Τα κατακόκκινα σου χείλη,

γλυκά και ζουμερά σαν το ροδάκινο,

ομόρφαιναν τ’ ανοιξιάτικο δείλι,

σβήνοντας κάθε πικρό παράπονο.

Τα χείλη αυτά τόσο γλυκά,

που κοσμούσαν την αρχή του ουράνιου τόξου,

με όλα τα…

Κουπλέ

Πακέτο άδειο, όνειρα σκόρπια…

     Αθανασία!

Κουβέντα στην κουβέντα

ώσπου να ψιχαλίσει

τα όμματα

ο Θανάσης

να σου η Αθανασία!

Τόσο πολύ του άρεσε

λες κι ήταν χθες.

Σαν το μπουμπούκι

 σ` όνειρο!

Μη το ρωτάς αν τ`

άγγιξε.

Το σίγουρο ήταν

κάθισε

το άνοιγμα της άνοιξης

εις το διηνεκές…

Τάσος Παντ. Δασκαλάκης

Μέσα στη νιότη πάντα ψάχνω για το χρόνο,

σ' αυτή που σε 'φερε στους ώμους μου γεράκι

ξερνούν τις φλόγες τους της μέρας μου οι δράκοι

μέσα απ' τα έγκατα της γης που θα ματώνω.

Μες την ομίχλη, του καιρού μαργαριτάρι

πυκνά τα νέφη που σκεπάζουν μαύρα μάτια,

κρύβουνε δάκρυα της ψυχής τα μονοπάτια

και το μεγάλο της ζωής το αλφαβητάρι.

Τα καλοκαίρια τη ζωή μου θα αντιγράφω

πάνω σε φύλλα λεμονιάς, ροδιάς και δυόσμου,

τραγούδια ανθίζουν στα ραδιόφωνα του…

Ο Ασβέστης κάτασπρος συνέπραττε με τις ηλιακές ακτίνες

διαχέοντας στην ατμόσφαιρα το φανταχτερό φως του ηλίου

Τα άνθη συνηγορούσαν στην φαντασμαγορία

περιλούζοντας τον αγέρα με το ευωδιαστό νέκταρ τους 

Ένας παράδεισος... με σάρκα και οστά.

Κατα Ματθαιον



(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 23)

27 Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι…

Για τον έρωτα λιώνει κ’ υποφέρει

η καρδιά μου απ’ αυτόν τον φτερωτό θεό,

στη ψυχή μου ευτυχία φως να φέρει

το σώμα σου καθώς θαυμάζω το καμαρωτό.

Πόσες ώρες ανούσιες στεκόμουν,

ξαπλωμένος ανάσκελα στη κλίνη,…

Χάρτινη η καρδιά του διπλανού μου και φοβάμαι μήπως την κάψω, με την αγάπη που θέλω να του προσφέρω.

Πύρινη η ματιά μου και φοβάμαι μήπως τα μάτια μου τον πληγώσουν.

Ρόδινη η ζωή του διπλανού μου και φοβάμαι μήπως άθελά μου την καταστρέψω....

Με αγάπη έπλασε το χέρι του Θεού

και τα ευλόγησαν η αλμύρα και ο χρόνος ,

βράχια μοναχικά ... διάσπαρτα παντού

κορμιά που γέννησε της θάλασσας ο πόνος .



Μέσα στο πέλαγος στέκουν αγέρωχα

φρουροί αρχέγονοι το φως υπηρετούνε ,

χαίρονται τη ζωή και ερωτοτροπούν

τα μυστικά του κάθε κύματος ακούνε .



Καράβια χαιρετούν κι ύστερα χάνονται

κάθε φορά που η παλίρροια τα σκεπάζει ,

πρωτού περήφανα ξανά αναδυθούν

και στοργικά τα χαιδέψει…

Ζωή μου περασμένη,

χρόνια εαρινά,

για σας είμαι μια ξένη,

ξαδέρφια μακρινά.



Στου χθες το καλντερίμι,

πια παρατηρητής,

κοινό με το αγρίμι,

ψάχνω για κάτι τις.



Στα αποτυπωμένα

-φόντο μενεξεδί-

Κάπως θυμίζει εμένα

το γελαστό παιδί.



