Βινύλιο.

Όλοι  μας ξαναθυμίζουν

πάρτι,  σέικ και ταγκό  

εθισμένους να γυρεύουν

άκουσμα αυθεντικό .

Να μαγεύουν θιασώτες

να κεντρίζουν θυμικό

να `ρχονται μ` ένα σεκόντο

και  τραγούδι ρυθμικό .

Να γεμίζουν μ` ένα θαύμα

τους καιρούς μας, λαμπερό

σχέσεις να  αρωματίζουν

με  προφίλ νεωτερικό .

Με τους δίσκους…

Ἐν ὀνόματι τοῦ ἤθους κυρίως,

πρᾶγμα ποὺ συνεπάγεται ἐλευθερία καὶ ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῆς κάθε ἀρετῆς,

ἔγινα ἔξω φρενῶν ὅταν εἶδα κάπου νὰ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος:

"Διάπλασις τῶν Παίδων "

χωρὶς αὐτὸ νὰ ἔχει σχέση







μὲ τὸ περιοδικὸ ποὺ ἐξέδιδε ὁ…

Ω της νυχτιάς Πελαγινή παραίσθηση γλυκιά μου

ανάμεσα Μονεμβασιάς και πέλαου κι ουρανού,

ζωή μου πρότερη, αστραψιά, νιότη μου και χαρά μου,

παιχνίδισμα του Ζέφυρου στη φλέβα και στον νου...

Σαράντα χρόνους δίσεχτους στην ξενιτιά τη μαύρη,

Σπάρτη λέω την Αστόρια και κάστρο…

=========================================

Βαριά τα πρόσωπα σκυμμένα

τσιγάρο, βλέμμα στα χαμένα

τους πνίγει αόρατος εχθρός

δρόμος κλειστός, δρόμος σαθρός ...

Στέκουν οι αγρότες παγωμένοι

χρόνια στην αντηλιά καμένοι

κρύα η φάτσα του υπουργού

σφίγγει η θηλιά του γεωργού ...

Ψεύτικα λόγια κι υποσχέσεις

πόσους αρχόντους να ξεχέσεις

πιστοί οι λαοί, φρέσκα ζυμάρια

προδότες…

=====================================

Πήρε το δρόμο που δεν έπρεπε

που οδηγεί στη λησμονιά μου

τράβηξε κι έφυγε από κοντά μου

αχ και νά ‘ξερες πως μάτωσε η καρδιά μου

Πήρε το δρόμο και δεν έβλεπε

πόσο με πλήγωσε, πεθαίνω

έφυγε και τώρα πιά δεν ανασαίνω

αχ και δρόμο δύσκολο αγάπη μου διαβαίνω

Πήρε το δρόμο που με πόνεσε

τα φυλλοκάρδια μου έσκισε

πίστη τυφλή και πέτρινη τη…

εκδοχή 1η

Στην λησμονιά σου, αγέρωχος στέκω…

Η κυρια με το σκυλακι

και το κοκκινο λουρι

βγαινει βολτα το βραδακι

η ψυχη μου να χαρει.

Τα πεζουλια αναστεναζουν

κανουν ακρη τα μπετα

χρωματα τα σπιτια αλλαζουν

σαν εκεινη περπατα.

Φευγω παντοτε στη πενα

καθε βραδι ανελλιπως

χαιρεται, μου λεει και μενα

με καρφωνει πυρετος.

Αγρια κοιταει ο σκυλος

διολου δε με συμπαθει

του χαμογελαω σα φιλος

μηπως και με λυπηθει.

Περιμενω στο παγκακι

καθε βραδι…

========================

Άλλοτε  σε στοιβάζουνε

συχνά πυκνά σ’ αδειάζουνε

φορές σε σχεδιάζουνε

διάφορα σου βάζουνε.

Κι εμένα κάτι με ωθεί

να βρίσκομαι κοντά σου

συνώνυμό σου η αραχτή

αδιάφορη η μπογιά σου.

Τέσσερις έχεις συνοδούς

μπορεί νά ‘ναι και έξι

πιο λίγοι η και πιο πολλοί

στη χάση και στη φέξη.

Άπειρες έχουν ειπωθεί

κουβέντες εμπροστά…

ΣΤΗΝ ΚΑΚΟΤΟΠΙΑ

Έπεσα σε κακοτοπιά,

Ένιωσα την απανθρωπιά,

Δεν παύανε τα κουτσομπολιά,

Δεν κάνω για δουλειά και φαμελιά.

Ζούσα χρόνια τη ψευτιά,

Έφτασα στην εσχατιά,

Η ζήση κακή μητριά,

Και δεν έβρισκα γιατρειά.

Μα περάσανε αυτά…

Άσε με να σου μιλήσω

κ'τα γκρίζα να τα δεις πολύχρωμα

μέσα στη βουή του κόσμου

την ξεχασμένη μελωδία να…

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

 Καθε χρονο τετοια μερα

Αλλος ενας  Παει περα

Φορτωμενος  αναμνησεις

Και γιοματος συγκινησεις

Της καρδιας τα φυλλαρακια

Χτυπα μου τα παλαμακια

Να σε νοιωσω δυνατα

Πουσαι  μεσα και χτυπα

Παλαμακια κι αγκαλιες

Να ανταλλαζουν οι καρδιες

 Ας το χρονο να παλιωνει

Την αγαπη  να κλειδωνει

Ας το χρονο  να περναει

Η αγαπη δεν γερναει

 Της καρδιας τα…

Koίτα τον ήλιο στα βουνά την ώρα που ανατέλει

Άκου τον κρύο άνεμο τις νύχτες που φυσά

Να κρυσταλώσει το φιλί γλυκό να στάξει μέλι

Μέλι-ποτάμι αγύριστο στη φλέβα μου βαθιά.

Κοίτα στο σκότος τ' άφεγγο τη μάνα τη σελήνη

Άκου το κλάμα των πουλιών στη μαύρη συννεφιά…

Κι ο,τι άφησα εδώ

γυρνώ ξανά γύρω απ' αυτό

Σε κύματα και βήματα

σε χορό ταγκό ανήμερα

ματιές καυτές αινίγματα

γεννούν σπίθες αγγίγματα

που με τραβούν στα ίχνη σου

μαραίνοντας τη λήθη σου

Κι ο,τι μου δωσες εσύ

το πήρα πίσω από ντροπή

σ' ένα σπίτι αδειανό

σε μονοπάτι με γκρεμό

δάκρυ καυτό τρέχει πηχτό

Κι έμεινε τ' όνειρο μισό

να με τραβά στα ίχνη σου

μαραίνοντας τη λήθη…

=========================

Κεί που πατώ είναι σπίτι μου

κεί που κοιτώ η αυλή μου

κι όπου πετάς σπουργίτι μου

η μοίρα είν’ η καλή μου ...

Μέσα σε σκέψεις όμορφες

στου ουρανού τους κήπους

σε λέξεις ιδιόμορφες

και στου ρυθμού τους κτύπους.

Στης μέλισσας το βομβητό

στο θρόϊσμα τ’ ανέμου

στο βράχο τον πελεκητό

σπουργίτι μου ακριβέ μου.

Κατάνυξη του πρωϊνού

το δείλι…

Τέλος εποχής και η αρχή μιας νέας.

Και τελειωμό δεν έχει η διαπάλη.

Σαν τη διαρκή αναζήτηση του νου.

Ίδια με την ακατάπαυστη πολυλογία.

Άνευ ουσίας και σημασίας. Δίχως προορισμό.

Ο άνθρωπος υποκλίνεται στην αυθεντία.

Σε όλα τα κρίματα του ορθολογισμού.

Αυτοματισμοί παραμερίζουν τη φυσικότητα των πράξεων.

Και η εξειδίκευση παράγει μονόφθαλμους.  

Το ψεύδος γίνεται φάρος των καραβοκύρηδων.

Και οι μούτσοι συγκαταβατικοί…