Το ποίημα είν' ο Θάνατος

[Βάλια Τσακίρη]

Το ποίημα είν' αρχάγγελος
Έρωτα και Θανάτου,
είναι κι η αμάραντη άμπελος
του κόσμου τ' αποκάτου.
................................................
.................................................

Το ποίημα είναι διάττοντας, στη σύντομη τροχιά μου...
Ποτάμι που βαφτίζομαι, Πρόδρομος και Χριστός...
Στο μέσα μου στερέωμα, φωνή βραχνή, τραχιά μου...
Στις χίλιες μου κερκόπορτες, αητός βυζαντινός...

Το ποίημα είναι θάλασσα νεκρή που μέσα λάμνω...
Σμέρνα που τρώει τα σπλάχνα μου, γλυκά να αιμορραγώ...
Καπνός απ' τον καιόμενο της ερημιάς μου θάμνο...
Θρόισμα απ' των αισθήσεων μου, την άχραντη Φηγό...

Το ποίημα είναι το πουλί, μες στον θολό καθρέφτη,
που κρώζει πάνω απ' τ' άψυχο κουφάρι μου τ' οκνό.
Είναι ο βουβός Αρχάγγελος, που 'ρχεται σαν τον κλέφτη,
ν' ανάψει στα σκοτάδια μου, του Πάθους τον φανό...

Το ποίημα είν' ο θάνατος, γλυκά που δρεπανίζει,
τα μέλλοντά μου, τ' άγνωρα, τ' αγέννητα, όσα ζουν...
Ο πληγωμένος Νάρκισσος, στο μάτι μου, που ανθίζει,
όταν οι λέξεις, όμορφα, στην πένα μου υπακούν' ...

Το ποίημα είναι ο έφηβος, με τους ξανθούς βοστρύχους,
που λούζεται στου πόθου μου το αίμα τ' αχνιστό...
Το μέθυσό μου λίκνισμα, στου Σύμπαντος τους ήχους...
Τ' αηδόνι στο λαρύγγι μου, το μπάσο, το τρελό...

............................................................
Κοπιάστε εδώ, να σκάβετε, δαίμονες-χρυσωρύχοι,
μες στ' ορυχείο του Πάθους μου, το κρύο, το σκοτεινό,
βαθιά απ' τις άφεγγες στοές που 'χουν ετούτοι οι στίχοι,
να βγάζετε, νυχτόημερα, διαμάντια και χρυσό

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Βάλια  χωρίς  ίχνος  υπερβολής  ... δεν  επιδέχεται  σχολιασμό ... είναι  από τα  καλύτερα που  έχω  διαβάσει ...

[Liontas]

Το ποίημα είναι αριστουργηματικό -πραγματική πανδαισία λέξεων και εικόνων...

Συγχαρητήρια!

 

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

Υπέροχο ..............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Καλό Απόγευμα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Στιχοπλάστης]

'
Ένα από τα καλύτερα αριστουργήματα, χωρίς καθόλου να υπερβάλω, που έχουν δημοσιευτεί στην Ποιητική Γωνία.
Δεν θα αναφερθώ στα χαρακτηριστικά του ένα ένα και να τα αναλύσω.
Το πιθανότερο είναι με αυτόν τον τρόπο να το αδικήσω παρά να το προβάλω.
Θέλω να πω πως με άγγιξε μόλις το πρωτοδιάβασα.., με ακούμπησε στην ψυχή και όσο το ξαναδιάβαζα τόσο βαθύτερα πότιζε το ντι-εν ει μου ...
Για μένα αυτό σημαίνει ποίηση, αυτό είναι ποίημα !
Εδώ ξεχωρίζουν οι τρίχες από τα ποιήματα ... Νομίζουμε και εμείς ότι κάτι γράφουμε και μόλις εμφανιστεί κάποιο ποίημα σαν αυτό τότε σκεφτόμαστε "Τί γράφουμε και ξαναγράφουμε και δεν τα παρατάμε ..;.."
Τα πολλά μπράβο μου είναι ένα τίποτα στην διάκριση που πραγματικά σου αξίζει αγαπητή Βάλια Τσακίρη ...
Σου εύχομαι την εθνική παν-αναγνώριση που δικαιούσαι δικαιωματικά με το σπαθί σου !!!

.

[Στιχοπλάστης]

'

Μες της φύσης το εργαστήρι, Βάλια απήγγειλα Τσακίρη ...

'

Βρέθηκα στην απότομη πλαγιά, νύχτα ακόμη

έχοντας μέρες στο μυαλό, γλυκό βασανιστήρι,

τρέχει μέσα στη σκέψη μου σε κάθε παραδρόμι

"Το ποίημα είν' ο Θάνατος" της Βάλιας της Τσακίρη...

'

Βγαίνουν οι στίχοι από κει, ..πετάγονται από πίσω...,

πέφτουν, πηδούν και χάνονται, ξαναγυρνούν σε μέ...,

με καρτερούνε πιο ψηλά στο γρανιτένιο γείσο

πετούν, παίζουν και κρύβονται στον ουρανό-φιμέ...

