Δεν σε ρώτησα ποτέ

[Νατάσα Κουμπούνη]

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει
ξέρει κανείς για να μου πει
γίνεται ευχή στα αστέρια φτάνει
ή γκρίζα γίνεται βροχή;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει
εγώ δεν έμαθα ποτέ
άγκυρα γίνεται σ’ ένα λιμάνι
η χάνεται στο τόσο μπλε;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει
ντύνεται χρώμα του ουρανού
κάνει παρέα στο φεγγάρι
ή εγκλωβίζεται στο νου;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει
αφήνει κάτι απ’ το άρωμά σου
σαν γείρω πάνω στο μαξιλάρι
να κοιμηθώ με τα όνειρά σου;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει
παίρνει λιγάκι από τη χαρά μας
όπου αλλού κι αν κάνει στάση
κρατάει κάτι από τα δικά μας;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει
σβήνει στο χρώμα των ματιών σου
γυμνή ξαπλώνει στο κρεβάτι
αποθεώνει κάθε δικό σου;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει
γίνεται δάκρυ στα τσίνορά μας
καθώς στο πρόσωπο κυλάει
ξεπλένει λίγο τη μοναξιά μας;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει;
Αλήθεια, δεν σε ρώτησα ποτέ, ποτέ…

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καταπληκτικο!!!

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

Υπέροχο ...

[Νατάσα Κουμπούνη]

Σας ευχαριστώ και τους δυο :)

[Δημήτριος Γκόγκας]

Είναι τόσο δυνατό, που η επανάληψη του στίχου: Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει σε κάθε στροφή, αντί να κουράζει, επιταχύνει την ανάγνωση. Ότι άλλο και να πω ίσως θα είναι κουραστικό. Πάρε του δυο χαρακτηρισμούς  των προηγούμενων κυρίων και πλέξε έναν δικό μου. Συγχαρητήρια.

[Παντελής]

η αγάπη δεν πεθαίνει γίνετε φυλαχτό μας.

[Παντελής]

συμπάθα με για την ιδιοτέλεια μου στην αγάπη,

μα έτσι την έβλεπα μέχρι σήμερα και είναι σκληρό.

[Ειρήνη]

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει
ξέρει κανείς για να μου πει

Ούτε κι εγώ ξέρω! Ξέρω όμως ότι αυτό που διάβασα μου άρεσε πάρα πολύ!!!

Καλώς όρισες Νατάσα!

[Νατάσα Κουμπούνη]

Δημήτριε, Κωνσταντίνα, Ειρήνη σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!

Παντελή ίσως να έχεις δίκιο... ίσως, κάποιες φορές να γίνεται φυλαχτό μας...