Οι δραπέτες

[σβησμένο ρουμπαγιάτ]

Με τους δραπέτες πάντοτε συντάχτηκα,
τους πάσης φύσεως -εννοώ- δραπέτες:
τους μόνους, τους τρελούς,τους ανυπόταχτους,
τους ξένους,τις πουτάνες,τους επαίτες...

Έβγαινα,με φεγγάρι,και τραγούδαγα
ένα παλιό,θλιμμένο πωγωνίσιο
και μες στα σκοτεινά τα στενοσόκακα,
σαν τις σκιές με παίρνανε ξοπίσω,

οι μόνοι,οι τρελοί,οι ανυπόταχτοι,
οι ξένοι,οι πουτάνες κι οι επαίτες
που κάνανε σουγιά το μισοφέγγαρο
και κόβαν' το παράπονό τους φέτες!

...Κι απ' τον στρατό ετούτον -'μπρός- τον άοπλο,
γρύλλος,εγώ,καλόπιανα τη νύχτα
και βάσταε το σκοτάδι χρόνια ολάκερα,
χωρίς ποτέ η αυγή ν' απλώνει δίχτυα...

..........................
Και μες στη νύχτα διάβαινε ξυπόλυτη
δραπέτισσα η ζωή μας η μοιραία,
απρόβλεπτη,ξαρμάτωτη κι απόλυτη,
φαρμακωμένη,λεύτερη κι ωραία!!!

[γκατλούλα]

Θεϊκό

[αισχυλος]

τελειο!!!!!!!!!!!!

[Liontas]

Πολύ όμορφο ποίημα, γνήσιο αφιέρωμα στους "διαφορετικούς" της ζωής, στους "Άλλους" και "από αλλού".

Το τρίτο και το τελευταίο τετράστιχο είναι τα πιο ωραία.

Ο τίτλος, επίσης, είναι πολύ ταιριαστός... Αν και (λόγω επαγγέλματος) μου προκαλεί μάλλον φόβο! :-)