Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Το ποίημα είν' ο Θάνατος

Το ποίημα είν' αρχάγγελος
Έρωτα και Θανάτου,
είναι κι η αμάραντη άμπελος
του κόσμου τ' αποκάτου.
................................................
.................................................

Το ποίημα είναι διάττοντας, στη σύντομη τροχιά μου...
Ποτάμι που βαφτίζομαι, Πρόδρομος και Χριστός...
Στο μέσα μου στερέωμα, φωνή βραχνή, τραχιά μου...
Στις χίλιες μου κερκόπορτες, αητός βυζαντινός...

Το ποίημα είναι θάλασσα νεκρή που μέσα λάμνω...
Σμέρνα που τρώει τα σπλάχνα μου, γλυκά να αιμορραγώ...
Καπνός απ' τον καιόμενο της ερημιάς μου θάμνο...
Θρόισμα απ' των αισθήσεων μου, την άχραντη Φηγό...

Το ποίημα είναι το πουλί, μες στον θολό καθρέφτη,
που κρώζει πάνω απ' τ' άψυχο κουφάρι μου τ' οκνό.
Είναι ο βουβός Αρχάγγελος, που 'ρχεται σαν τον κλέφτη,
ν' ανάψει στα σκοτάδια μου, του Πάθους τον φανό...

Το ποίημα είν' ο θάνατος, γλυκά που δρεπανίζει,
τα μέλλοντά μου, τ' άγνωρα, τ' αγέννητα, όσα ζουν...
Ο πληγωμένος Νάρκισσος, στο μάτι μου, που ανθίζει,
όταν οι λέξεις, όμορφα, στην πένα μου υπακούν' ...

Το ποίημα είναι ο έφηβος, με τους ξανθούς βοστρύχους,
που λούζεται στου πόθου μου το αίμα τ' αχνιστό...
Το μέθυσό μου λίκνισμα, στου Σύμπαντος τους ήχους...
Τ' αηδόνι στο λαρύγγι μου, το μπάσο, το τρελό...

............................................................
Κοπιάστε εδώ, να σκάβετε, δαίμονες-χρυσωρύχοι,
μες στ' ορυχείο του Πάθους μου, το κρύο, το σκοτεινό,
βαθιά απ' τις άφεγγες στοές που 'χουν ετούτοι οι στίχοι,
να βγάζετε, νυχτόημερα, διαμάντια και χρυσό

Προβολές: 324

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 8 μέλη

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 11 Ιούλιος 2010 στις 4:19: Το ποίημα είν' ο θάνατος, γλυκά που δρεπανίζει,
τα μέλλοντά μου, τ' άγνωρα, τ' αγέννητα, όσα ζουν...
Ο πληγωμένος Νάρκισσος, στο μάτι μου, που ανθίζει,
όταν οι λέξεις, όμορφα, στην πένα μου υπακούν' ...

Αυτή η πένα!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 11 Ιούλιος 2010 στις 15:18: ξέρεις να γράφεις ποιήματα!!!

καλό σου απόγευμα.

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 11 Ιούλιος 2010 στις 23:58: Κοπιάστε εδώ, να σκάβετε, δαίμονες-χρυσωρύχοι,
μες στ' ορυχείο του Πάθους μου, το κρύο, το σκοτεινό,...!!!!!!!!!

εδώ είμαι πάλι Βάλια...

συνεπαρμένη...

Σχόλιο από τον/την Στιχοπλάστης στις 12 Ιούλιος 2010 στις 23:54: '

Με έχει καθηλώσει το ποίημα...........
Το διάβασα 50 φορές, μέχρι τώρα...
Φοβερό !

'

Σχόλιο από τον/την αισχυλος στις 13 Ιούλιος 2010 στις 16:13: υποκλινομαι........

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 22 Μάιος 2011 στις 23:07: Ετούτοι οι στίχοι διαμάντια και χρυσός, Βάλια!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την αισχυλος στις 23 Μάιος 2011 στις 0:08: και ξανα- υποκλινομαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 23 Μάιος 2011 στις 0:28: ευκαιρία να σου πω , πως τούτο δυο το ποίημα-θανατος

έρχομαι συχνά πυκνά και το διαβάζω

ευαγγέλιο ο λόγος σου!!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 23 Μάιος 2011 στις 0:28: σειρά μου να υποκλιθώ!

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 23 Μάιος 2011 στις 0:29: *

To ποίημα ειν` το δίστομο τηα μοίρας μου μαχαίρι

που τέμνει την ουσία μου στου πάθους τον βωμό ,

τις κρύες νύχτες έρχεται σαν του Θεού το χέρι

ν` αγγίξει θεραπευτικά της γης μου τον λωτό ...

"Το" απίστευτο έργο !!! ...