Buena ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Υπάρχει κάποιο μικρό εξωτικό πόρτο , βαθειά χωμένο στο μυχό ενός γραφικού πανέμορφου κόλπου , πνιγμένου κυριολεκτικά στη τροπική βλάστηση , στη κόστα του Ειρηνικού ωκεανού .
Ονομάζεται Buenaventura και είναι ο τόπος όπου έγινε αυτή η ιστορία που θέλω να σας διηγηθώ ... .
Δεν την πήρε κανένας από το πλήρωμα χαμπάρι , μα εγώ μπορώ να γνωρίζω όλες τις μικρές λεπτομέριες της , επειδή συμβαίνει να τις βίωσα από πρώτο χέρι .
Άλλωστε τα ασήμαντα αυτά γεγονότα έγιναν τόσο κοντά μου , ώστε μπορώ να σας πω ότι όχι μόνο με τύλιξαν ολοκληρωτικά μέσα στον κύκλο της εξέλιξης τους , αλλά και χάραξαν μέσα μου κάμποσες αράδες στο λεύκωμα των αναμνήσεων μου ...
Δεν ξέρω να σου πω τι ακριβώς είναι εκείνο με έκανε να ερωτευθώ τη Buenaventura ...... .
Ίσως το ότι η φωνή μιάς γυναίκας μπορεί να σε παρασύρει . Ισως πάλι το γεγονός ότι όλα είναι τόσο έντονα . Τα χρώματα , οι γεύσεις , ακόμη και η αδιάκοπη τροπική βροχή της .
Δεν είχε καμμία σχέση με τη βροχή του Πειραιά .

Λένε , πως ότι γυρεύεις θα το βρείς εδώ ...
Έρχεσαι στη Κολομβία και καταλαβαίνεις πολλά σε λίγα λεπτά , αλλά τα υπόλοιπα θα πρέπει να τα ζήσεις .
Πρώτα νοιώθεις τη μυρωδιά της . Υπόσχεται τα πάντα , με αντάλλαγμα τη ψυχή σου και ύστερα την αποπνικτική υγρασία και τη ζέστη στο πουκάμισό σου , που γίνεται αμέσως κουρέλι . Δεν θυμάσαι ούτε το ονομά σου , ούτε αυτό από το οποίο ήθελες να ξεφύγεις . Το βράδυ όμως έχει δροσιά και το σμαραγδένιο δάσος που πλαισιώνει το τοπίο είναι μεθυσικά υπέροχο και σε δελεάζει ύπουλα , έως ότου σε παρασύρει στον αχαλίνωτο ρυθμό του .
Το μόνο που χρειάζεσαι για αρχή είναι λίγο καλό ρούμι , ίσως και κάτι λίγο παραπάνω , γιά να συνδεθείς με τις ιερές πύλες του μυαλού σου και το αθάνατο μέρος της ψυχής σου , να ταυτιστείς και να αφομοιωθείς από το περιβάλλον , να μεταρσιωθείς ...

Συγχωρείσαι που αυταπατάσαι και νομίζεις ότι ζούσες εκεί από πάντα , από χίλια χρόνια πίσω , χωρίς τη συνείδηση ότι δεν είσαι παρά ένας απλός μπαρκαρούτσος όπως και τόσοι άλλοι , που βρίσκεται εκεί για δουλειά , ότι τα κορίτσια είναι ερωτευμένα μαζί σου , ότι η ηδονή προέχει .

Μία μακριά ντελικάτη γραμμή που λαμπυρίζει σε απόσταση αναπνοής και στροβιλίζεται σαν πιρουέτα μπαλαρίνας για λίγα δευτερόλεπτα πρωτού χαθεί στο τούνελ ... η το προκλητικό , λάγνο άγγιγμα κάποιας άγνωστης που θα σου πεί με φωνή παθιασμένη ότι σ` αγαπά .Ύστερα εκείνο το πικρόγλυκο μούδιασμα που κατεβαίνει βασανιστικά αργά στο λαιμό σου , η πιο γλυκειά πικρίλα στο κόσμο , λίγο πριν από το απόλυτο πυροτέχνημα των αισθήσεων ... Και τότε συμβαίνει κάτι , ακριβώς όπως ήξερες ότι θα συμβεί ...

