Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Κατάλοιπο ...

Της έκστασης εχόρτασα το γδάρσιμο

που έτμησε τη σάρκα μου με βουλημία ,

τα κοφτερά της νύχια ... τα ατσάλινα

που χαρτογράφησαν κάθε επιθυμία.

Κάθε παλιά μου αναστολή και ενοχή

χτύπησα κατά συρροή ... χαιρέκακα ,

με το μικρό στιλέτο μου το ναυτικό

έκανα χαρακίρι ... στο τέλος έμαθα .

Ξερίζωσα εκτός από το είναι μου

τις ενοχές μου ... με τα ίδια μου τα χέρια ,

κι ύστερα αυτοαποκαθηλώθηκα δειλά …

μέσα μου έψαξα το σύμπαν και τα αστέρια.

Το αποξηραμένο αίμα κράτησα

πάνω στα νύχια μου ... κι έτσι να μου θυμίζει ,

όρκους και όνειρα ... που έκανα παιδί

το πόσο πόνεσα να μου υπενθυμίζει.

Κι αν επουλώθηκαν οι άλυκες πληγές

με αλκοόλ από σιχαμερό μπουκάλι ,

έμεινε στον πυρήνα του κυττάρου μου

κάποιο κατάλοιπο ... αφιόνι σε κουτάλι.

* * *

Παρέλυσα στο φίλημα της ταραντούλας ...

όμως είμαι ακόμα εδώ ...

Είναι δειλία να πιστεύουμε ότι η μοίρα μας είναι ανίκητη ...

Αλήθεια, ποσα καλοκαίρια πέρασαν ... θυμάσαι άραγε ;

Εν πλω από Ashdod-Israel προς Cape Town

Friday 15τη July 2011

( ... )

Ορκίστηκα πως δε θα νικηθώ … αυτό όμως πονάει να ξέρεις – πονάει πολύ ... είναι η επιλογή που δεν θα ήθελες ποτέ να σου συμβεί ... ο λογισμός δείλεος ... το αιώνιο μήπως ... οι ερινυώδεις αμφιβολίες ... απελθέτω απ` εμού το ποτήριον τούτο ... στο Φώς θα διαμείνω ... στο ίδιο μου αυτό Φώς ... εκείνο που με γέννησε ... που λούστηκα το χάδι Του ... εκείνο που θα με υποδεχθεί όταν θα επιστρέψω κοντά Tου ... η πηγή της απαρχής μου ...

( ... )

Χόρτασα της έκστασης το γδάρσιμο ... τα ατσάλινα κοφτερά της νύχια που όργωσαν και διαμέλησαν με βουλημία την εύθραυστη διάφανη σάρκα μου ... κτύπησα χαιρέκακα ορμητικά , χειμαρωδώς με φόρα ... και κάτα συρροή όλες τις αναστολές μου ... μάτωσα το δίκοπο μαχαίρι μου ως την γυρτή σκαλισμένη αστραφτερή λαβή του ... στόμωσε το σκουριασμένο ναυτικό μου στιλέτο ... βάφτηκε άλυκο το ασήμι ... ομόρφηνε ...

Το κοιτάζω θαμπωμένος ... με ερωτισμό ... με αυταρέσκεια ..., αλήθεια γιατί δίσταζα τόσο καιρό να κάνω κάτι τόσο πολύ διασκεδαστικό ; ... παράξενη μηχανή το μυαλό ...

Ξερίζωσα εκτός από την καρδιά μου και οτιδήποτε άλλο λάτρευα με τα ίδια μου τα χέρια και τα άφησα άπλυτα ... με το αίμα ξεραμένο στα βρώμικα νύχια ... τα μυρίζω συχνά γιά να θυμάμαι τον όρκο και να πέρνω δύναμη ... χάραξα με σπασμένο γυαλί στις παλάμες μου καινούριες γραμμές της ζωής ... όχι δεν μολύνθηκαν ... μιας και κατά ευτυχή ... η ατυχή σύμπτωση – όπως το δει κανείς - το αλκοόλ συμβαίνει να είναι εκτός των άλλων και αντισηπτικό ... τις ορθοτόμησα ... όρισα το μέλλον μου ... επαναπροσδιόρισα το παρελθόν μου ... διευθέτησα τα ατημέλητα ερμάρια της μνήμης και τότε λάτρεψα όλες τις ασυγχώρητες αμαρτίες μου ... τους έπλεξα εγκώμιο ... επικούς διθύραμβους ... τις εξύμνησα ...

