* 

Κτύπαγες  το  ματσακόνι  , κι  η  σκουριά  αιμορραγούσε ,

αγιασμός  στο  μετωπό  σου , ο  ιδρώτας  σου  κυλούσε .

Η  φωνή  σου  στο  μυαλό  μου , έρχεται  συχνά   τις  μέρες ,

που  η  θάλασσα  αφρίζει , αγγαλιάζοντας  τις  ξέρες .

 

Άγρια   μορφή  στην  όψη ,  χέρια   ταλαιπωρημένα ,

τα   χαρακτηρηστικά  σου , από  πίνακα  βγαλμένα .

Στο  μπόι  , ήσουν   μέτριος  , μάτια  σπινθηροβόλα ,

έμοιαζες   πως  χανόσουνα , μα  ήσουν   μέσα  σ` όλα .

 

Δόκιμος  , παιδί  ακόμα , σ` έβλεπα  να  μαστορεύεις ,

γάσες  , κόμπους  και  στρωμάτσες  στο  καμπούνι  να  δουλεύεις . 

Πάντα  σε  παρατηρούσα  σιώπηλα  , σκυφτός  κοντά  σου  ,

να  σου  μοιάσω  μια  μέρα , ήθελα  στη  μαστοριά  σου .

 

Φώναζες  και  πληγωνόμουν  και  κρυβόμουν  στην  καμπίνα ,

έκλαιγα  απ`  το  θυμό  μου  , μάθαινα  μήνα  με  μήνα .  

Κάποιες  μέρες  κουρασμένος  ,  ένοιωθα  πως   σε  μισούσα ,

κι  άλλες  της  ταλαιπωρίας  , που  με  πείσμα  σου  μιλούσα .

 

Όμως  πάντα  στα  λιμάνια , ήσουνα  η  συντροφιά  μου ,

και  στις  δύσκολες  μου  ώρες  , φίλος  και  παρηγοριά  μου .

Η  προσωπικότητα  σου  , σαν  πανάρχαιη  γραφίδα ,

κι  όσα  ξέρω  , απο  σένα   πρωτοέμαθα  και  είδα .

 

Τώρα  που  `χω  μεγαλώσει   και  μπορω  να   σ` εκτιμήσω ,

ξέρω  « μπόση »   όμοιο  σου , άλλονε  δεν  θα  γνωρίσω .

Τ` όνομα  σου  στη  καρδιά  μου , χάραξε   βαθειά  σφραγίδα ,

πάντοτε  θα  σε  θύμαμαι  Μεθανίτη  Λεωνίδα ...

 

 

* * *

 

 

Στις  20  Ιουλίου  του  1982 , ανέβηκα  πρωτόμπαρκος  , δόκιμος  πλοίαρχος  στο  « ΚΟΝΚΑΡ  ΘΕΤΙΣ »  , ένα  βασιλοβάπορο  τζενεραλάδικο  τριών  μηνών , στην  Αμβέρσα .   

 

Εκεί  πρωτοσυνάντησα  τον  Λεωνίδα  τον  Λέκκα , απο  τα  Μέθανα , ένα  σπάνιο  ναυτικό , πραγματική  φυσιογνωμία  θαλασσόλυκου , δραπέτη  απο  τις  σελίδες  του  Καββαδία. 

 

Ήταν   εκείνος  που  με  τον  τραχύ  , για  τα  τότε  κριτηριά  μου  τρόπο  του , συνέβαλλε  στο  να  μεταμορφωθώ  από  λεπτεπίλεπτος  δόκιμος , τζόβενος, ναύτης και  στη  συνέχεια  μαραγκός , κάτι  ιδιαίτερα  τιμητικό  γιά εμένα, αξιωματικός .

 

Είχα  την  σπάνια  τύχη  να  τον  συναντήσω  και  στο  επόμενο  καραβι  μου , το  « ΚΟΝΚΑΡ  ΤΡΙΑΙΝΑ »   αδελφάκι  του  « ΚΟΝΚΑΡ  ΘΕΤΙΣ » . Κοντά  του   μυήθηκα  στο μαγικό , για  όσους  τον  βλέπουν  έτσι , κόσμο  της  κουβέρτας και  στην  ψυχολογία  του  ποντοπόρου  ναυτικού .   

 

Σήμερα,  γραμματικός  πια  στον  « ΠΟΝΤΟΝΙΚΗ » , ένα  σαραντάπεντάρι  φορτηγό  εικοσιδύο  ετών, δεκαοκτώ  μήνες  ήδη  στο  καράβι , τον  εκτιμώ  περισσότερο  απο  ποτέ . 

        

Το  ποιημά  μου  αυτό  , ειναι  ένα  εκ  βάθους  καρδίας  ειλικρινές  ευχαριστώ  σε  σένα  μπόση  μου, καθώς  επίσης  και  στον  κάπτα  Ηλία Σμύρο , τον  αρχικαπετάνιο  της  ΚΟΝΚΑΡ , που  πίστεψε  σε  μένα  και  μου  εμπιστεύτηκε  αυτην  την  τιμητική  θέση  και  στη   συνέχεια  με  έστειλε  πρωτάρη  ανθυποπλοίαρχο  στο  «ΚΟΝΚΑΡ  ΙΝΤΡΕΠΙΝΤ» ένα  πάναμαξ  εβδομηνταπεντάρι  στο  οποίο  κάθησα  δεκατρείς  μήνες .

 

Λεωνίδα ... αλήθεια  πρώτη  φορά  σε  αποκαλώ  έτσι, καπταν  Ηλία ,  όπου  κι  αν  βρίσκεσθε  καλή  σας   ώρα  και  να  είσαστε  πάντα  καλά . 

