Στ’ ανοιξιάτικο περιβόλι μονάχος διαβαίνω,

όταν κοιτώ τα μάτια σου τα καστανά να μη τα εχορταίνω.



Να μπορούσα ν’ άπλωνα τα τρυφερά μου χάδια,

πάν’ στο ρουμπινένιο σου κορμί τα επερχόμενα τα βράδια.



Ήσουν μιαν όαση…

Μεγάλο το γιατί του εσώτερου ψυχολογικού μαρασμού.

Χίλιες, μύριες οι εξηγήσεις του οξύνου.

Πέρα από αυτές το γεγονός βοά:

«Το χειρότερο παραμερίζει το καλύτερο».

Και το μίσος την αγάπη.

Η απληστία νίκησε! Ο θρίαμβος της…

Υποφέρω τις νυχτιές,

που κοντά μου δε σε ‘χω,

υποφέρω που ‘φυγες,

μόνος στιγμή δεν αντέχω.



Αγάπη μου σε λάτρεψα,

το πάθος πλημμυρίζει,

τον πόνο που δεν άντεξα,

την καρδιά μου κατακλύζει.



Την ομορφιά σου την πηγαία,

που ‘χα για αγνάντι,

υπέροχη γλυκιά παρέα,

σ’ ήθελα πίσω... κι ας είν’ από γινάτι.



Τα μάτια σου τα καστανά,

κοιτώντας με ζαλίζουν,

μες στης καρδιάς μου τα…

Μπουρζουαζία, κοκεταρία συγκρότηση της πάλης

αναφανδόν η εξουσία τα όπλα υπό μάλης

ξέμεινε η μπότα και η μπομπότα ,στεφάνι στο μνημείο

τρατζιστοστοράκι παρέα η φλόγα φέγγει το μαυσωλείο



Ελλήνων τάξεις αναταράξεις τα τανκς να κροταλίζουν

για μια πεντάρα πάει η λαχτάρα γλυκά τη νανουρίζουν

Με δυο πτυχία σβήνει η Ιστορία να το ξερες μωρ Άρη

μας πεταλώνουν σιμά ζυγώνουν…

Κουπλέ

Καλά  εσύ, το  πίστευες…

Κάθε μου ορνιθοσκάλισμα

μάζεψα σ' ένα μπόγο

για να το κάνω χάρισμα

σε κάνα γυρολόγο.



Στο ντάτσουν να τα διαλαλεί

σε κάθε του ταξίδι,

στιχάκια μου ανάκατα

με της προικός τα είδη.

---------------------------------------

Στο μεγάφωνό του σφήνα

η δική μου η πραμάτεια,

θα 'ναι ανάμεσα στα…

Παράξενη επισκέπτρια σκοτεινή σαν βαθύ πηγάδι,

ήρθες σαν λαίλαπα τα πάντα στο πέρας να σκορπίσεις,

χωρίς να λυπηθείς και τίποτε ακέραιο ν’ αφήσεις,

στης καρδιάς μου της αγνής... το καταπράσινο λιβάδι.

Τα πάντα έρεαν στο είναι μου απ’ την ακατάδεκτη σου παρουσία,

των ματιών σου η γοητεία θαμπωτική γεμάτη μυστήριο

κ' η χλομάδα του προσώπου σου πικρή σα δηλητήριο,

που σκλάβος ένοιωθα παραπλανημένος... σαν σ’ ερήμου…

Κραυγή οργής





Τα σπλάχνα μου γεμάτα οργή

πόνο και αγανάκτηση

άγρια,  άναρθρη  κραυγή

που θέλει να λευτερωθεί ˙

να σπάσει του τάφου τη σιωπή

στην οικουμένη ν’ ακουστεί,

όπως εκείνη που έντυσε

με χρώματα ο ζωγράφος.



Κραυγή για την παράνοια,

τη νόμιμη ληστεία

που κυβερνούν τον κόσμο μας ˙

παίρνουν τα λίγα απ’ τους πολλούς

τα δίνουνε στους λίγους

και τους φτωχούς  φτωχότερους

στέλνουν στον άλλο κόσμο.

Αρπάζουν …

Μες  της  ζωής  το θέατρο

που  έχει  μεγάλη φάση,…

Κουλουριάζεσαι κλείνεις την πόρτα

ο ήλιος κρύβεται τον σβήνουν τα φώτα

νοιώθεις άφθαρτος σε φθείρει ο χρόνος

μες τους τέσσερις τοίχους σου μόνος

Σε τρομάζει αυτή η καταιγίδα

μα μες τα σύννεφα υπάρχει ηλιαχτίδα

την ζωή ζωντανεύει η τρέλα

να παλέψεις σου λέει χαμογέλα

Κυνηγώντας το ουράνιο τόξο

είναι δίπλα σου μα πως να το δεις

έξω βρέχει προσπαθείς να κρυφτείς

τρέξε

γίνε μια στάλα …

ΘΑ ΚΑΨΩ ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΜΟΥ

Θα κάψω τα τετράδια μου,

Στα έρημα τα βράδια μου,

Μα δεν παίρνουν την άδεια μου,

Πονούνε τα ρημάδια μου.

