Δοξασία Στο Δημιουργό

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

ΔΟΞΑΣΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ (Ε) Στα πέτρινα Χρόνια που Άνθισαν δίνοντας τον ανέγγιχτο καρπό της Λαχτάρας.. Μια Αναμονή αταλάντευτη στο χρόνο με μια υπομονή που χάρηκε τη Γέννηση της μέσα από τον ιστό της Αναγέννησης… Φως απ’ το Σύμπαν που πεθύμησε τα χρόνια του, το Σκοτάδι που δάγκωσε στο αχνό-φέγγισμα του φεγγαριού την ουρά του.. Ένας κομήτης άφησε τον εαυτό του στην τροχιά του Σύμπαντος, για μια συνάντηση με το Πεπρωμένο. Ένας ήλιος που ξέχασε να δύσει Πέρα απ’ τα Ουράνια Παλάτια… Ο χώρος θυμήθηκε την άφιξη του μετά.. Η Γη δάκρυσε περνώντας μέσα από τα Όνειρα της και ένα Άρωμα πλημμύρισε το Σώμα της.. Ο Ουρανός γέλασε με το Γαλάζιο της χαράς του! Η Θάλασσα σαγήνεψε τα θέλω της Αυλής του βυθού της.. Ο Άνθρωπος στάθηκε έκθαμβος μπροστά στα ανοιγμένα λόγια του Λατρευτικού Αέναου… Το τώρα χαμογέλασε στο μετά της Ακολουθίας που Ανατέλλει.. Όλα προσευχήθηκαν σε μια διάσταση Χωροχρονική.. Η Αρμονία προίκισε το Παράλληλο Σύμπαν χαρίζοντας του το ήσυχο Δρώμενο.. Το κενό αφέθηκε στον εαυτό του που πλημμύρισε από εσώψυχο χάδι καρδιάς.. Οι δρόμοι χάρηκαν το Ίσιο της αυξανόμενης Απόστασης που η θέα χαρίζει.. Το κάθε τι που μπορεί να σκεφθεί Δόξασε το Δημιουργό του …!