Πορσελήνη

[Liontas]

Αρχέγονο είσαι σύμβολο για ποιητές και θρήσκους,

της μαύρης νύχτας άγαλμα και επόπτρια των δείπνων,

και με τους ολοστρόγγυλους, τους φωτεινούς σου δίσκους

βαρδιάνων φίλη γίνεσαι και μοναχών αγρύπνων

 

Κάποτε σε φαντάστηκαν σαν τόπο κολασμένων,

ως να ’σουν δεσμωτήριο του αδελφοχτόνου Κάη

κι αρχέτυπο των γυναικών, παρθένων και ερωμένων,

που αντανακλούν τη ζείδωρη δροσιά του Απριλομάη

 

Ότι είσαι, λένε, σύντροφος νυχτερινών φασμάτων

και ακόμη ότι παράνοια γεννάς μα και γαλήνη,

πως ζεις μες στα τετράστιχα ρομαντικών ασμάτων

κι ότι είσαι δισυπόστατη· για σε μιλώ Σελήνη!

 

Κατά τους στίχους πλάστηκες από καθάριο ασήμι

και είναι αργυρός ο δίσκος σου κι επάργυρη η στεφάνη·

μα εγώ θαρρώ καμώθηκες από μιαν άλλη ζύμη:

δεν είσαι ασήμι ούτε χρυσός, μα φίνα πορσελάνη

 

Πήρες μορφή και ψήθηκες στων ουρανών το φούρνο

με των αιώνων τον τροχό και με πηλό των άστρων

και ενορχηστρώνεις της νυχτιάς το μαγικό νοτούρνο

που είναι ψαλμός των τριζονιών και ωδή των ποετάστρων

Πλάι στα πορσελάνινα τ’ αστέρινα σερβίτσια

δεσπόζεις πάνω στου ουρανού το εβένινο τραπέζι,

ωσάν Σελήνη είσαι Άρτεμις, που με άγουρα κορίτσια

παρθένα συγχρωτίζεται, συνομιλεί και παίζει

 

Όμως φοράς και νυφικό λευκό σαν πορσελάνη,

ως νύμφη όταν έρχεσαι μες στης νυκτός τη μέση,

και το μισό του δίσκου σου φεγγάρινο δρεπάνι

δρέπει καρπούς που σπάρθηκαν στων οργασμών τη ζέση

 

Με αυτή την πορσελάνη σου μια κούπα πρώτα εφτιάχτη,

το πιο λεπτό τεχνούργημα στου κόσμου τα ρεγάλα,

κι όπως γυρίζει επ’ άπειρον το χρονικό το αδράχτι

μέσ’ απ’ τα στήθη μητρικό γεμίζει η κούπα γάλα

 

Φίλτρα συνθέτεις κάποτες αγάπης ντελικάτης

και μαγικό ερωτόγαλα σταλάζει μες στην κούπα

όταν σε αρμέγουν μάγισσες του γένους της Εκάτης

πετώντας σε μια ξύλινη ξανθομαλλούσα σκούπα

 

Άλλοτε πάλι η κούπα σου γλυκά φιλά στο στόμα

όποιον με τ’ άστρα συντροφιά τον χρόνο του περνάει,

όταν μέσ’ απ’ τα χείλη της κέρασμα τρέχει πιώμα

μαύρος καφές ευωδιαστός κι αψύ πράσινο τσάι

  

Γι’ αυτό της ροδοκόκκινης Ανατολής το τσάι

γίνεσαι πορσελάνινη, για χάρη του, τσαγιέρα

και σαν εκείνη ρόδα της επάνω σου σκορπάει

κόκκινο παίρνεις χρώμα της και προμηνάς αγέρα

 

Στα βάθη της Ανατολής σε μια άγνωστη κοιλάδα

που Σάνγκρι-Λα ονομάζεται, κει βάφεσαι γαλάζια·

μην τάχα εκεί να βρίσκεται της γέννας σου η παστάδα

και να ’ν’ ταξίδι σου η οδός που φέρνανε τα ατλάζια;

 

Πανσέληνος, χασοφεγγιά και το μισό μηνίσκος,

δεν έχεις τέλος ούτε αρχή παρά μονάχα φάσεις,

χασοφεγγιά, πανσέληνος και πλήρης πάλι ο δίσκος,

έτσι διδάσκει ο κύκλος σου θανάτους και αναστάσεις

 

Στέκεσαι ως πορσελάνινο στον ουρανό ρολόι

με τις μεταμορφώσεις σου σαν ωρολεπτοδείχτες

και στων αιώνων το άπειρο, το ατέρμονο κομβόι

μετράς ως μήνες τους καιρούς σε μέρες και σε νύχτες

 

Όμως κάποια ανεξίτηλη συμπαντική μελάνη

νόμο ακατάλυτο έγραψε, που πρόβλεψη θεσπίζει

του δίσκου σου να γίνεται κομμάτια η πορσελάνη

κι ύστερα πάλι να κολλά, σαν πρώτα να φεγγρίζει

 

 Τούτος ο νόμος όρισε πως τα κομμάτια εκείνα

να κόβουν πρέπει τακτικά των γυναικών τη μήτρα,

αίμα οι γυναίκες άλικο να χύνουν κάθε μήνα

κι έτσι του ανθρώπου ζωντανή να διατηρείται η φύτρα

 

Διότι το αίμα αυτό μηνά τους κύκλους τους γονίμους

σαν το αίμα που φανέρωσε παρθενικός υμένας –

θυμάσαι, τότε που άφησες της νύχτας τις ερήμους

κι εδώ στη γη σε χάρηκε κάποιος θνητός ποιμένας

 

Σαν κούκλα πορσελάνινη στης νύχτας τη βιτρίνα

δώρο προσφέρεις το άπιαστο μοναχικό σου κάλλος,

κομψή γυναίκα αιώνια, με όψη λεπτή και φίνα

και κόμη που είναι η άστρινη, η φεγγοβόλα σου άλως

 

Δεν είσαι ασήμι ούτε χρυσός ούτε λαμπρό πετράδι,

μονάχα είσαι ένα κόσμημα πηλού και καολίνη·

πεθαίνεις και ανασταίνεσαι στου σκότους το μαγνάδι

γιατί είσαι εσύ η αρχέτυπη των θηλυκών Σελήνη

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

πεθαίνεις και ανασταίνεσαι στου σκότους το μαγνάδι

γιατί είσαι εσύ η αρχέτυπη των θηλυκών Σελήνη

ΠΟΛΥ  ΩΡΑΙΟ  ! ! !