Χρυσές οι ώρες της σιωπής

πριν βγει ο ήλιος και καείς

ταλάνισα τις λέξεις

τυράννησα μιαν προσευχή

για να έχει κρότο η ευχή

πριν να με σημαδέψεις

Δεν έχει σήμερα γιορτή

ανήμπορη μες στη σιγή

κρατώ τον εαυτό μου

για να ξορκίσω τα φθηνά

μικρά ερωτηματικά

πριν γίνουν σύντροφός μου

Κάπου στα δάκρυα της βροχής

ανάσανα μια στιγμή

δική σου εικασία

μα κατρακύλησες νωρίς

το ουράνιο τόξο πριν να δεις

έγινες…

Ανοίγω ομπρέλα, θα βρέξει βλακεία σήμερα. Είναι μια από αυτές τις μέρες που απλά ανακυκλώνεις τις εικόνες σου, γίνεσαι προτζέκτορας και αναπαράγεις τις διαθέσεις των άλλων. Ο κινηματογράφος δεν λέω, καλός είναι. Αλλά ποτέ δεν υπήρξε η αδυναμία μου. Να 'ναι το ότι όλα συμβαίνουν μέσα σε μιαν οθόνη; Να 'ναι που δεν μου αρέσει το ποπ κορν και η κόκα κόλα; Να 'ναι η τελειότητα των ηθοποιών, μετά από τα τόσα πάμε ξανά, του σκηνοθέτη; Πάντα είχα μιαν αδυναμία στο θέατρο. Στη ζωντανή επαφή με αυτό…

Στα μπαλωμένα μπλουζάκια που καλύπτουν ακόμη τα κύτταρά μας

Στα καπέλα που δεν φορέσαμε όπως θελήσαμε

Στα χαμηλά ταβάνια που μας έκρυψαν το μπλε και ρουφήξανε τη σκέψη μας

Στο μοβ λαμπατέρ που του κρεμάσαμε ανέμελα ένα όνειρο και στέγνωσε

Στις μαύρες κουρτίνες που δεν τολμήσαμε να ανοίξουμε στο κόκκινο

Στα ξύλινα παγκάκια που επάνω τους χαράξαμε ονόματα και φράσεις

πριν πεθάνουν μέσα μας

Στην υπόσχεση που δώσαμε ξέροντας πως δεν θα κρατήσουμε

Στην…

Χαίτη ξανθιά

και κατακόκκινο κραγιόν

φοράς το εξώπλατο μπλουζάκι

και ορμάς

στην πόλη των θεριών

με ένα τσιγάρο κράχτη

Ψάχνεις της νύχτας το γαμπρό

που θα κεράσει τα ποτά

και θα πληρώσει

με αντάλλαγμα μια νύχτα υγρή

το αποψινό σου πάρτι

Στα γνώριμα στενά

καυτά φιλιά και υποσχέσεις

μα σαν στρίψεις στη γωνία

σε έχουν ξεχάσει οι σχέσεις

Μια ακόμη βραδιά

σε κενή αγκαλιά

για να γεμίσεις το κορμί σου…

Φλοκιάζω τα όνειρά μου μπας και κοιμηθώ,

με νήμα πλέκω τη νυχτιά, κεχριμπαρένιο δάκρυ,

μα δεν υπάρχει ζέστα εδώ παγώνουν οι χειμώνες

στα μάτια μου υγρά φιλιά γεννούν παλιές εικόνες.

Και το μιτάρι τρέχει γοργά εικόνα να μου πλέξει

μπας και κρυφτώ, μπας και σωθώ, η νύχτα μη με κλέψει

μα το αίμα γίνεται φωτιά μαντέμι το μυαλό μου

μες στην ψυχή μου αρπαχτικά ξεσχίζουνε το βίος μου

Σε είδα μάνα μου να κλαις και μάτωσε η καρδιά μου

στα πρωινά που…

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει

ξέρει κανείς για να μου πει

γίνεται ευχή στα αστέρια φτάνει

ή γκρίζα γίνεται βροχή;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει

εγώ δεν έμαθα ποτέ

άγκυρα γίνεται σ’ ένα λιμάνι

η χάνεται στο τόσο μπλε;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει

ντύνεται χρώμα του ουρανού

κάνει παρέα στο φεγγάρι

ή εγκλωβίζεται στο νου;

Που πάει η αγάπη σαν πεθάνει

αφήνει κάτι απ’ το άρωμά σου

σαν γείρω πάνω στο μαξιλάρι

να κοιμηθώ…

Στον κήπο μου το μυστικό

φυτεύω τις σιωπές μου

Έχω έναν κήπο μαστροπό

που παίρνει τις ευχές μου

Δεν τον φοβάμαι γιατί ζω

κάτω από την σκιά του

Άγγελος που κόψε στα δυο

τα αέρινα φτερά του

Ρακοσυλλέκτης των καρπών

των μαραμένων κρίνων

Και το φεγγάρι μου μισό

απάνω από τον κήπο

Γλυκά που ραίνει η βροχή

την κάθε μου ανάγκη

Και πως ξεπλένει τη ντροπή

που ζει μες στο σκοτάδι

Μες στον καθρέφτη σαν κοιτώ…

Στα στοιχειωμένα τα φιλιά

οι κόρες μάτωσαν

πριν το πρωί, ο ήλιος έγειρε δειλά,

αποκοιμήθηκε στα σύννεφα

δεν είναι που ντραπήκαμε

μα που ξεχάσαμε να θυμηθούμε

τα χελιδόνια άλλαξαν κατεύθυνση

εδώ χειμώνιασε νωρίς

μας πρόλαβε ο βοριάς και αγριέψαμε

το παλτό έμεινε κρεμασμένο πίσω

από την πόρτα

σ' ένα παράθυρο το βλέμμα στέγνωσε

μια γουλιά κρασί, κόκκινο που ακόμα αντέχει

στα λευκά σημάδια

σαν φάντασμα που μέσα στο…