Αυτο-αποκαθηλώθηκα ... αναλήφθηκα ... εξαυλώθηκα ...

( ... )

Βρέχει κρουνηδόν έξω ... το χακί λινό πουκάμισό μου λεπτό ... διάφανο ... ωσάν υμένας παρθενικός , άρρηκτος ... δερμάτινα μπεζ καφέ σανδάλια , αγορασμένα χρόνια πίσω, σε αραβικό παζάρι ... αφόρετα - του κουτιού ... τα φύλαγα και τα δύο καιρό πριν τα βάλω για πρώτη φορά ... μα φαίνεται πως διάλεξα την μέρα ... κτύπησα κέντρο ... χα χα χα !!! ... ο αιώνιος νόμος του Μέρφυ .. η αλλιώς , της επιλεκτικής βαρύτητας !!! ... χωρίς ομπρέλα ... τροπική βροχή λυτρωτική ... μεθυστική ... ευλογημένη ... καταραμένη ... μνημονοφέρτα ... ξεσηκώστρα ... αφιόνι και βάλσαμο ... ψυχοβότανο ... ψυχοκάρδαμο ... ιερόν παυσίλυπον ...

( ... )

Η αναστημένη μνήμη ανελέητη ... κατακερμάτησε την ύπαρξή μου ... άσπλαχνα τις αρχές μου έτμησε άναρχα, προσφέροντας τα μέλη της βορά, σιτιρέσιο στις στυμφαλίδες ... κατακεραυνώνει αμίληκτα ... ρέει ελεύθερη ... παφλάζει ανεμπόδιστη ... διαποτίζει και κατακλίζει τον πυρήνα των κυττάρων μου ορμητικότερα και εκεινου του αρχέγονου κατακλυσμιαίου όμβρου ...

( ... )

Η ανατριχίλα που με διαπερνάει κάνει τις τρίχες στα χέρια μου να μοιάζουν με τα ξανθά μεστά στάχυα του Ιούνη, όταν εκείνα χορεύουν ξετσίπωτα με τον αλήτη άνεμο του θεριστή ...

Δεν θα αλλάξω ...

( ... )

Μνήμεων εκρήξεις ... ολέθριες ... εκθεμελιωτικές ...

Τα σανδάλια φορεμένα χαλαρά , γλυστρούν στα πληγιασμένα πόδια μου ... ολισθαίνω στις λάσπες .. η κάθε απόπειρα να τρέξω η να βαδίσω έστω , καθίσταται ατελέσφορος ... σκέφτομαι πως είναι καινούρια και λυπάμαι να το κάνω ... μα και τι με αυτό ... ίσως τα πετάξω στο τέλος ...

Επιθανάτιος ρόνγχος ... επιβιώνω ασθμαίνοντας ...

( ... )

Ορκίστηκα πως δε θα νικηθώ …

Όρθιος θα φύγω ... σε πείσμα όλων , μηδενός εξαιρουμένου ... ευθυτενής ... περήφανος θα ατενίζω τον θολό μακρυσμένο ορίζοντα και στωικά θα περιμένω ώσπου να παγώσει η κόλαση ... - η εμμονή μιάς ζωής - ... ώσπου να δω εκείνη την νύχτα που θα φωτίζεται ... από τις λάμψεις της μαινόμενης λαίλαπας και της φωτιάς την οργή ... ο άνεμος θα ουρλιάζει με σαρκασμό σαν αρχαίος Ασιάτης δαίμονας και εγώ θα ευφραίνομαι και θα επιχαίρω ... τότε θα φτύσω στις

