ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΠΕΣΟΥΝΕ

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

 

Απ’ του Κορμιού σου

τ’ Άρωμα μεθώ,

και τα Ουράνια φθάνω

πέρα απ’ τα Σύνορα της μοναξιάς

κι ενός Θεού το Πλάνο.

 

Παίρνω απ’ τα Χείλη σου Φωτιά

κι Ανάβω δυο Ευθύνες,

μία π’ Αγγίζει την Καρδιά

κι η άλλη τις Ελπίδες.

 

Δίνω στα Χέρια σου το Φως

και η Ματιά σου τρέχει,

σαν Ήχος Σάλπιγγας Ιεριχούς

που Αντίσταση δεν Έχει.

 

Κι όταν τα Κάστρα Πέσουνε

σ’ όλα της Γης τα Μέρη,

μπροστά σ’ Αδελφοσύνη (Παγκόσμια) θα σταθούν

του Κόσμου Όλου οι Αδικημένοι.

 

Κι όταν σ’ Αγγίξω Απαλά

στο Σώμα σου που Λάμπει,

θα Απλωθούν του Ουρανού

η Αυγή και το Σκοτάδι,

σαν ένα Χρώμα και (μια) Φωνή

που βγήκανε (στο) Σεργιάνι… !

 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!

Γεια σου Κωνσταντινε

[Ειρήνη]

Γλυκά ερωτικό και πανέμορφο!!!

 

Καλό βράδυ Κωνσταντίνε και καλή Κυριακή!

[Κατερίνα]

ωραίο Κωσταντίνε

[Στιχοπλάστης]

'

Πολύ ωραίο !

[Stigmi]

Μπράβο!!!!

[Παντελής]

αγάπη και αγώνας για τη ζωή, το καλοδουλεμένο ποίημα σου Κωσταντίνε