Υπάρχουν κάποιες πατρίδες στην άλλη άκρη του κόσμου , με πόρτα μικρά μα πανέμορφα , ζωγραφισμένα λες από το ίδιο το χέρι του Θεού , που μοιάζουν με παράδεισοι .
Τα λιμάνια τους είναι μικρά , αλλά ζεστά σαν αγκαλιές και οι μώλοι τους μυρίζουν θειάφι και σαπισμένο στάρι . Είναι ποτισμένοι με τον γόνιμο αντρικό ιδρώτα και το φίνο άρωμα των κοριτσιών που τα βράδυα ανεβαίνουν στα καράβια και το πρωί πρωτού ο ήλιος ανατείλει φεύγουν μαζί με τα στερνά τελώνια της νύχτας .
Οι ναύτες τα μοναχικά βράδυα ονειρεύονται να δέσουν σ` εκείνους τους παλιούς πέτρινους μώλους το βαπόρι τους και όταν αυτό τ` όνειρο γίνει πραγματικότητα , παρακαλάνε ν` αργήσει το ξημέρωμα .
Οι πελαγίσιοι πόθοι σαν θεριέψουν , προστάζουν στη δική τους γλώσσα , δίνοντας εντολές που το σώμα κάνουν άβουλο ν` αντισταθεί και τον αφέντη νου να χάνει την εξουσία του και να ακολουθεί υποτεταγμένος τα σαρκικά κελεύσματα .
Το ίδιο κλίμα που γέννησε τις τροπικές ζούγκλες και έδωσε στους ώριμους καρπούς τους χυμούς αφροδισιακούς , έπλασε και τα αιλουροειδή κορμιά , των κοριτσιών με το βελούδινο άγγιγμα , τη λάγνα ματιά και το φαρμακερό φιλί .
Το μεγάλο εμπόριο έφερε στους τόπους τους την πανσπερμία και σφυρηλάτησε με μαστοριά το ακαταμάχητο ταπεραμέντο τους .
Οι γυναίκες σ` εκείνες τις πατρίδες έχουν τη χάρη από τα τόσα αίματα που κυλάνε στις φλέβες τους . Αίμα λατινικό γεμάτο θέληση παθιασμένο γιά έρωτα , αίμα σαρακήνηκο φλογισμένο σαν την καυτή άμμο της αφρικανικής ερήμου , αίμα ελληνικό της Αφροδίτης και του Απόλλωνα , αίμα ασιάτικο ποτισμένο με ύπουλο αισθησιασμό , αίμα πορτουγέζικο ζηλιάρικο , περήφανο και ερωτιάρικο .
Είναι λεπτοκαμωμένες , με πλούσια ζουμερή σάρκα που μυρίζει ορχιδέα , εύθραυστες σαν κινέζικη πορσελάνη και ψυχή παιχνιδιάρα . Η ανασαιμιά τους αγγίζει το είναι σου και την θυμάσαι χρονια μετά .
Η μεγάλη τους φροντίδα είναι ο έρωτας . ο πιο σύμφωνος με την φυσιολογική του σημασία , δηλαδή την χαρά των συναισθημάτων και των αισθήσεων .
Όλη τους η περιορισμένη νοημοσύνη αφιερώνεται στο σπαρταριστό παιχνίδι του έρωτα . Όλη τους η βιοτική δραστηριότητα περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα κάνοντας τες να μοιάζουν με χρισμένες ιέριες της θεάς Αφροδίτης και της Aιγύπτιας Άθωρ .
Χαίρονται το κάθε βράδυ του έρωτα , αφημένες στο ρέμα της ανέμελης λάγνας ζωής τους , τραγουδώντας και χορεύοντας σε ξέφρενο γλέντι με μύριους εραστές , ρουφώντας αχόρταγα το ηδονικό λαχάνιασμα τους .
Σε κείνα τα μέρη , τα πάθη του κορμιού είναι παντοδύναμα . Οι αισθήσεις κυβερνούν και σαν παρεπόμενη συνέπεια του κυρίαρχου αισθησιασμού είναι τα αισθήματα .
Αν είσαι λίγο αλαφρόμυαλος η άμαθος στον έρωτα , ακόμη και η φωτιά του ήλιου που κάει κατακέφαλα στο ντάλα μεσημέρι δεν γίνεται να συγκριθεί με το τυρρανικό πύρωμα του πόθου . Το μυαλό ταξιδεύει εκεί και ο χρόνος σταματάει θαρρείς γιά το ναύτη που ερωτεύτηκε τις σειρήνες των τροπικών . Δεν υπάρχει λογικός συγκρατημός , φόβος η συνείδηση του πρεπούμενου και του άπρεπου . Οι πεποιθήσεις και τα πιστεύω καταρρέουν , όπως και η ηθική του γραμμή . Τότε η ακόρεστη βουλημία της ηδονής κάνει την φαντασία να ξεστρατίζει προς τα άδυτα του ναού της Αφροδίτης και το κορμί ριγά στην προσμονή του αγγίγματος από τα ροδοδάκτυλα της .
Ο ναύτης που ποθεί μιά γυναίκα νομίζει πως την αγαπάει , όμως το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές και με κείνη και της δίνεται απλά , πρόσχαρα , δίχως ιδιαίτερο αισθηματικό έλεγχο, σαν να εκτελεί κάτι το ψυχικό , το αναπότρεπτο . Προφάσεις εν αμαρτίαις ..
Οι ίντριγκες , τα ερωτικά μικροδράματα και οι μικροτραγωδίες του πάθους , της ζήλειας και του πληγωμένου εγωισμού δεν έχουν μετρημό .
Ο ταξιδευτής γίνεται άθελα του διχασμένη προσωπικότητα , υπακούοντας στη συνείδηση μα και στα εσώτερα αρχέγονα κτηνώδη του ένσικτα , σ` ενα αγώνα αμφίροπο πολλές φορές που τον καταδικάζει τελικά στον φαύλο κύκλο του πόθου και της ηθικής , του θέλω και του πρέπει .
Η γκέισα της άπω ανατολής που μάγεψε τον Μάρκο Πόλο , κρατώντας τον δεσμώτη του έρωτα , στο πουπουλένιο της κρεββάτι με τα μεταξωτά σεντόνια , η περουβιάνα καλλονή με τα αινιγματικά αμυγδαλωτά μάτια τα αγέρωχα , η μάγισσα Κίρκη και η νύμφη Καλυψώ που σμίξαν τα αίματα τους με τον αλήτη της οργισμένης θάλασσας τον Οδυσσέα και οι σειρήνες που σαγήνεψαν τους συντρόφους του , δεν είναι πρόσωπα μυθικά μα υπαρκτά και ζουν κάθε στιγμή στο μυαλό του κάθε ναύτη . Είναι εκείνες που τα μάτια του αναζητούν και βρίσκουν σε κάθε εξωτικό πόρτο . Είναι η συντροφιά του στο μεγάλο ταξίδι και σμίγουν μαζί του συχνά στα μεγάλα ατελείωτα βράδυα της θαλασσινής μοναξιάς , όταν το σώμα ζητάει τα δικαιωματά του .
Ήταν ο πόθος του ναύτη που γέννησε την γοργόνα και την ανέστησε . Ήταν η εξαγνισμένη από το σεπτό θαλασσινό φίλτρο καρδία του , που την λάτρεψε σαν κάτι άγιο , που ο ίδιος μπορεί μονάχα να φαντασιώνεται και να ποθεί , χωρίς όμως να αγγίζει .
Ήταν ο ίδιος πόθος που την κρατάει ζωντανή ακόμη μέχρι σήμερα.
Ο Ακρόνεος ο ασκών τα καθήκοντα του στα άκρα της νηός , ο Ερετμεύς ο κωπηλάτης , ο Ναυτεύς ο ναύτης , ο Πρωρεύς ο ασκών τα καθήκοντα του στην πρώρη και ο Πρυμνεύς ο ασκών τα καθήκοντα του στην πρύμνη , ο Ευρύαλος και ο Ποντεύς , οι Φαίακες ήρωες ναυτικοί , οι αρχέγονοι ποντοπόροι , το αιώνιο τσούρμο , το βαφτισμένο σύμφωνα με την μαρτυρία του Όμηρου κατά την ιδιότητα ενός εκάστου , έκαναν τα ίδια ακριβώς όνειρα και διακατέχονταν από τους ίδιους διακαείς πόθους με του σημερινούς αρμενιστές των θαλασσών και της αγάπης .
Ο θεός έρωτας , αδιαφορεί ολότελα γιά τους επώδυνους , πανάρχαιους δαίδαλους της ηθικής δεοντολογίας , που τυραννάει σαδιστικά τα θυματά της , επιβάλλοντας τελικά , τον δικό του άγραφο κώδικα , λειτουργώντας σαν θεικός δικαστής , με μάτια γεμάτα κυρίαρχη επιτήμηση .
* * *
Ουραγοί …
Θέλω να μεταλάβω ευλαβικά
κάθε σταλαγματιά απ` το κορμί σου ,
όταν του πόθου μας σιγήσει η φωτιά
και γίνουμε οι ουραγοί του παραδείσου .
Θέλω κομμάτι σου να γίνω και μετά
σ` ένα βυθό να ξεχαστώ και να κοιμάμαι ,
να ενωθούμε στον πλατύ ωκεανό
να γίνω σώμα σου ... μαζί σου φτάνει νάμαι .
Θέλω ν` αλλάξω την πραγματικότητα
όλα τα μυστικά μου να ξορκίσω ,
να δραπετευσω απο την συμβατικότητα
κι ίσως αναστηθώ και ξαναζήσω .
Θέλω το παρελθόν να ψιλαφήσουμε
έκπτωτοι άγγελοι να μεταρσιωθούμε ,
ακροβατώντας στο κενό να προχωρήσουμε
χωρίς ελπίδα πάλι να προσευχηθούμε .
Κι έτσι όπως σιωπηλά θα προσευχόμαστε
... δύο απόκληροι ... φυγάδες ξεχασμένοι ,
όλο και πιό πολύ θα αγαπιόμαστε
αν και παράνομα ... αιώνια δεμένοι .
* * *
Η αδιάκοπη πάλη του ανθρώπου με τα στοιχεία της φύσεως έχει σαν άμμεσο αποτέλεσμα την διαμόρφωση ενός ιδιαίτερου ανθρώπινου μοντέλου , του θαλασσινού .
Στης φλέβες του κυλάει με ορμή το αίμα εκείνων που παλεύουν με τα κύματα γιά να εμπορευτούν τον πλούτο της γης .
Η ψυχοσύνθεση του ναυτικού αναπλάθεται καθημερινά και ο χαρακτήρας του σφυρηλατείται κάθε στιγμή , κάθε δευτερόλεπτο .
Άνθρωποι με διαφορετική καταγωγή και κοινωνική εξελιξη , με κοινό στοιχείο το παιδεμένο σκληροτράχηλο κορμί που σχημάτισαν η κακουχίες και το αλισιβερίσι , ένα κορμί όμως που κρύβει μέσα του μιά καρδιά τολμηρή και αγέρωχη , μα προ πάντων μιά καρδιά αγνή , συμπονετική , ευαίσθητη και αγαπησιάρα .
* * *
Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά