Σε μια lubitel , οκτώ

φίλοι  γελούσαν στο πουλάκι

το στήθος όλων…

Μακρια

από τον προσωπικό μου χώρο,

θα εκτυλιχθεί

το δικό μου "Απόψε".

Για μια βραδιά.

Κάπου αλλού,

έτσι γεμάτο αναζήτηση

άλλων παραστάσεων,

όπου τη νέα μέρα,

μετά τη φυγή,

δε θα μείνει συνεχώς παρών

τίποτα από αυτές,

που να τις συνδέσει κάποτε,

με την ανάγκη

ν' αλλάξει,

πάλι,

η μοναδική εικόνα.

Είμαι μωσαϊκό από στιγμές,

η ενέργεια, το διάστημα και ο χρόνος.

Είμαι μια σπείρα,

η πλευρά που καταστρέφει

είμαι, ότι το χέρι σχεδιάζει

αυτό το παγκόσμιο,

όταν όλοι θα 'χουν πεθάνει.

Είμαι όποιος αναλαμβάνει,

αυτός που…

Εάν η τη ζωή σου διασχίζεις  με εάν

θα μείνει άγνωστο που θα έπρεπε να φθάσεις

δόλιες ελπίδες σου μοιράζουν δωρεάν

φράζουνε  δρόμους που μπορούσες να περάσεις

Εάν στα όνειρα σου μπλέκουν πρέπει και επειδή

θα μείνουν όνειρα θολά και θα ξεφτίσουν

άλλοι κρατάν κρυφά της σκέψης το κλειδί

θέλουν στον ξύπνιο πονηρά να σε κοιμίσουν

Εάν ο θεός σου σε κοιτάζει με θυμό

και προσπαθεί το φως του νου σου να…

Σε λίγο ο χρόνος θα αλλάξει

 καινούργιος θα'ρθεί να μας βουλιάξει

όσα δεν πρόφθασε ο παλιός

 θα αναλάβει τώρα ο νιός

τι κι αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

 κι αν τα όνειρά μας φαντάζουνε ωραία…

Προσοχή!

Υπάρχει ξαστεριά ατομικών πεισμάτων.

Σε γενικές γραμμές,

πολλή αφή

διαφεύγει αραιωμένη

προς τον ουρανό,

απευθυνόμενη

προς ανάξιους θεούς.

Οι αντιξοότητες,

μένουν.

Μια ιδέα πιο οικείες αυτές,

κι ασυναίσθητα πιο παγωμένο,

το χιόνι.

Παραμονή  πρωτοχρονιάς   και  από  τα μαύρα χαράματα,  ο  στρουμπουλός,  ασπρομάλλης  …μεσήλικας   κρατώντας  σφιχτά,  ένα  μαύρο, δερμάτινο  χαρτοφύλακα  έπιασε  σειρά  στη  ήδη  πολύβουη  μακριά  ουρά, του γραφείου  των  επιδομάτων  ανεργίας.

Υπομονετικά …

νέα χρονιά προσμένουμε

ελπίδες φορτωμένη,

σκοτάδια ν αποδιώξουμε

κι ότι μας δυναστεύει

χρόνος νά είναι γιορτινός

λαμπρός και φωτισμένος,

και ο νταλκάς του καθ ενός

να είναι ο χαμένος

να φέρει ελπίδα στη ζωή

σ ανήμπορους και μόνους,

και σ όσους κάνουν φυλακή

της λευτεριάς τους…

...δεν κρατούσε μαστίγιο

η κρίσιμη απόφαση,

και κάθε νύχτα

αγριεύουν,

όλο και πιο πολύ,

τα όνειρα...

Της αγάπης μου λουλούδια

  Σου χαρίζω και τραγούδια

Και αναμμένη στην καρδιά

  Nα'χεις του έρωτα φωτιά

Μες το δρόμο σου φεγγάρια

  κι όμορφα μαργαριτάρια

Το πρόσωπό σου να γελά

  Και την ελπίδα να…

τη θλίψη ας αφήσουμε

αδέλφια στιχουργοί μου,

και ας προυπαντήσουμε

τη νέα αυγή καλοί μου

τα δάκρυα ας ρίξουμε

σ ένα βαθύ πηγάδι,

καιρός να ανανήψουμε

με μιά ελπίδα άλλη

το χθές ας το ξεχάσουμε

το σήμερα ας δούμε,

το αύριο ας φτιάξουμε

κι εμπρός ας πορευθούμε…

Πιο εύκολα,

απ' ότ,τι νομίζεις,

βρίσκεις

τους κρυστάλλινους ανθρώπους.

Όσο εύκολα τους ρωτάς,

μέσα από μια αίσθηση

προσωπικού δικαίου,

φτιάχνοντας τη δυνατότητα

να λάμψουν

ή να σπάσουν.

 ΜΥΡΙΖΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑΣΕΜΙ

Απ' όλα, πιο πολύ είναι η Τέχνη που με θρέφει

και με βαστάει τρελόν κι αγέραστο και τζόβενο,

παραληρούντα στις αστρόλιμνες…

Κουρτίνες

ανοίγουν σε ένα γαλάζιο τούνελ

ανέμελα γυρίζουν οι αρρώστιες μας σαν τα γουρούνια…

Είναι σαν να διαδέχομαι έναν άκληρο μονάρχη

κυβερνώ μια σχεδία στη μέση του ωκεανού

έπειτα από μερόνυχτα ισχυρής καταπόνησης…

σκέψεις ανάκατες περνούν

φεύγουν, γυρίζουν πίσω

και το μυαλό μου τυραννούν

με βάσανο περίσσο

μνήμες αλλοτινών καιρών

και ξεχασμένα χρόνια

σε κύκλο μπαίνουν σε χορό

αέναα κι αιώνια

πληγές ξυπνούν απο παλιά

ανοίγουν και ματώνουν

αλλά στο στόμα ούτε μιλιά

το γέλιο θανατώνουν

μια λέξη ψάχνω μια φωνή

μια σκέψη μιαν αγάπη

σώθηκε πια η υπομονή

το όνειρό μου…

στοχάζομαι πως νύχτωσε ξανά

για τόπους που ο νους αναζητάει,

ν ανοίξει μεγαλόπρεπα φτερά

που μόνο μέσα απ τα όνειρα τολμάει

εκεί που τα αστέρια μας καλούν

σε ξέφρενο χορό με τους πλανήτες

μα κι οι ψυχές που τόσο το ζητούν

να ταξιδέψουνε καβάλα στους κομήτες

στοχάζομαι πως νύχτωσε ξανά

για ν αποδιώξω απ την ψυχή…

Δύο μέρες τώρα,

δύο αργίες πρωτοβουλίας,

τον άφηναν

ν' αντικατοπριζεται στο γυαλί,

ακίνητος,

στολισμένος άναρχα

από τα αντικείμενα της βιτρίνας.

Σκιά στα σπλάχνα της,

να ενσαρκώνει

μιά έννοια Κακού

που διαμορφώνεται

σ' εντυπώσεις κι απόψεις,

κι ας μην έχει βρεθεί

συγκεκριμένο πρόσωπο

για την ειρωνεία.

Κουπλέ

Τα στέκια μου παράτησα  

εδώ, του…