'

Βγαίνω απά' στην κορυφή, το φως με συναντάει

μ' ασημογκριζοσύννεφα τρεχάτους ταξιδιώτες,

καβάλα στου γοργάνεμου την πλάτη που ζητάει

ν' ακούσει τ' άστρα να μιλούν για τον παλμό της νιότης...

'

Κι ωσάν το αρτεσιανό, νάμα της πεδιάδας

που εκρήγνυται σαν τ' ακουμπά τ' ατσάλινο τρυπάνι,

χύθηκαν από μέσα μου της φουντωμένης δάδας

οι στίχοι και απήγγειλα, στου όρους τη λεκάνη... !!

'

=======================================

'

"Το ποίημα είναι διάττοντας, στη σύντομη τροχιά μου...

Ποτάμι που βαφτίζομαι, Πρόδρομος και Χριστός...

Στο μέσα μου στερέωμα, φωνή βραχνή, τραχιά μου...

Στις χίλιες μου κερκόπορτες, αητός βυζαντινός...

'

Το ποίημα είναι θάλασσα νεκρή που μέσα λάμνω...

Σμέρνα που τρώει τα σπλάχνα μου, γλυκά να αιμμοραγώ...

Καπνός απ' τον καιόμενο, της ερημιάς μου θάμνο...

Θρόϊσμα απ' των αισθήσεων μου, την άχραντη Φηγό...

'

Το ποίημα είναι το πουλί, μες το θολό καθρέφτη,

που κρώζει πάνω απ' τ' άψυχο κουφάρι μου τ' οκνό.

Είναι ο βουβός Αρχάγγελος, πού 'ρχεται σαν τον κλέφτη,

ν' ανάψει στα σκοτάδια μου, του Πάθους το φανό...

'

Το ποίημα είν΄ο θάνατος, γλυκά που δρεπανίζει,

τα μέλλοντά μου, τ' άγνωρα, τ' αγέννητα, όσα ζουν...

Ο πληγωμένος Νάρκισσος, στο μάτι μου, που ανθίζει,

όταν οι λέξεις, όμορφα, στην πένα μου υπακούν'...

'

Το ποίημα είναι ο έφηβος, με του ξανθούς βοστρύχους,

που λούζεται στου πόθου μου το αίμα τ' αχνιστό...

Το μέθυσό μου λίκνισμα, στου Σύμπαντος τους ήχους...

Τ' αηδόνι στο λαρύγγι μου, το μπάσο, το τρελό... "

'

. (της Βάλιας Τσακίρη)

'

=====================================

'

Κι αφού το Αριστούργημα, απήγγειλα και βρήκα

γαλήνη και ησυχασμό, κάθησα οκλαδόν...

Κι έγραψα πάνω στο ρυθμό, πού 'δωσε η πιτσιρίκα

στίχους-αδέρφια με αυτούς, γοργά κι αστραπηδόν...

'

................................................

'

Το ποίημα είναι χείμαρρος, τρελή ανησυχιά μου,

τ' άλφα και το ωμέγα μου, της μάνας ο μαστός...

Κατηφοριά-βοήθημα, στην ισχυρή ραχιά μου

είδωλο στον καθρέφτη μου, ...εγώ είμαι φτυστός...

'

Το ποίημα είναι το παιδί, που με το νού μου κάμνω,

νησάκι του απόκοσμου, που μόνος ναυαγώ,

μύθος που ιστόραε ο παππούς, καθόμενος στο σκάμνο,

η αίσθηση της θάλασσας στο γέρο πλοηγό...

'

Το ποίημα είναι η ψιχαλιά, στους λόφους όταν πέφτει,

το χιόνι, το ανέγγιχτο, στα ορεινά πυκνό...

Είναι ο Βοριάς, ο άνεμος, που η κορφή τον γεύτη...

Τ' αστραπογκρίζο το πετσί, του βράχου το ρικνό...

'

Το ποίημα είναι ο φανός, π' τα σκοτεινά αγγίζει,

διαβόλοι το πεθύμησαν, άγγελοι το κρατούν,

ψυχές και σάρκινα κορμιά, με μιάς γκρεμοτσακίζει,

τάχαμ το περιφρόνησαν, λαθραία το ποθούν...

'

Το ποίημα είναι όρυγμα, γιομάτο στιχορύχους,

που βγάνουν τ' ακατέργαστο, μάλαμα θαυμαστό...

Η λάβα μες το αίμα μου, η κρουσταλλιά του ψύχους,

διαμάντι ακατέργαστο, που στην ψυχή βαστώ...

'

'

[Στιχοπλάστης]

'

"Το ποίημα είν΄ο Θάνατος"
της Βάλιας της Τσακίρη,
γίνει γραφή αθάνατος
είν' του Θεού ψαλτήρι...
.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Βαλια το ποιημα σου ειναι ενα Αριστουργημα!!!

Και του στιχοπλαστη επισεις!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εγραψες!!!!!!!!!!!!!

[Ειρήνη]

Κάτι τέτοια γράφεις και μας πεθαίνεις!!!

[Κατερίνα]

το δικό σου ποίημα ... ναι είναι ο Θάνατος!!!

 

δεν υπάρχεις ...