Σε μια γωνιά καθότανε κούρδιζε την κιθάρα

το πρόσωπο της γελαστό κι ένα κορμί λαμπάδα

Λενιώ τη λέγανε θαρρώ κι είχε ματιά ξυράφι

μ΄ανέμελα σγουρά μαλλιά σαν ξωτικό να μοιάζει

                  Ρ  Ε  Φ  Ρ  Α  Ι  Ν

Τραγούδαγε για τα παιδιά για της ψυχής την πλάνη

για μια ζωή που καρτερούν κι όχι για μια…

Πιστεψα άλλη μια φορά

στου έρωτα τα ψεύτικα φιλιά

Μα πάλι απογοητεύτηκα ο τρελός

πίστεψα στον έρωτα σαν τυφλός

Και μόνος τώρα τριγυρνάω

κι απο τα λάθη μου πονάω…

Υπάρχουν στιγμές τα λόγια που καίνε

υπάρχουν στιγμές τα μάτια που κλαίνε

Υπάρχουν στιγμές που οι φίλοι μου λένε

πως είναι ντροπή οι άντρες να κλαίνε

            Ρ  Ε  Φ  Ρ  Α  Ι  Ν

Δεν πειράζει γελάω με την θλίψη μιλάω

δεν πειράζει γελάω και αρχίζω ξανά

Τη ζωή μου κερνάω με κρασί τη μεθάω

δεν πειράζει φωνάζω εχει κι αλλα πολλά

Εχει κι άλλα πολλά η ζωή μου καλά

Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τρέξω

μα πόσο μπορώ…

Πες πως είμαι άνεμος που σήκωσε τη σκόνη

την σκόρπισε στα σύννεφα πρίν φέρουν τη βροχή

Ζωγράφησαν στο διάβα τους ανθόσπαρτο περβόλι

να σεργιανάει η μοναξιά στης νύχτας τη σιωπή

            Ρ  Ε  Φ  Ρ  Α  Ι  Ν

Μα μη μου πείς πως είμαι εγώ το κρύο και το χιόνι

ειμαι ηλιαχτίδα φωτεινή που προσπαθώ να μπώ

Κάτω απ΄το σεντόνι τα πρωινά να σε ξυπνώ

με την δική μου ζεστασιά θα φεύγει οτι σε παγώνει

Πες πως είμαι άνεμος που σου…

Δώσ΄μου το χέρι σου κι ας γίνουμε φίλοι

ποιός ξέρει αύριο τι θ΄απογίνει

Σβήσε το δάκρυ σου πάρ΄το μαντήλι

ποιός ξέρει αύριο τι θ΄απομείνει

         Ρ Ε Φ Ρ Α Ι Ν

Κι ας ταξιδέψουν τα παλιά

στην αγκαλιά της νύχτας

Στην αγκαλιά  της να πνιγούν

κι απ΄την ζωή σου σβήστα

Δώσ΄μου το γέλιο σου διώξε τη λύπη

κι ασε τη νύχτα μόνη να φύγει

Πιάσ΄το ποτήρι σου σβήσε τα λάθη

και η φιλία μας να διώξει  τα πάθη

Στέκομαι μπροστά στο τζάμι της σιωπής

με την παλάμη ακουμπισμένη στο περβάζι

Κι όμως δεν τρίζει η αχνάδα στην αφή

κι ο ώμος μου φωλιάζει στο σκοτάδι

Οι σκέψεις μου υψώνουν το ανάστημα

καλπάζουν και τρέχουν να προφτάσουν

Μα χάνονται σαν σύννεφα στο διάστημα

και πέφτουν στο κενό πρωτού να φτάσουν

          Ρ  Ε  Φ  Ρ  Α  Ι  Ν

Ανοιγοκλείνω πόρτες μα αδυνατώ

ν΄αγγίξω τους διακόπτες του μυαλού μου

Σε ενθυμήσεις…

Σου είχα πεί τόσα πολλά

κι άλλα πολλά σου λέω

Κι όλα μου τα παράπονα

Απο μέσα μου τα καίω

Γιατί απλά δεν ήθελες

δεν θέλεις να τ΄ακούσεις

Εκανες ότι σου βόλευε

και να πώς έχεις καταντήσει

      Ρ Ε Φ Ρ Α Ι Ν

Τα λάθη σου δεν έχουν τελειωμό

μαζεύονται και χτίζουνε βουνό

Θα΄ρθουνε καταιγίδες να σε πνίξουν

και τη θηλειά σου στο λαιμό θα σφίξουν

Σου γράφω πάλι απο καιρό

κι ένα…

Μοιάζει με ονειρο  η ζωή σαν ένα πανηγύρι

που τη χορεύουν οι πιό πολλοί μέσα σ΄ενα ποτήρι

Και την μεούνε με κρασί και την πετάνε κάτω

μα τη ρουφάνε λαίμαργα μέχρι να βρούνε πάτο

         Ρ Ε Φ Ρ Α Ι Ν

Λένε το παραμύθι τους και κάνουν όλοι κύκλο…

Σε μια γωνιά καθότανε

κούρδιζε την κιθάρα

Το πρόσωπο της γελαστό

κι ένα κορμί λαμπάδα

Λενιώ τη λέγανε θαρρώ

κι είχε ματιά ξυράφι

Μ΄ανέμελα σγουρά μαλλιά

σαν ξωτικό να μοιάζει

         Ρε φ ρ αί ν

Τραγούδαγε για τα παιδιά

για της ψυχής την πλάνη

Για μια ζωή που καρτερούν

κι οχι για μια πλεκτάνη

Το βέμμα της αλλαζε μορφή

γι αυτά που νοσταλγούσε

Σαν να προφήτευε κι…

Εγώ απο μικρός τον ήλιο τον φοβόμουνα

γιατί στα όνειρα φωτιές ονειρευόμουνα

Κι έβλεπα πως εγώ σε κάρβουνα καθόμουνα

και το παράξενο οτι ποτέ μου δεν καιγόμουνα

              Ρεφραίν

Το βράδυ στην αλάνα ανάβαμε φωτιά

κι εγώ πηδούσα σαν τρελός κι έκανα βουτιά

Κάποιος μονολογούσε, παράξενα κοιτούσε

Τι θές τι με κοιτάς πατάω στη φωτιά

θα μείνα εδώ μέχρι να πέσει η νυχτιά

Εγώ τα κάρβουνα τα έχω για κρεββάτι

γι αυτό όλοι…