαν το Ιάγο βάζεις στόχο τον Οθέλλο

κρυμμένος φόβος που σου τύφλωσε τα μάτια

Δεν  είναι η  αλήθεια που θα δώσεις σημασία

είναι ο πόνος οδηγός που σε ζυγίζει

σκηνοθετείς και ακροβατείς σε τραγωδία

με ένα τέλος που κανένας δε  γνωρίζει

Είναι οι πληγές σου που ματώνουνε τις σκέψεις

οριοθετούν και καθορίζουν…

Ψωμί τυρί  βλέπω τον ήλιο

Θα βρει η ψυχή το καταφύγιο

φως στο καντήλι δίνει το λάδι

στα βράχια η ελιά φτιάνει σημάδι

Θάλασσα πέλαγος και αστέρια

γεννούν οι σκέψεις τα καλοκαίρια

άπειρος κόσμος ο ουρανός

κουκίδα λάμψη ο αυγερινός

Γαλάζιο άσπρο απεραντοσύνη

στο χρόνο έφεγγε η ρωμιοσύνη

και ας καρτερούν ότι θα σβήσει

ζυγώνει η ώρα που θα τους τσακίσει

Στη φυλακή του χρόνου

Εγκλωβισμένος  μες του χρόνου τα στενά

στους λεπτοδείκτες κουρασμένος ακροβάτης

αδυνατείς να αποτινάξεις τα δεσμά

ζωή ζωσμένη με εάν και επιφυλάξεις

Γίνεται ο ήλιος το σημάδι το πρωί

με περιθώριο για πότε θα νυχτώσει

και αντί να αφήνεσαι στης μέρας τη γιορτή

από μακριά θα καρτερείς να ξημερώσει

Σε φαύλο κύκλο το όνειρο σου τριγυρνά

σε ένα ρολόι σέρνεται φυλακισμένο

στις…

Σκουριασμένη πυξίδα

Είναι η πυξίδα σκουριασμένη από καιρό

για χρόνια ασάλευτη την έτρωγε το  αλάτι

άπλωνε η αλμύρα και ξεθώριασε το χάρτη

και έβαζε πλώρη το καράβι για το βυθό

Τρίτο κατάστρωμα η πόρτα αμπαρωμένη

πίσσα σκοτάδι δεν υπάρχει φινιστρίνι

Ποιος να είναι εκεί μετά τι τάχα να απογίνει;

Ποιον ουρανό που να χει ήλιο να προσμένει;

Ο καπετάνιος ρουφάει την πίπα του καπνίζει

σε ένα τραπέζι…