Αδικοχαμένος χρόνος

Και ψηλό βουνό ο πόνος

Απ’τα δάκρυα μου στάζει

Της αγάπης το μαράζι



Λάθεψε τα όνειρά μου

Και κοπήκαν τα φτερά μου

Μες το φλογερό της βλέμμα

Έκρυβε φωτιά και ψέμα



Έψαχνα να βρω λιμάνι

Η αγάπη να το φτάνει

Μα στο πρώτο μου το βήμα

Με παράσυρε το κύμα

Του τυφλού εγωισμού της

Κι η απάτη του φιλιού της

Πίκρα γέμισε και λάθη

Της καρδιάς μου το καλάθι

Και ο ουρανός θλιμμένος

Βρέχει…

Στης καρδιάς σου το γιαλό

νά 'ταν ν' αγκυροβολήσω 
σύννεφα να διαλώ,

καημούς να στρέφω πίσω.

Στης ψυχής σου την ακτή
μόνιμος κυματοθραύστης,
νά 'μαι και για το πλατύ
το χαμόγελο σου δράστης.

Στης καρδιάς σου την αυλή
να με έριχνε τ' αγέρι
μια νεράιδα καλή
για να σου κρατά το χέρι.

----

Τζίνι μέσα στο μπουκάλι
να με φέρναν οι καιροί
στης ψυχής σου τ' ακρογιάλι.
έν' αφτούμενο κερί.

Οι επαναστάτες συναντήθηκαν

Στο σταυροδρόμι της ιστορίας.

Το χώμα βάφτηκε…

Τι είναι αυτό που έδιωξε το σύννεφο

μπροστά απ’ το πρόσωπό σου,

ίσως μια αύρα που σου χάρισε

η Αγάπη απ’ το Όνειρό…

'Ανοιξε το παραθύρι

γέμισε και τό ποτήρι

έξω έχει πανηγύρι

μέσα μοναξιά.

Κάτσε κάνε μου παρέα

στην ζωή μου τη λαθραία

δεν μου ήρθαν όλα δεξιά.

Ρ

Ούτε πλοία ούτε τραίνα

περιμένουνε εμένα

για ταξίδια πού έχω ονειρευτεί.

Ούτε πλοία ούτε τραίνα

θα σφυρίξουνε για μένα

μείναν σκίτσα πάνω στο χαρτί.

*

Άσε…

Πέταξα στην ακρογιαλιά

Όλα τα όνειρά μου

Μαζί και κείνα τα φιλιά

Που σπάσαν τα φτερά μου



Πέταξα την αγάπη μου

Επάνω σ’ενα κύμα

Να πνίξω το γινάτι μου

Πριν να μου γίνει κρίμα



R : Έβαλα και μια φωτιά

Σ’όλες τις αναμνήσεις

Να μην πονάει η καρδιά

Στις στάχτες μου να σβήσεις

Ποτέ σου μην γυρίσεις



Πέταξα μες τη θάλασσα

Και σένα έρωτά μου

Κι αν την ζωή μου χάλασα

Θα βρω…

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό σχολειαρόπαιδο ακόμα

Καπετάνιος στα ποντοπόρα πλοία ήθελα να γίνω

Σε μακρινούς τόπους εξωτικούς να…

Πέρασες κι ήσουν λυπημένος
και με τους ώμους σου γερτούς
στα μαύρα σου γυαλιά κρυμμένος
σαν να συνόδευες νεκρούς.

Είδα να σέρνεσαι μωρό μου,
των εκλεκτών ο εκλεκτός,
σαν τον υπόλογο του νόμου
και λαβωμένος αετός

Πέρασες κι έμεινα σαν στήλη
να σε κοιτώ από μακρυά,
κούνησα νοερά μαντήλι

σε μια που σου 'μοιαζε σκιά.

Στου φεγγαριού το μονοπάτι

προχτές το βράδυ απόμερα

σαν ίσκιος μού’κλεισες το μάτι

πίσω από κάτι όνειρα.



Μες στων φιλιών σου τον κρατήρα

μ’ενα ζεστό χαμόγελο

άστραψες σαν φωτιά στη Θήρα

και σαν ανθός στη Σκόπελο.



R : Κύλησες στο αίμα

όνειρο γλυκό

στου Θεού το βλέμμα

δάκρυ αστρικό.



Γαρουφαλάκι φεγγαρίσιο

πες μου σαν πού να χάθηκες

και ξέχασα να σε ποτίσω

κι έσβησες και…

Εκείνο το σπίτι στην ακρογιαλιά

Με τα παράθυρα τα θαλασσιά

Που ο άνεμος το ασβεστώνει

Τα βήματά μου ακόμα…

Π Α Ν Σ Ε Λ Η Ν Ο Σ

Είναι η Πανσέληνος βουβή

και η Θάλασσα μια στάχτη,

δάσος που κάηκε η Ζωή…