Αυτά έχω παραγάδια μου,

Μονάκριβα πετράδια μου,

Μες τη ψυχή τα χάδια μου,

Στη νύχτα για σημάδια μου.…

Φωτοδότης Ήλιος





Βουβά.. η μέρα τελειώνει

και η νύχτα αργά απλώνεται

σαν μια απέραντη σκιά..



Η σελήνη απόψε έχει χαθεί

ο αέρας φυσά από συνήθεια

την πλάση να τρομάζει..



Αστέρια δεν έχει ο ουρανός

όλα λίγη αστερόσκονη ζητούν

να λάμπουν έστω λίγο…



Μούχλα, ομίχλη, σκοτεινιά

Πνοή μιας Έχιδνας βαριά..

ανατριχίλα φέρνει…



Μάτια κλείνουν φοβισμένα

κορμιά τρέμουν ..σφίγγονται

παρηγοριά ζητούν στον…

Σήμερα εννέα του Δεκέμβρη

τ’ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά

τ'όνειρο στην άγκαλιά της γέρνει

κι η Αννούλα λάμπει και γελά !

Σήμερα γιορτάζει και το ξέρει

είναι η Αννούλα του χιονιά

σαν νυφούλα-μυγδαλια θα φέρει…

Ήταν κρίμα που μεγάλωσε,

ο πόνος στις πόρτες της καρδιάς,

ήταν κρίμα που το μάτι έχασε,

την πρώτη ακτίνα αντηλιάς.



Έφυγα γρήγορα ένα πρωινό δροσερό,

καθώς έτρωγες το κορμί μου σαν σαράκι,

τις παραξενιές σου άλλο δε μπορώ,

ούτε των χειλιών σου το φαρμάκι.



Λυπάμαι τα όνειρα που χαράμισα,

τις νύχτες που ‘ταν τόσο σκοτεινές,

τα νιάτα μου για σένα έχασα.



Την ηρεμία στη ζωή νοστάλγησα,

οι μέρες έπαυσαν να είναι φωτεινές

κι…

Εγερτήριο κάλεσμα

(στο Γίγαντα του βράχου του Καυκάσου)





Γίγαντα

που σε κρατούν

στο βράχο καρφωμένο

να σ’ αφανίσουν δε μπορούν

τι τους κρατάς στο χέρι.



Σηκώσου,

στάσου ορθός,

μάζεψε

τις δυνάμεις σου,

σπάσε

τις αλυσίδες που σε κρατούνε δέσμιο,

σύντριψε

με έφοδο το Κράτος και τη Βία,

αφάνισε

και τους ‘‘θεούς’’ που τα καθοδηγούνε.



Άναψε

πάλι τη φωτιά,

που δώρισες στον κόσμο,

να κάψεις…

Μέσα στα χέρια μου σε βρίσκω ξαπλωμένη

να ονειρεύεσαι, να κλαις και να κοιμάσαι,

στην αγκαλιά μου θα ξυπνάς ερωτευμένη

και εγώ θα νοιώθω αν μ' αγαπάς κι αν με θυμάσαι.

Μέσα στα μάτια μου σε βρίσκω δακρυσμένη

για το παρόν σου που γερνά και σε πλακώνει,

στην αγκαλιά μου θα αγαπιέσαι ευτυχισμένη

με μιαν αγάπη που το σύμπαν αυλακώνει.

Μέσα στο όμορφο ταξίδι που με δένει,

που με κλειδώνει στη δική σου φυλακή,

μαζί με μένα δεν θα είσαι πια…

Έφυγες ένα πρωινό χωρίς να πεις ένα αντίο,

μου λείπει αφάνταστα το χαμόγελο σου το γλυκό,

που να χαρίζεις άραγε τα φειδωλά σου χάδια;

Και ποιος θα απολαμβάνει το κορμί σου το μαγευτικό.



Φεύγεις γι’ άλλη μια φορά από κοντά μου,

λείπεις μόνο μερικές ώρες φαντάζουν όμως αιώνες,

νοσταλγώ την γκρίνια της στριγκλιάς σου φωνής

και τα λόγια σου τα σκληρά σαν βαριές κοτρώνες.



Υπάρχει μόνον ένα κορμί στο κόσμο τούτο,…