Η ΛΕΝΙΩ Παύλος Ζησάκος

[zissakos pavlos]

Σε μια γωνιά καθότανε

κούρδιζε την κιθάρα

Το πρόσωπο της γελαστό

κι ένα κορμί λαμπάδα

Λενιώ τη λέγανε θαρρώ

κι είχε ματιά ξυράφι

Μ΄ανέμελα σγουρά μαλλιά

σαν ξωτικό να μοιάζει

         Ρε φ ρ αί ν

Τραγούδαγε για τα παιδιά

για της ψυχής την πλάνη

Για μια ζωή που καρτερούν

κι οχι για μια πλεκτάνη

Το βέμμα της αλλαζε μορφή

γι αυτά που νοσταλγούσε

Σαν να προφήτευε κι αυτή

μ΄αυτά που τραγουδούσε

---------------------------

Για μια ζωή αλλοιώτικη

με όνειρα κι ελπίδες

Για όλα αυτά που διώχνουνε

μπόρες και καταιγίδες

Μ΄αυτά τα βράδυα η Λενιώ

μας κτάταγε παρέα

Κι εμείς χειροκροτούσαμε

γι αυτή της την ιδέα.