ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ-Παύλος Ζησάκος

[zissakos pavlos]

Στέκομαι μπροστά στο τζάμι της σιωπής

με την παλάμη ακουμπισμένη στο περβάζι

Κι όμως δεν τρίζει η αχνάδα στην αφή

κι ο ώμος μου φωλιάζει στο σκοτάδι

Οι σκέψεις μου υψώνουν το ανάστημα

καλπάζουν και τρέχουν να προφτάσουν

Μα χάνονται σαν σύννεφα στο διάστημα

και πέφτουν στο κενό πρωτού να φτάσουν

          Ρ  Ε  Φ  Ρ  Α  Ι  Ν

Ανοιγοκλείνω πόρτες μα αδυνατώ

ν΄αγγίξω τους διακόπτες του μυαλού μου

Σε ενθυμήσεις νοσταλγίας που ζητώ

δακτυλικά αποτυπώματα του νού μου

Δεν ήταν παρά ένα όνειρο μονάχα

που τόσο εκτυφλωτικά με συνεπήρε

Στου παραδείσου το σοκκάκι με ταξίδεψε

και σε φωτεινά με πήγε μονοπάτια

Κι εγώ ακόμη στο τζάμι της σιωπής

παρατηρώ που τα ματόκλαδα σφραγίζουν

Μέ πιάνει ύπνος απο τον ήχο της βροχής

και σε ταξίδια του μυαλού οι σκέψεις τριγυρίζουν.