παλάμες μου το πυχτό σαν πύον αίμα , από τα καθημαγμένα γρονθοκοπημένα χείλη μου και με αυτο θα βάψω το ανέκφραστο πρόσωπό μου , με του μένους τα αλλόκοτα σχήματα ... ύστερα θα πλησιάσω κοντά ... πολύ κοντά ... και θα μπω ξανά άφοβα μέσα στη φωτιά, γιά να λουστώ ... άλλωστε γιά ποιό λόγο να την φοβάμαι, αφού ότι είχε να μου κάψει το έχει ήδη κάψει προ πολλού ... ποιά ζημιά να μπορεί μου προκαλέσει ... αφήνω εκείνο τον φόβο χάρισμα στις πεταλούδες ... εγώ θα τυλιχτώ στις φλόγες και θα χορέψω εκστασιασμένος γύρω της, σαν αφιονισμένος ερυθρόδερμος πολεμιστής ... σαν λιμασμένος καννίβαλος ... μεχρι τελικής πτώσεως ...

Εξάπαντος θα είμαι θεατής αλλά και ο χριστός μάρτυρας του όλεθρου και της επερχόμενης παρακμής τους !!! ...

Όχι ... δε θ' αφεθώ να νικηθώ ...

Αυτό είναι το πεπρωμένο μου ...

Με άπειρη αγάπη

Αυτός που εσύ νομίζεις πως είμαι ..

ΥΓ : Όταν απελπίζομαι, θυμάμαι ότι στην ιστορία πάντοτε νικούσε η αλήθεια και η αγάπη ... γι` αυτό προσπάθησα να είμαι μαζί σου ειλικρινής ...

Προβολές: 113

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 4 Σεπτέμβριος 2011 στις 9:11: *

Είναι φορές, που ορμέμφυτη ψυχική ανάγκη να μοιραστείς τα βιώματά σου, σε εξωθεί σε πράξεις υπερβολής ...

Καλημέρα σας ...

Σχόλιο από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 4 Σεπτέμβριος 2011 στις 11:13: Συγκλονιστικό!!!!!!!!!!

Γλαφυρότητα εικόνων απίστευτη

και ένταση στιγμών που γοητεύει τον αναγνώστη σου!!!!!!!!!!

Συγχαρητήρια Γιάννη!!!!!!

Ξέρεις να μας καθηλώνεις!!!!!

Καλή σου ημέρα...

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 4 Σεπτέμβριος 2011 στις 11:30: *

Σε ευχαριστώ πολύ Βασίλη γιά τα καλά σου λόγια και γιά τον ουκ ολίγο χρόνο που αφιέρωσες προκειμένου να το διαβάσεις ... καθώς επίσης ευχαριστώ προκαταβολικά, γιά τον ίδιο λόγο, όσες και όσους αντέξουν την μακροσκελή ανάγνωση ...

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 4 Σεπτέμβριος 2011 στις 14:13: Γιαννη τα σεβη μου!!!

καλημερα

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 4 Σεπτέμβριος 2011 στις 16:20: *

Γιώργη,

Μεγάλη μου τιμή ... σε ευχαριστώ !!!

... τα αισθήματα αμοιβαία ...

Σχόλιο από τον/την Κωνσταντίνος Μαλάμος στις 4 Σεπτέμβριος 2011 στις 17:51: Έξοχο .............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Καλησπέρα !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 4 Σεπτέμβριος 2011 στις 19:15: ο δικός μας Θεός είναι μέσα μας, αυτό έχω μάθει Γιάννη

και είναι ανθρώπινος και μας αποδέχεται όπως είμαστε,

αρκεί κάπου-κάπου να τον ακούμε.

καλησπέρα.

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 4 Σεπτέμβριος 2011 στις 19:17: *

Έτσι ακριβώς Παντελή ...

Καλησπέρα ...

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 5 Σεπτέμβριος 2011 στις 11:24: .

Υπέροχο !!!!!!!!!!!!!!

Την καλημέρα μου !

Σχόλιο από τον/την santana στις 5 Σεπτέμβριος 2011 στις 16:37: Καποτε ρώτησαν τον Αινστάιν για το άν πιστεύει στην κβαντομηχανική και αυτός είπε..

δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο θεό παιζει ζάρια με τους ανθρώπους...δηλαδή δεν πιστευει

στο απροσδιόριστο ή στην ύπαρξη πιθανότητας....Αυτό είναι και το ταξίδι σου μια άρνηση

στην ύπαρξη του πιθανού!!!

άριστο και στην πλοκή αλλά και στην επιλογή των λέξεων!!!