Ο Γίγαντας



Από τα χρόνια τα παλιά

με Κράτος με τη Βία

και Φήμη την αγία

κρατούν το μέγα Γίγαντα

στο βράχο καρφωμένο ˙

με άγριους γυπαετούς

βρικόλακες αχόρταγοι

σκίζοντας το συκώτι του

το αίμα του ρουφάνε ˙

μα να τον θάψουν δε μπορούν ˙

γνωρίζουνε τη δύναμη

που κρύβει η ύπαρξή του.



Όμως  «έσεται ώρα και νυν εστίν»

τις αλυσίδες σπάζοντας 

εν πλήρει συνειδήσει να σηκωθεί

ο γίγας τρομερός

και με ένα φύσημα…

ΞΕΡΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΩ

Θέλω να αποκοιμηθώ,

Να μη ξυπνήσω την αυγή,

Απ’ όλους να λησμονηθώ,

Λες και δεν πέρασα απ’ τη γη.

Και ας κομμάτι λυπηθώ,

Με τους αρχάγγελους μαζί,

Είναι ότι θα θυμηθώ,

Η μάνα μου απέκαμνε να με ζει.

Ζητώ…

Είπες φεύγεις να μην ξέρεις,

να μην βλέπεις και ν' ακούς

μέχρι που να μπει πορτιέρης

στων ανέμων τους ασκούς.



Μπρος σου πνέει ο Βαρδάρης,

πίσω έχεις το βοριά

κι είπες των ματιών θα πάρεις

γι άλλες πόλεις και χωριά.



Και θα ξαποσταίνεις μόνο

όπου η χαρά αντηχεί.

Των ανθρώπων κι άλλο πόνο

δεν αντέχει η ψυχή.



Την καρδιά μην φαρμακώσεις

θα ξεχάσεις ν' αγαπάς

και θα φεύγεις πριν…

Θα ήτανε πρωί, πολύ νωρίς, δεν είχε βγει καν ο ήλιος. Φαινόταν, όμως, η λάμψη του πίσω από τα βουνά του χωριού. Με ξύπνησαν οι δυνατοί ήχοι από το σπίτι του. Σηκώθηκα και πήγα στο παράθυρο να δω. Δεν είδα τίποτα. Όλοι οι δρόμοι και οι αυλές άδειες. Μόνο ο ήχος από τα πουλιά που μόλις ξυπνούσαν, ακουγόντουσαν σ' αυτό το κρύο πρωινό.

Γύρισα πίσω στο κρεβάτι να κοιμηθώ, μα μόλις άρχισα να κλείνω, σιγά – σιγά, τα μάτια μου, άκουσα πάλι τον ήχο αυτό. Ήταν πολύ…

Κουπλέ

Διαφημίζεις  διαρκώς…

*

Το κύμα πυρωνόταν απ` το φως ,

στην άγονη γραμμή του παραδείσου ,

κι αν σε φοβίζει τουτη η νύχτα κι ο αχός ,

από το μεσιανό κατάρτι μου κρατήσου .



Φύκια , που `πλεξε γάσα ο αφρός ,

τιάρα θα φορέσω στα μαλλιά σου ,

και με κοράλλια που στολίζουν τον βυθό ,

ναό θα χτίσω να φυλάς τα όνειρά σου .



Άρτεμη , της ψυχής μου ομορφιά ,

πάντα παράλογα θ`ακους ότι σου λέω ,

αλλόκοτος κι αν είναι ο καιρός ,

δεν με φοβίζει ,…

*

Όνειρα  πλάθει  στο  μυαλό  γιά  μπλέ  γοργόνες

καθώς  με  τέχνη  συρματόγασες  ματίζει, 

κι  αν  τα  μαλλιά  του  γκρίζαραν  σκληροί  χειμώνες

ο  Αποστόλης ... στα  καράβια  του  αρμενίζει.

Του  βαπορίσιου  μεροκάματου  εργάτης

ναύτης  ταγμένος  στη  σκουριά  και  στον  αγώνα,

ένας  λοστρόμος  γεννημένος  ναυτεργάτης

που  γιά  τα  δίκια  πάλεψε  μισό  αιώνα.

Να  γνωριστούμε  θέλησε  κάποτε  η …

Στο περιβόλι του τρελού

ανθίζουν ουτοπίες

κύματα μυστικού γιαλού

κι αγνωστες ιστορίες.

Μπαίνω τρυγώ το μενεξέ

και του πελάου το τίλιο

των προφητάδων το μπαξέ

που 'χει τις νύχτες…

Το μόνο που με νοιάζει σαν θα φύγω

είναι εσύ πού θ' ακουμπήσεις.

Τα δάκρυα μωρό μου σε ποιον ώμο

θα γείρεις για να τα σκουπίσεις.



Σαν φύγω είν' η έννοια μου η μόνη

με χάδια ποιος θα σε σκεπάζει.

Κι αν κάτι σε πονά και σε πληγώνει,

ποιος θα σου λέει, δεν πειράζει.



Η σκέψη όταν φύγω με βαραίνει

μη δε σου δίνουν σημασία,

μη κάποιος σε μαλώνει, σ' αποπαίρνει,

μη με ζητάς κι έχεις αιτία.