'πο τρεχε σαν τη σφαίρα,

Λαγκάδι-Παναγιά

κι απ' το χωριό το…

Κλινοσοφιστὴς, αὐτὸ τὸ ἱερὸν τέρας ποὺ θέλει νὰ σοῦ στεριώσει ἕνα νῆμα

σὰν τὸ Γιοφύρι τῆς Ἅρτας, ἀχαΐρευτε Αἰνειὰν, ἔγραψε:



ἄν ἡ σάτιρά μας τελειώσει,

θεός τις μᾶς ἔχει προσημειώσει.



Ὡς πρὸς τὴν Σάτιρα, ξεφούσκωσεν ἡ ἀπορία σου;

Δὲν σκέφτεσαι,…

*

Στο μέτωπό σου μιά λοξή χαραγματιά …

Περπατούσαν ολόγυμνοι από μπροστά μου, 

γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη.

Ένας ξέκοψε και κοντοστάθηκε για λίγο ,

κάτι κρατούσε στα χέρια του δεν τολμούσα να κοιτάξω.

Πάρτο μου είπε το χρειάζεσαι να καλύψεις την ψυχή σου.

Το έπιασα στα χέρια διστακτικά. Φεύγοντας τον άκουσα να ψιθυρίζει 

αν δεν θέλεις να δεις την δυστυχία κλείσε τα μάτια σου να ξέρεις όμως

ότι εξακολουθεί να υπάρχει. 

Απομακρύνθηκα ιδρωμένος. 

Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ένοιωσα…

Σπαράζει η καρδιά μου,

όταν σε αντικρίζω,

σπαράζει κι είν’ το κρίμα μου,

όταν από έρωτα πλημμυρίζω.

Την γοητεία των ματιών σου,

αγνάντευα στην ηλιαχτίδα,

να χαιδεύσω των χεριών σου,

την απαλή επιδερμίδα.

Το κορμί σου ανθισμένο,

σαν λουλούδι του αγρού,

ν’ άπλωνα τα χάδια περιμένω,

μες στην…

Φίλος από τα παλιά





Ένα φίλο είδα χθες απ’ τα παλιά

και ξυπνήσανε δεκάδες αναμνήσεις

που ‘χαν σβήσει απ’ του χρόνου τη φθορά

και μου φέρανε ωραίες συγκινήσεις.



Θυμηθήκαμε μαζί τα παιδικά

και τα άγουρα εφηβικά μας χρόνια

τα σκιρτήματα καρδιάς ερωτικά

και τα πρώτα μας του έρωτα καψόνια.



Ξαναγίναμε για λίγο τα παιδιά

που ‘χαν μπρος τους ανοιχτούς όλους τους δρόμους

που δεν δίσταζαν μπρος στην κακοτοπιά

κι…

ἀπὸ  ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ,  Κυρ.  12 Ἰαν,. 2014 7:26 am

Ό,τι προπαντός μας γοητεύει στους ανθρώπους είναι η ιδέα που δημιουργούμε στο μυαλό μας για εκείνους.

Ό,τι  προπαντός μας γοητεύει στα πράγματα είναι η ψευδαίσθηση της απόκτησής τους.

Και στις δύο περιπτώσεις το είναι του ανθρώπου και του πράγματος χάνεται.

Ήταν κάτι νύχτες χειμωνιάτικες και κρύες,

μελαγχολικές, θεοσκότεινα ψυχρές,

που ο πόνος της ψυχής μεγάλωνε ακόμη ολοένα,

η απαισιοδοξία, οι σκέψεις αυτές οι παγερές.

Πλανιόταν ο νους μου σ’ ανοιξιάτικα περιβόλια,

εκεί οπού η μαγεία της φύσης σε…

ο ηλιος κρυφτηκε στην ομιχλη

και γω περπατω στο μονοπατι

σκυθρωπος αναπολωντας

τα χαμενα χρονια 

η ψυχη μου, μου μιλά

μα εγω βουβος βαδιζω

στο μονοπατι

τα βηματα μου βαρια

στις υγρες πετρες εσερνα

οι σκεψεις σαν το φως

ετρεχαν και χανοταν

στου χρονου το απειρο

το βλεμμα σηκωσα ψηλα

τον ηλιο ειδα καθαρα

η ομιχλη χαθηκε στην μαχη με το φως

και γω στεκομουν εκει

βουβός…