« Por qui sola , esta noche senorita ? … » , τη ρώτησες κάποιο βράδυ μεθυσμένος , όταν την είδες να κάθεται μόνη της σε κάποιο μικρό γωνιακό καναπέ στο μπαλκόνι του Café Americano , χωρίς δεύτερο ποτήρι στο τραπέζι της .
« Porque no tiene suerte …» , σου είχε απαντήσει σηκώνοντας τους φεγγαρόλουστους γυμνούς ώμους της εντελώς αδιάφορα , κοιτάζοντάς σε όμως κατάματα με νόημα . Δυό μάτια φωτοβιλίδες ....

Η Νταιάνα ήταν ένα πολύ ξεχωριστό υπερήφανο θυληκό και είχε ένα σπάνιο αγαπησιάρικο χαρακτήρα που δύσκολα συναντάς .
Ήταν σκληρή σαν το πυρωμένο ατσάλι και φίνα σαν φτερό πεταλούδας του Αμαζονίου . Αξιαγάπητη σαν το χαμόγελο μικρού παιδιού και κάποιες λίγες φορές απάνθρωπη και σκληρή , σα να είχε καρδιά από γρανίτη
Ο δυναμικός και τόσο πολύ ρεαλιστικός τρόπος που έβλεπε τον κόσμο γύρω της αντικατοπτριζόταν σε κάθε της κουβέντα . Βάδιζε πάντοτε ανάμεσα στην αλήθεια και την προσβολή με την δεξιοτεχνία αγριοκάτσικου .Ήτανε σίγουρα ο τύπος της μοιραίας γυναίκας και επικίνδυνα ερωτεύσιμη .

Ύστερα .... , ύστερα ξέρεις ...

... Μία νύχτα στη Buenaventura , λόγια ψεύτικα γίναν αλήθειες ,
χίλια πρόσωπα έγιναν ένα , σαν εκείνη που έψαχνες βρήκες ...


* * *

Buena ...

Μυρωδια απο βρωμικο σταρι
μπερδεμενη στο νου μου με σκεψεις ,
στο μυαλο μου ξαναρχεται παλι
και στ` αυτια μου εκεινες οι λεξεις .

Mi amor να μου λεει και στα ματια
με κοιταζει και θελω να κλαψω ,
para siempre της λεω και τι νοιωθω
μα φοβαμαι πως ισως τη χασω .

Eιναι αγαπη που δυσκολα μενει
κι η καρδια μου καλα το γνωριζει ,
μα σαν βρεχει και χανεται η μερα
στο μυαλο μου συχνα τριγυριζει .

Περιμενουμε ναυλο και κανω
προσευχη για ταξιδι του νοστου
η καρδια μου εκεινη ζηταει ,
δεν φοβαται πορειες αγνωστου .

Τρικυμια ξαναπιασε παλι
στης καρδιας το φευγατο λιμανι
και τις νυχτες που μονος μου μενω
νοσταλγια και πονος με πιανει .

Giannissito ... μια λεξη μοναχα
tu quiero να μου λεει με παθος ,
κι` ας το ξερω πως ειναι μια τρελλα
το μοιραιο μου θελω και λαθος .


* * *


Επειδή η ζωή δεν μετριέται από τις στιγμές και τις ανασες που πήραμε ... αλλά από εκείνες τις στγμές που μας εκοψαν την ανάσα !!! ...

[Nefeli riga]

Τώρα Γιάννη μου σίγουρα ταξιδεύεις, τα σιρτάρια της μνήμη σου θα γεμίσεις,
κι΄οταν με το καλό γυρίσεις, θα μας ταξιδέψεις στις δικές σου αναμνησεις,,
Καλά σου Ταξίδια.

[Nefeli riga]

Δεν σχολίασα το γραπτό σου,με κάλυψαν οι φίλοι μας!
Ειλικρινα, δεν εχω λόγια! ! ! ! ! !