Όταν θα φύγω είναι μια μου…

Η  κατάσταση  πραγμάτων

κι΄ όλων  των αμαρτημάτων…

Σε αυτούς που αυτοπροβάλλονται σημαντικοί, σπουδαίοι,

εγώ θα λέω πάντοτε πως είμαι ένας αλήτης,

μες τα στημένα οράματα το όνειρο δεν ρέει

και 'γω ασύμμετρος, τρελός, του κόσμου μου πολίτης.

Σε αυτούς που αναγορεύονται ηγέτες και σωτήρες

θα μπαίνω στα ρουθούνια τους σαν μύγα με μανία,

της εξουσίας τα νερά ορέγονται οι μνηστήρες,

μα εγώ σαν τσούχτρα θα χτυπώ και σαν παλιά ερινύα.

Σε αυτούς που θα ξοδεύονται σε επίχρυσα σαλόνια

πατώντας κόκκινα χαλιά…

Μπήκε ο χειμώνας

 (στο ρυθμό παλιού ρεμπέτικου)





Μπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα ‘χει χάσει

γιατί πετρέλαιο δεν έχει ν’ αγοράσει

κι απ’ το κρύο κίνδυνος να ξεπαγιάσει.



Κι ενώ δεν έχει…

Αναφιλητά ακούγονται στη γη των ανθρώπων

Τα δάκρυα έχουν αποδέκτη το πέπλο του μίσους

Απ’ άκρη σ’ άκρη  απλώνεται το διάφανο, αόρατο κάλυμμα

Ο άνθρωπος γνωρίζει την αιτία, την πηγή π’ αναβλύζει έχθρα

Μα αρνείται την αποξήρανσή της, το μπάζωμά της…

δεν ξερω εαν αυτο που ζω μπορω να το ελεγξω

δεν ξερω εαν σκεφτομε το μελλον

δεν ξερω εαν υπαρχει μελλον

δεν ξερω εαν υπαρχει ελπιδα και που να την βρω

δεν ξερω εαν πρεπει να ελπιζω

δεν ξερω εαν υπαρχει λυση

και αν υπαρχει που και πως θα την βρω

ενα πραγμα μονο ξερω

οτι υπαρχω οτι ζω

οτι αναπνεω

οτι και αν αυτο μου λεει

οτι και αν αυτο με οδηγει

οτι και αν αυτο μου δειχνει εναν δρομο

μια…

Στο κρυο τζαμι πλησιασα το προσωπο μου

η ζεστή ανασα μου θολωσε τις εικονες

ελαφρως με το μανίκι μου,σκουπιζοντας τίς φανέρωσα

η βροχη εξω εγλειφε το τζαμι

δικους της ηχους δημιουργούσε

ένα ρίγος ψύχους με διαπερασε

ο χειμώνας ηρθε και με αγγιξε θαρρώ

στην θυμηση μου ηρθε η ύπαρξη ενος παλτού απο χοντρο κασμίρη,

ακριβό δωρο απο φίλο παιδικό

τελευταία φορά δεν θυμόμουν πότε το φόρεσα

μα τωρα το κουρασμένο σωμα μου…

Δος μου νύχτα ένα φεγγάρι

όπως τα αλλοτινά,

εδώ χάμω να βολτάρει

γιατί είναι σκοτεινά.



Πες μου πού έχει μισέψει,

σε ποιον μπλέχτηκε κισσό,

το τραγούδι μου να θρέψει

που απόμεινε μισό.



Νύχτα δείξε μου πού σκάει,

και πού είναι αναφτό

να με πάρει να με πάει

στον παλιό μου εαυτό.…

Καλημέρα και καληνύχτα αγάπη μου

σε σκέφτομαι ξανά

σε σκέφτομαι πάντα.

Πάει καιρός,πολύς θα΄λεγα,

από τότε που προσπάθησα να βγώ

από αυτό το αδιέξοδο,

να μην σε κουβαλάω πάνω μου,

να μην είσαι κομμάτι του εαυτου μου.

Ξέρεις που κατέληξα,

ότι η διέξοδος και η αδιέξοδος τελικά

δεν απέχουν και πολύ

ή μάλλον δεν θέλουμε να απέχουν

κι αυτό,γιατί πολλές φορές η διέξοδος που ψάχνουμε

είναι η…

Το πάθος δεν έλεγα ν’ αφήσω,

για τα μάτια σου που τόσο αγαπώ,

στη σκέψη δε μπορώ να σβήσω,

τον έρωτα που καρδιοχτυπώ.



Είσαι το λαμπερό μου άστρο,

που φωτίζει με γαλήνη την καρδιά,

το κύμα της μελαγχολίας άσ’ το

κι έλα να πνίγουμε στα χάδια και φιλιά.



Ο νους μου μέρα νύχτα ταξιδεύει,

σε λιβάδια καταπράσινα δροσερά,

την αγκαλιά σου λαχταρά προσμένει,

σε ατέλειωτης την νύχτα ξαστεριά.



Είσαι…

 ΤΟ ΤΩΡΑ ΨΑΧΝΕΙ

ΤΟ ΦΩΣ.

ΤΟ ΦΩΣ  ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ

ΠΑΝΤΟΥ

ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

ΣΤΟ     ΒΛΕΜΑ

ΣΤΗΝ  ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ…