"Κήπος Αδώνιδος" (ποιητική αφιέρωση στην αδελφή και μαρτυρική Κύπρο)

[Liontas]

Στον κήπο του Αδώνιδος

της Ρωμιοσύνης τ' όνειδος

φυτεύτηκε ένα θέρος·

σαν δώσαν τ' άγια τοις κυσί

στης Αφροδίτης το νησί,

κει που γεννήθηκε ο Έρως

Κι έβγαλε τ' όνειδος ανθούς

κι οπώρες όψης ειδεχθούς

σε ματωμένη ρίζα·

του κήπου τη χλωρή θωριά

ξερά σκεπάσανε κλαδιά

και βάφτηκε όλη γκρίζα

Κύπρε, φιλότητος ανθέ,

έρωτος άγγελε ξανθέ,

πώς γη σε κάμαν νείκους;

Πώς του ήλιου εσύ το θέρετρο

τόσων γινήκες φέρετρο

και λάφυρο γι' αποίκους;

Έμαθα πως σε πρόδωσαν

και το κορμί σου τό 'δωσαν

σ' Ανατολής παζάρια·

γέροι κουρσάροι λέοντες

και δόλιοι χαμαιλέοντες

σε παίξανε στα ζάρια

Ο κήπος της Γεσθημανή

κι ανδρών γενναίων η θανή

το αίμα σου εμποτίσαν·

της αρνησιάς αλέκτορες

κι αδόξαστοι ήρωες Έκτορες

τη μοίρα σου σφραγίσαν

Την όμορφή σου αδελφή,

εσύ που Αθήνες και Δελφοί

σ' υμνούν, γένος Ελλήνων,

πώς άφησες νά 'χει θωριά

αιμόφυρτη απ' τη μαχαιριά

γαμψών ημισελήνων;

Ο κήπος του Αδώνιδος,

που έγινε μνήμα κι όνειδος,

ξεχείλιζε από χλόη·

μα η χλόη γίνηκε χολή

κι εκείνη πράσινη γραμμή

και προσφυγιάς κομβόι

Κύπρε, σαν άλλον Ιησού

πάνω στο ξύλο του σταυρού

σε κέντησαν με λόγχη·

και των μαρτύρων σου η οδός

είναι όπου ηχούν σαν επωδός

ικριωμάτων ρόγχοι

Σου κλήρωσαν τα ιμάτια,

γη, σπίτια και δωμάτια

διά μέσου οδοφραγμάτων·

και στα μαλλιά σου τ' άνθινα

πλέξαν στεφάνια ακάνθινα

διά συρματοπλεγμάτων

Γουλιές φαρμάκι ήταν κι αυτό,

στα μέρη που ήτανε γραφτό

πικρό να πιεις ποτήρι:

όταν τη γη σου βίασαν

και σου ακρωτηρίασαν

Δεκέλεια κι Ακρωτήρι

Της Κύπριδος η καλλονή

ρυτίδωσε στην προσμονή,

στους ίδιους λεπτοδείχτες·

πετάξαν, φύγαν οι έρωτες

κι ακόμη είναι αξημέρωτες

σαράντα τόσες νύχτες

Σαράντα πέντε ετών νυχτιά

κρατά από τη στερνή φωτιά,

σ' ατέλειωτο νυχτέρι·

οι μνήμες όπου ν' ακουμπούν

γίνονται σφήγκες και τσιμπούν

και κόβουν σα νυστέρι

Όμως των πόνων οι κραυγές

κρύβουνε μέσα τους αυγές

κι ένα καινούριο λίκνο·

η Κύπρις πάλι θε να βγεί

θαλασσογέννητη, μι' αυγή

σε αφρό λευκό σαν κύκνο

Κι από τον κύκνειο τον αφρό

θα ξεπροβάλει λαμπερό

ιδού, τ' αυγό της Λήδρας!

Τότε οι πληγές θα επουλωθούν

και στη χοάνη θα χαθούν

της χρονικής κλεψύδρας

Χρώμα θά 'χει αναστάσιμο,

κόκκινο κι όχι πράσινο,

κεινού του αυγού το τσόφλι·

θα κάνει εχθρός νά 'ν' αδελφός

και στο παλιό θα χύσει φως

προγονικό κατώφλι

Να ξημερώσει κι αν αργεί,

στο τέλος θα φανεί η αυγή

στο Πενταδάκτυλο όρος·

αλλιώς να γίνει δεν μπορεί·

της Αφροδίτης είν' αστρί

ο Αυγερινός Φωσφόρος

[Liontas]

Χάριν δεοντολογίας, οφείλω να αναφέρω ότι το ανωτέρω ποίημά μου τελεί υπό δημοσίευση στο κυπριακό περιοδικό Λόγου, Τέχνης και Προβληματισμού Άνευ.

[ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ]

Καλημέρα σας,ξεχωριστή η δημιουργία σας,ένας ύμνος για έναν πονεμένο τρόπο,μπράβο σας αν και δεν μου αρέσει γενικώς στα γραπτά αυτό το γλωσσικό φαινόμενο ,νομίζω αφαιρεί και προβληματίζει,καλή σας μέςρα!

[Liontas]

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και χαίρομαι που βρήκατε ενδιαφέρον το ποίημά μου.

Αν επιτρέπεται, ωστόσο, ποιο είναι το γλωσσικό φαινόμενο που δεν σας αρέσει γενικώς στα γραπτά; (Απλή απορία.)

Να είστε καλά.

[Liontas]

Να 'σαι καλά Νεφέλη, χαίρομαι που σου άρεσε.

Μακάρι να δώσει χρήσιμα ερεθίσματα γι' αυτό το επώδυνο ζήτημα, που αποτελεί ανοιχτή πληγή στο σώμα όχι μόνο της Κύπρου αλλά όλου του ελληνισμού.

[Nefeli riga]

Εξαιρετικό ποίημα . Ξέχειλος ο πόνος..

Προσεγμένα γραμμένο.

Για ένα Νησί που εξακολουθεί να ζει μαρτυρικά,άξιζε αυτός ο ύμνος.!!

Ενας ύμνος που βγάζει συναισθήματα Πονου, αγανάκτησης, αλλά προσμονής και ελπίδας,

Συγχαρητήρια.!