       

 

Αληθεια   , ποσα   καλοκαιρια  περασαν , θυμασαι  αραγε ;

Εν  Bukpyung - Νότια  Κορέα , Δευτερα  4  Σεπτεμβριου  2006

Προβολές: 130

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 24 Αύγουστος 2011 στις 19:04

*

Eίναι  στ`αλήθεια  πολύ  όμορφο  συναίσθημα  να  καταθέτεις  δημόσια  την  ευγνωμοσύνη  σου  γιά  κάποιους  ανθρώπους - σταθμούς  στη  ζωή  σου ...

 

Παράλληλα  σας  ευχαριστώ  πολύ  όλες  και  όλους  σας ...         

Σχόλιο από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 24 Αύγουστος 2011 στις 19:06

Ποίημα,

που δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου Γιαννη Αννινου!!!!!!!!!!

Συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!!

Την καλησπέρα και το θαυμασμό μου...

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 24 Αύγουστος 2011 στις 19:12

...  Με τιμάει ιδιάιτερα το ότι  επισκέπτεσθε  το χωρο  μου, η  διάχυτη  ανθρωπια  στα  σχόλια  σας  καθώς  και  ο  εκλεπτυσμένος εύοσμος λόγος σας ... γι` αυτό επιθυμώ να σσας εκφράσω το ευχαριστώ και την εκτίμησή μου ...

 

Είναι  στ` αλήθεια  μεγάλη  χαρά μου  , να  σας  έχω  συνοδοιπόρους  ...    πλέοντας  παράλληλα  στη μακρισμένη  ρότα   ...  εκείνη  που  οδηγεί  στον  πυρήνα  του κύτταρού μας ... στην  πηγή  της  ύπαρξης  μας  ... στην  απαρχή  της  δημιουργίας  μας  ...

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 24 Αύγουστος 2011 στις 19:24

*

Βασίλη,

 

Πως  να  στο  πω  ... κάποιες  φορές  δεν  υπάρχουν  οι  λέξεις ... γι` αυτό  απλά  θα  σε  ευχαριστήσω  ειλικρινά  γιά  την  τιμή  που μου  κάνεις  να  μοιράζεσαι  μαζί  μου  κάποιες  από τις  στιγμές  της  ζωής  σου ...

 

Σχόλιο από τον/την Κωνσταντίνος Μαλάμος στις 24 Αύγουστος 2011 στις 20:28

Έξοχο .................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Την Καλησπέρα μου Γιάννη !!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 24 Αύγουστος 2011 στις 20:53

Καταπληκτικος για αλλη μια φορα!!!

καλησπερα Γιαννη

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 24 Αύγουστος 2011 στις 21:24

Γιάννη οι γραφές σου συγκινούν πάνω απ' όλα γιατί είναι αληθινές

και πλημμυρισμένες από συναίσθημα! Να, όπως σε τούτο το υπέροχο αφιέρωμα!!!!

Σχόλιο από τον/την ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ στις 24 Αύγουστος 2011 στις 23:08
Μπραβο Γιαννη μη σταματας να γραφεις και μπραβο που δεν ξεχνας
Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 24 Αύγουστος 2011 στις 23:17

με συγκίνησες Γιάννη

 

ύμνος την φιλία το αφιέρωμένό σου!!

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 24 Αύγουστος 2011 στις 23:24

*

Ίσως ... λέω  τώρα  δίχως  να  επιμένω  δογματικά  ως  προς  την  ορθότητα  των  λεγομένων  μου ... ίσως  λοιπόν, εκείνες  οι  συναισθηματικές  μας  παρακαταθήκες  να  είναι  η  αληθινή  συντροφιά  μας  την  στιγμή  της  αναχώρησησής  μας  από  τον  υλικό  κόσμο  ...  όταν  έρθει  το  οριστικό  τέλος  όλων  των  σαρκικών  δεσμών  ...  στην  τελευταία  εκείνη  έξοδο  από  το  χοϊκό  μας σκέυος  ...  στην  έσχατη  πολύτιμη  αναπνοή  ...  όταν  θα  αφήσουμε  την  εικόνα  μας  φυλακτό  και  σφραγίδα  στα  δακρυσμένα  μάτια  των  αγαπημένων  μας  ...  συντροφιά  αλλά  και   δώρο  ανεκτίμητο  γιά  το  μεγάλο  επερχόμενο  ταξίδι  μας  ...  εκείνο  που  κάνεις  δίχως  χάρτη  και  εξάντα  ...  ισορροπόντας  παράτολμα  σαν  ακροβάτης  στην  τεντωμένη  χορδή  της  ψυχής  σου  ...  δίχως  παλλινόροιο   και  πορτολάνο  ... με αλάνθαστη  πυξίδα  το  αγνό,  άσπιλο  ένστικτο  σου  και  μοναδικό,  αλλά  κυρίαρχο, εφόδιο  το  αγνότερο  συναίσθημα  ...  την  αγάπη ...

 

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά

Στατιστικά ιστοσελίδας


Βίντεο

Σήμα

Γίνεται φόρτωση...

Φόρουμ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

Η Ποίησή μου

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

ἡ κατάρα τῆς Ἀθηνᾶς

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 29, 2023. 0 Απαντήσεις

μαζὺ μὲ τὴν ἐπάνοδό μου, αὐτό

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο. Τελευταία απάντηση από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 19, 2023. 1 Απάντηση

© 2024   Created by Nikolakakos Georgios (spartinos).   Με την υποστήριξη του

Διακριτικά  |  Αναφορά προβλήματος  |  Όροι χρήσης

SEO Services